ဆိုကေရးတီး(SOCRATES)

စုစည္းတင္ျပ 📜 တင္ေမာင္လိႈင္|

ဘီစီ ၅၀ဝ ျပည့္ႏွစ္ခန႔္က ဂရိနိုင္ငံ ေအသင္ၿမိဳ႕ေတာ္၌ ဆိုကေရးတီး အမည္ရွိေသာ ပညာရွင္ တစ္ဦး ေပၚေပါက္ခဲ့သည္။

ဆိုဖစ္
ထိုေခတ္က ေအသင္ၿမိဳ႕သားမ်ားသည္ ပညာကို အထူးလိုလား ၾကသျဖင့္ အေၾကာင္းသင့္ရာသင့္ရာ စုေဝးတိုင္ပင္ေဆြးႏြေးေလ့ ရွိၾကသည္။ ထိုသို႔စုေဝးၾကေသာ လူတစ္စုကို “ ဆိုးဖစ္ ” ဟုေခၚ ၏။ ဆိုးဖစ္တို႔သည္ စကား၏ပရိယာယ္၌ လိမ္မာ၍၊ ေဆြးႏြေးရာတြင္ အက်ိဳးသင့္အေၾကာင္းသင့္ ျငင္းခုံသည္ ထက္ စကားနိုင္လု၍ ျငင္းခုံေလ့ရွိၾကသည္။

ယုံမွားသံသယမွ ဆန္းစစ္ျခင္းသို႔
သို႔ေသာ္လူတို႔၏ စကားမ်ားမွာ ပရိယာယ္ႂကြယ္ဝသေလာက္အႏွစ္သာရကင္းမဲ့ေလသည္။ ဆိုကေရးတီးက ဤသို႔ အေပၚယံေ႐ႊမႈန္ႀကဲသည့္ ပညာမ်ိဳးသည္ လူတို႔အားပညာအလင္းေရာင္ မေပးသည္သာမက၊ ယုံမွားသံသယ ျဖစ္ေစၿပီးလွ်င္၊ ပို၍ရႈပ္ေထြးေစသည္ဟု ယူဆသျဖင့္ ယင္းကို ေရွာင္ၾကဥ္ေလသည္။ ဆိုကေရးတီး၏ဝါဒသည္ကား၊ မိမိ၏ ကိုယ္က်င့္တရားကို ေလ့လာစီစစ္ျခင္းျဖင့္ အမွန္တရားကို ရွာေဖြျခင္းပင္ ျဖစ္ေပသည္။ ဆိုကေရးတီး၏ဩဝါဒမွာ မိမိကိုယ္ကို မိမိသိေအာင္ ဆန္းစစ္ၾကည့္ျခင္းပင္ ျဖစ္၏။ ဆိုကေရးတီး၏အလို၌ ပညာရွိလွ်င္ သီလရွိသည္ဟူ၏။ ပညာရွိသူသည္ အစစအရာရာ၌ ၿခိဳးၿခံ၍၊ မဇၩိမပဋိပဒါတည္းဟူေသာ အလယ္အလတ္လမ္းကို လိုက္သည္။ မယုတ္မလြန္ က်င့္ျခင္းပင္လွ်င္ စိတ္၏တည္ၿငိမ္ခ်မ္းသာမႈကို ရနိုင္သည္ဟု ဆိုကေရးတီးသည္ ယူဆခဲ့၏။ ထိုေခတ္အခါက လူတို႔၏ ျပဳမူက်င့္ႀကံပုံတို႔သည္ မည္မွ် လမ္းလြဲေနသည္ကို ထုတ္ေဖၚျပသခဲ့သည္။ သူကိုယ္တိုင္လည္း မတရားမႈကို စိုးစဥ္းမွ်မျပဳ၊ တရားေသာ အမႈအတြက္ကား အသက္ကိုပင္ စြန႔္လႊတ္ရန္ ဝန္ေလးသူမဟုတ္ေခ်။ စင္စစ္လူတို႔သည္ ပင္ကိုယ္ကဆိုးသြမ္း ေသာ မ်ိဳးေစ့ရွိၾကသည္မဟုတ္၊ မသိနားမလည္မႈေပၚတြင္ အေျခခံ၍ ဆိုးသြမ္းမႈျဖစ္ၾက၏။ ပညာဗဟုသုတေပၚတြင္ အေျခတည္ေသာအခါ ကိုယ္က်င့္တရား ေကာင္းမြန္လာၾကသည္ဟု ဆိုကေရးတီးသည္ ယုံၾကည္၏။

