ေရွးစကာေရႊအလား (6)
“Nir gun e daru, súré Ferainna zadu.”
ဤဆို႐ိုးစကားသည္ ေရွးအေမွာင္ေခတ္က ႐ိုဟင္ဂ်ာတို႔၏ အယူအဆဓေလ့တစ္ခုကို ေဖာ္ျပေနသည္။ ေဆးဝါးအစြမ္းမတက္ေသာ ကေလးကို စြန္႔၍ ျပန္ေကာက္ယူလာျခင္းျဖင့္ ေရာဂါဘယ သက္သာေစသည္ဟု ဆိုုုလိုသည္။ ေရွးပေဝသဏီက ႐ိုဟင္္ဂ်ာတို႔သည္ ဤသိုုု႔ ယူဆခ့ဲဲ့ၾကသည္။
ေရာဂါဘယ မကင္းေသာ ကေလးသူငယ္မ်ားျဖစ္ေစ၊ စံုလတြင္ သြားေပါက္ေသာ ကေလးသူငယ္မ်ားကို ျဖစ္ေစ ဤဓေလ့ျဖင့္ ကုသေလ့ရိွသည္။ ဆရာသမားေတာ္မ်ား ထံတြင္ အႀကိမ္ႀကိမ္အထပ္ထပ္ ကုသ၍ ေရာဂါမေပ်ာက္ႏိုင္ေသာ ကေလးမ်ားကို ဤနည္းကို သံုးၾကသည္။ စံုလတြင္သြားေပါက္ေသာ ကေလးသည္ ေရာဂါမကင္း ျဖစ္သည္ဟု ယူဆၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စံုလသြားေပါက္ေသာကေလးကိုလည္း ဤဓေလ့ကို သံုးၾကသည္။
လုပ္သည့္္နည္းကေတာ့ ကေလးငယ္ကို အမိျဖစ္သူက သံုးခြလမ္းဆံုတြင္ ပစ္ခ်ရသည္။ ထိုပစ္ခ်ထားေသာ ကေလးကို အျခားမိန္းမ တစ္ဦးမွ ျပန္ေကာက္ယူရသည္။ ထိုေကာက္ယူထံမွ ျပန္ေတာင္းယူရသည္။ ထိုမိန္းမက ေတာင္းခံေသာ ေငြကို ေပးေခ်ကာ ကေလးကို ျပန္လည္လက္ခံယူရသည္။
ထိုေကာက္ယူေသာ သားသမီး နာမည္မ်ားကိုေတာင္ “ေဖ႐ိုင္ႏၷာ၊ ေဖရာန္အလီ၊ ေဖ႐ိုင္ႏၷီ” စသည္ျဖင့္ ေျပာင္းလဲ ေခၚေဝၚခဲ့ၾကသည္။ ယခုထက္တိုင္ ထိုနာမည္မ်ဳိးမ်ား အာရ္ကာန္ျပည္ တစ္ဝိုက္တြင္ ေတြ႕ရိွရသည္။
သို႔ေသာ္ ဤဓေလ့သည္ အီစၥလာမ္တရားေတာ္၏ ပညတ္ခ်က္ လံုးဝ လံုးဝ မဟုတ္ပါ။ ႐ိုဟင္ဂ်ာလူမ်ဳိးတို႔၏ ေရွးေခတ္ ဓေလ့ထံုးတစ္ခုသာ ျဖစ္ေပသည္။
ေရွးေခတ္တြင္ ေရာဂါဘယမ်ားကို အမ်ဳိးမ်ဳိးေသာ ေဒသထြက္ အပင္အျမစ္မ်ား၊ အျပားျပားေသာ ယံုၾကည္ခ်က္တို႔ျဖင့္ ကုသေလ့ရိွခဲ့သည္။ ယင္းကုသမႈတို႔သည္ သူတို႔၏ အားကိုးရာျဖစ္ခဲ့သည္။ လူတို႔၏ အသိတရား တိုးတက္လာသည္ႏွင့္အမွ် အေမွာင္ေခတ္က ယုတၱိမဲ့ေသာ၊ အယူသည္းေသာ အယူအဆ ဓေလ့ထံုးစံမ်ားလည္း တေျဖးေျဖး ကြယ္ေပ်ာက္လာေလသည္။ ယေန႔ေခတ္တြင္မူ လံုးဝ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။
ေရွးေခတ္က ႐ိုဟင္ဂ်ာတို႔၏ ေနထိုင္မႈဓေလ့ထံုးစံမ်ား တစ္စိတ္တစ္ေဒသကို ယေန႔ေခတ္က လူငယ္မ်ား ေလ့လာသိရိွႏိုင္ရန္ တင္ျပေပးျခင္းျဖစ္ပါသည္။
No comments:
Post a Comment