ဆိုကေရးတီးသည္ သူ၏အယူအဆမ်ားကို စာျဖင့္တစ္လုံးတစ္ပါဒမွ် မေရးသားခဲ့ေခ်။ သူ၏တပည့္မ်ားျဖစ္ ၾကေသာ သမိုင္းဆရာႀကီး ဇင္းနိုဖန္ႏွင့္ ပညာရွိႀကီး ပေလတိုတို႔က မိမိတို႔ဆရာ၏ ဩဝါဒကထာကို ေနာင္လာ ေနာင္သားတို႔ ေလ့လာနိုင္ေစရန္ မွတ္တမ္းတင္ခဲ့ျခင္းသာ ရွိ ေလသည္၊ ထိုသူႏွစ္ဦးေၾကာင့္ ဆိုကေရးတီး၏ အယူအဆ အေတြးအေခၚႏွင့္ ဩဝါဒတို႔သည္ ဂရိတို႔၏ ယဥ္ေက်းမႈကို ထင္ရွားေက်္ာေစာ ေစခဲ့သည္။

ငယ္ဘဝ
ဆိုကေရးတီးသည္ ေအသင္ၿမိဳ႕ေတာ္၏ ဆင္ေျခဖုံးရပ္ကြက္၌ ေမြးဖြား၍၊ သူ၏ဖခင္မွာ ပန္းပုဆရာျဖစ္သည္။ ပန္းပု ပညာကို သင္ၾကားေလ့လာစဥ္က ပညာကိုေကာင္းစြာမသင္ခဲ့ရေခ်။ ဖခင္၏ ပန္းပုပညာကို သင္ယူ လ်က္၊ ပန္းပုဆရာအျဖစ္ လုပ္ကိုင္ၿပီးေနာက္ ထိုအလုပ္ကို စြန႔္လႊတ္၍ အမွန္တရားကို စဥ္းစားႀကံဆျခင္းျဖင့္ ေပ်ာ္ပိုက္ေနေလသည္။သူသည္ေနေရး စားေရးအတြက္ မပူပင္ေခ်။ ေရာင့္ရဲလြယ္ေသာစိတ္ဓာတ္ရွိ၏။ ႀကံ့ခိုင္ေသာကိုယ္ခႏၶာေၾကာင့္ ခံနိုင္ရည္ရွိေလသည္။ အတန္ငယ္ စား႐ုံအိပ္႐ုံႏွင့္ ေနနိုင္ေသာ သတၱိရွိရကား စီးပြားရွားေဖြျခင္းကို မျပဳဘဲ အမွန္တရား ကိုသာ ရွာေဖြျခင္းျဖင့္ အခ်ိန္ကုန္လြန္ေစခဲ့သည္။

ဆိုကေရးတီးသည္ ေအသင္ၿမိဳ႕ေတာ္ရွိ လမ္းမႀကီးမ်ား ေပၚတြင္ ၾကမ္းတမ္းေသာ အဝတ္ကိုဝတ္ဆင္လ်က္ ဖိနပ္ကို အလ်င္းမစီးဘဲ သြားလာတတ္သည္။ အရပ္မွာပု၍ လမ္းေလွ်ာက္ပုံမွာ ဘဲသြားသကဲ့သို႔ျဖစ္ရကား အၾကည့္ရဆိုးေလသည္။ ဝတ္မႈစားမႈကို ဂ႐ုမစိုက္ျခင္းေၾကာင့္ အၿမဲညစ္ပတ္ေပေရ ေနေလသည္။ သြားလာယင္း သူသိလိုသမွ်ကို ေတြးေတာႀကံဆ၍ေနတတ္၏။ လမ္း၌ေတြ႕ရေသာ မည္သူကိုမဆို လွမ္း၍ ေမးျမန္းတတ္သည္။ ထိုေခတ္အခါက ေအသင္ၿမိဳ႕သားတို႔သည္အလြန္အလွႀကိဳက္၍ ဂုဏ္မက္သူမ်ား ျဖစ္ရကား၊ အ႐ုပ္ဆိုး၍အဝတ္အစုတ္ အျပတ္ကို ဝတ္ေသာ ဆိုကေရးတီးအားေရွာင္လႊဲသြားတတ္ၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ အခ်ိဳ႕ကမူ သူ၏ကိုယ္က်င့္တရားႏွင့္ဆိုင္ေသာ ေဟာေျပာခ်က္မ်ားကို နားေထာင္ေကာင္းလွသျဖင့္ ဝိုင္း၍နားေထာင္ၾကေလသည္။ လူတို႔သည္ ဆိုကေရးတီး၏ စကားမ်ားကို နာယူမွတ္သား ၾကသည္။ အႏွစ္သာရကင္းမဲ့ေသာ အယူအဆမ်ားသည္ ဆိုကေရးတီး၏ တိက်ျပတ္သားေသာ အရိုးခံတရားႏွင့္ မယွဥ္နိုင္သျဖင့္ ေပ်ာက္ကြယ္ၾကရသည္။ ေရွးကလူတို႔၏ ေတြးေတာ ယူဆခ်က္မ်ားကို ဆိုကေရးတီးသည္ အမွန္သို႔ေရာက္ေအာင္ ေဟာေျပာခဲ့သည္။

ဆိုကေရးတီး၏ ဩဝါဒကို မင္းမ်ိဳးမင္းႏြယ္တို႔၏ သားသမီးမ်ားပင္ ဆည္းကပ္နည္းယူၾကရသည္။ ထိုအခါက စစ္ေသနာပတိတစ္ဦးျဖစ္သူ အယ္လစီဗိုင္းအားဒီးသည္ ဆိုကေရးတီးကို ၾကည္ညိုသူျဖစ္ရာ သူ႕ဆရာ အေၾကာင္းကို ဆိုကေရးတီး၏ စိတ္မွာ အံ့ဩဖြယ္ေကာင္းေအာင္ မြန္ျမတ္လွ၍၊ သူ၏ေဟာေျပာခ်က္တို႔ သည္ အာဏာစက္ကဲ့သို႔ မနာခံဘဲ မေနနိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေတာ့သည္ဟူ၍ မွတ္တမ္းတင္ခဲ့သည္။

ဆိုကေရးတီးသည္ ပင္ပန္းေညာင္းညာမႈကို ဂ႐ုထားသူ မဟုတ္ေခ်။ နံနက္ေစာေစာကစ၍ တစ္ေနရာတြင္ ရပ္ကာ တစ္စုံ တစ္ခုကို စဥ္းစားေနလွ်င္ သူမည္မွ်ၾကာမည္ကို ေစာင့္ၾကည့္ၾကေသာ လူမ်ားသာ ေညာင္း ညာႏႈန္းရိေပသည္။ အိပ္လ်က္ ေစာင့္ၾကရေပမည္။ သို႔ရာတြင္ ဆိုကေရးတီးကား ထိုေနရာမွ ေ႐ြ႕ရွားလိမ့္ မည္ မဟုတ္ေခ်။ ဆိုကေရးတီး၌ ဤကဲ့သို႔ အမူအက်င့္ရွိ ေသာ္လည္း သူသည္ အေပါင္းအသင္းဝင္ဆံ့၍ မိတ္ေဆြမ်ားအိမ္၌က်င္းပေသာ ထမင္းစားပြဲမ်ားတြင္ ရယ္စရာပ်က္လုံးမ်ားႏွင့္လည္း ေသာတတ္သည္။ ပညာရွိပီပီ နက္နဲေသာ အယူအဆ ျပႆနာမ်ားကိုလည္း ေဆြးႏြေးတတ္သည္။ ဆိုကေရးတီးသည္ ခ်ီးမြမ္းျခင္း၊ ကဲ့ရဲ႕ျခင္း၊ အႏွောင့္အရွက္ေပးျခင္းတို႔ကို လုံးဝမႈသူမဟုတ္ေခ်။ ယင္းသို႔ စိတ္အႏွောင့္အရွက္ကို ခံနိုင္ရည္ ရွိျခင္းမွာ သူ၏ႏႈတ္သီးေကာင္း သေဘာဆိုးေသာ ဇနီးပီး၏ အႏွောင့္အယွက္ေပးမႈကို က်င့္သားရၿပီး ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ဟု ဆိုရေပမည္။

စစ္မႈထမ္းဘဝ
ဆိုကေရးတီးသည္ ကိုယ္က်င့္တရားကိုသာ ဂ႐ုစိုက္၍ ႀကံဆေသာ ပညာရွိပုဂၢိုလ္ႀကီးမဟုတ္၊ လက္႐ုံးရည္ ႏွင့္ ျပည့္စုံေသာ စစ္သည္ေတာ္လည္း ျဖစ္ခဲ့ဖူး၏။ စစ္ပြဲေပါင္းမ်ားစြာ ေအာင္ပန္း ဆြတ္ခူးခဲ့ဖူးသူလည္း ျဖစ္၏။ သို႔ရာတြင္ စစ္တိုက္ျခင္းသည္ သူ၏ ကိုယ္က်င့္တရား ေကာင္းမြန္ေရးဝါဒႏွင့္ ဖီလာျဖစ္ေန သည္ဟု ယူဆလာေသာအခါ အက္သင္းၿမိဳ႕သားမ်ားက မည္မွ်ပင္ တိုက္တြန္းေသာ္လည္း စစ္ကိုၾကဥ္လိုက္ေလသည္။ သူ၏ ကိုယ္က်င့္တရား အယူအဆမ်ားသည္ မတရားမႈမ်ားကို လက္သင့္ မခံယူသျဖင့္ ဆိုကေရးတီးသည္ အက္သင္းအစိုးရ၏ မုန္းထားၿငိဳျငင္ျခင္းကို ခံရေလသည္။

႐ုံးတင္စစ္ေဆးျခင္းႏွင့္ ေသဆုံးျခင္း
ဤသို႔ျဖင့္ ဆိုကေရးတီးသည္ အက္သင္းအစိုးရႏွင့္တကြ မာနခက္ထန္၍ ကိုယ္က်င့္တရား မရွိေသာ လူထုႏွင့္ အရာရာတြင္ ဆန႔္က်င္ဖက္ ျဖစ္ေနရကား၊ ေနာက္ဆုံး၌ သူ႕အား အလြန္မုန္းထားသည့္ ရန္သူ သုံးဦး ေခါင္းေဆာင္ေသာ လူတစ္စုသည္ ဆိုကေရးတီး၏ အယူအဆသည္ လူငယ္တို႔၏ ကိုယ္က်င့္တရား ကို ပ်က္ျပားေစသည္သာမက လူတို႔၏ လက္ရွိယုံၾကည္ကိုးကြယ္မႈကို ေစာ္ကားသည္ဟု တရားစြဲဆိုခဲ့သည္။ ဆိုကေရးတီး၏ တပည့္မ်ားက ေရွ႕ေနငွားရမ္း၍ တရားဆိုင္ရန္ ေျပာေသာ္လည္း ေရွ႕ေနမငွားဘဲ သူကိုယ္တိုင္ သူ၏ အယူအဆမ်ားကို ရွင္းလင္းေျဖဆိုခဲ့သည္။ ထိုသို႔ ရွင္းျပခ်က္ကို ဆိုကေရးတီး၏ ေလွ်ာက္လဲခ်က္မ်ားဟု ယခုတိုင္ေအာင္ ထင္ရွားလ်က္ရွိသည္။ ႐ုံးေတာ္က သူ႕အား အျပစ္ရွိသည္ဟု တစ္ဖက္သတ္ ဆုံးျဖတ္ၿပီးလွ်င္ ေသဒဏ္အျပစ္ေပးခဲ့သည္။ သို႔ရာတြင္ ဆိုကေရးတီးကား အနည္းငယ္မွ် မတုန္လႈပ္ေခ်။ စီရင္ခ်က္အတိုင္း လာ၍ေပးေသာ အဆိပ္ခြက္ကို သတၱိရွိရွိႏွင့္ ေမာ့ခ်လိဳက္ေလသည္။

ကိုးကား
ျမန္မာ့စြယ္စုံက်မ္း၊ အတြဲ(၄)

ဆိုကေရးတီးရဲ႕ အရိပ္မ်ား
=======================
ဂရိအေတြးအေခၚပညာရွင္ ဆိုကေရးတီးသည္ ဖိနပ္မစီး။ ရာသီဥတုဒဏ္ ခံႏိုင္ေသာ ၀တ္႐ံုတစ္ထည္ရွိလွ်င္ သူ႔အတြက္ ျပည့္စံုေလသည္။
(၁)
တစ္ေန႔မွာ လူသူ႐ႈပ္ေထြးေသာ ေစ်းထဲသို႔ သူေရာက္သြား၏။ လမ္းေဘးမွာ ခ်ေရာင္းေသာပစၥည္းမ်ားကို သူ စူးစူးစမ္းစမ္း လုိက္ၾကည့္ေနမိသည္။ သူက မသိေသာ္လည္း သူ႔ကို သိထားပံုရသည့္ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္က လာေမးသည္။
"ဆရာႀကီး ဘာပစၥည္းကို ရွာေနတာလဲ"
"ဘာပစၥည္းကိုမွ မရွာပါဘူးကြယ္။ လူေတြအတြက္ အမွန္တကယ္လည္း မလိုအပ္တဲ့ ပစၥည္းေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ား မ်ားေနၿပီလဲလို႔ လိုက္ၾကည့္တာပါ"
(၂) တစ္ေန႕ လူတစ္ေယာက္မွ ဆိုကေရးတီးအား
"ဆရာႀကီး... ကၽြန္ေတာ္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္ေနမိၿပီ"
"ဟုတ္လား ဘယ္အခ်ိန္က ခ်စ္သြားတာလဲ"
"ျမင္ျမင္ခ်င္း ခ်စ္မိတာပါပဲ၊ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ"
"ေနာက္တစ္ေခါက္ ေသေသခ်ာခ်ာ ထပ္ၾကည့္လုိက္"
"ဗ်ာ"
"ေနာက္တစ္ေခါက္ ေသေသခ်ာခ်ာ ထပ္ၾကည့္လုိက္လို႔"
လူငယ္ေလးက နားမလည္ဘဲ ေခါင္းကုတ္၍ လွည့္ထြက္သြားသည္။ သူက ေနာက္တစ္ခါ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ ေပးလုိက္သည့္သေဘာ ျဖစ္၏။ သူ႔ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ေသခ်ာေစရန္ ျဖစ္သည္။
(၃)
တစ္ခါ သူ႔ထံသို႔ ေက်ာင္းေတာ္သားတစ္ေယာက္ ေရာက္လာျပန္သည္။
"ဆရာႀကီး ကၽြန္ေတာ္ ပညာလိုခ်င္လို႔ပါ"
"လာ... လုိက္ခဲ့"
ျမစ္ကမ္းပါးတစ္ခုသို႔ သူတို႔ ေရာက္သြားၾကသည္။ သူက ထိုေက်ာင္းသားေလးကို ေရထဲ တြန္းခ်လိုက္၏။ ေရမကူးတတ္ေသာ ေက်ာင္းေတာ္သားကေလးမွာ ယက္ကန္ယက္ကန္။ သူ ျပန္ဆယ္ေပးခဲ့ပါသည္။ စကားတစ္ခြန္းကိုေတာ့ ေမးရ၏။
"မင္း... ေရထဲနစ္တုန္းက ဘာကို အေတာင့္တဆံုးလဲ"
"ေလ"
"ေအး... ေရနစ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ေလကို ေတာင့္တသလိုမ်ိဳး ပညာကို မင္း ေတာင့္တရင္ မင္း ပညာတတ္ႀကီး ျဖစ္ရမယ္"
(၄)
ဆိုကေရးတီး ေသခါနီး ေ၀ဒနာခံစားရသည္ကို ျမင္သျဖင့္ သူ႕၏ တပည့္မ်ားက ငိုေၾကြးၾကေလသည္။ ထိုအခါ ဆိုကေရးတီးမွ '' ဘာလို႕ငိုေနတာလဲ ေသသြားတာပိုေကာင္းလား ရွင္က်န္ေနတာ ပိုေကာင္းလားဆိုတာ ဘုရားသခင္မွပဲ သိလိမ့္မယ္ '' ဟု မငိုၾကေစဖို႕ ပညာစကားျဖင့္ ဆံုးမခဲ့ေလသည္။
ထိုအရာမ်ားသည္ ဆိုကေရးတီး၏ အရိပ္အခ်ိဳ႕ျဖစ္ေလ၏

Credit to (တာရာမင္းေ၀)