Wednesday, August 31, 2022

အဆံုးသတ္ကတ္ေမ

 



အဆံုးသတ္ကတ္ေမ


မိတ္ေဆြ…

ပိန္းရြက္ပိုင္ယားေရ အယင္က ရန္ၿငိဳးမီးစာတိ၊ 

တမာသီးထက္ခါးေရ အမုန္းတံလွ်ပ္တိ

႐ုပ္ရွင္ထက္ ဖန္တီးမႈဆန္ေရ လုပ္ႀကံမိႈင္းတိ၊ 

သီြးနဲ႔အေရာင္ျခယ္ေရ ျဖဴမည္း ခြဲျခားမႈတိ

အရာ မရင္ဆိုင္စိဂဲ့… အဆံုးသတ္ကတ္ေမ။

ဟုတ္ယင့္…

ငါ႐ို႕ တစ္ဖက္ကို တစ္ဖက္ မုန္းေစာ္လဲ ဟုတ္ယင့္

ငါ႐ို႕ အခ်င္းခ်င္း တိုက္ကတ္ေစာ္လဲ ဟုတ္ယင့္

သီြးေခ်ာင္းတိကို အလီလီ ျဖတ္ေက်ာ္ရခေစာ္လဲ ဟုတ္ယင့္

ယေကေလ့…

ငါ႐ို႕က ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းမာ တတူတူ စာသင္ေရ

ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕မာ အိမ္အိမ္ခ်င္းကပ္လို႔ နိန္ထိုင္ေရ

ဈီးတစ္ဈီးက တတူတူ ဝယ္ယူသံုးကတ္ေတ

ေလာင္းေခ်တစ္စင္းမာ အတူတူ လားေရလာေရ

ဝါကြ်တ္ပြဲဈီးတိမာ ဖူတိႏၷာ႐ို႕ လားေပ်ာ္ေရ

အီးဒ္ပြဲတိမာ ေမာင္ေခ်မိေခ်႐ို႕ စားေပ်ာ္ေရ

ငါ႐ို႕ၿမီမာ ခ်စ္စိတ္က မုန္းစိတ္ထက္ တဝအားႀကီးေရ

အယင္ခါက မုန္းရီတိ ပလင္းသြင္းပနာ ျမႇပ္ပစ္လိုက္ကတ္ေမ။


ဇာေလာက္ပင္ခြဲခြဲ မယုျမစ္ရီနန္႔ စိုင္းေဒါင္ျမစ္ရီ

သီြးထိုးေရသူတိရာ ေညာင္းလို႔ေညာင္းလီ

ငါ႐ို႕က စားပြဲတစ္ခုမာ ထိုင္စားေရ ရခိုင္ေျပသားတိေဝ

မာမူနန္႔အခင္ ဒါဒီနန္႔အဘင္သွ်င္ အေခ်ခါက

ပံုျပင္ေခ်တိကို အတူတူထိုင္လို႔ ေျပာနိန္ယင့္။

မ်ဳိးမတူ ႐ုပ္မတူစြာကို အရာခြင့္ေကာင္းယူဖို႔ မပ်င္ေဂ့

ေတာအရက္တစ္ပိုင္းနဲ႔ ငုတ္ေပၚမွာ ထိုင္ပနာ ငိုလီဖိ

လားဖိ…လားဖိ… ဝိုင္း မ်ဳိးခ်စ္တစၧီတိ လားဖိ

ငါ့႐ို႕ၿမီမာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းနန္႔ ဗလီေက်ာင္း ေဒြးညီေနာင္…

ေရာင္စံုပန္းခ်ီပိုင္ သာစြလွေရ ငါ႐ို႕ရခိုင္ေျပသားတိေဝ။ 


15-8-2022

Saturday, August 13, 2022

သမိုင္းေဖ်ာက္ဖို႔ မလြယ္တဲ့ ႐ိုဟင္ဂ်ာတိုင္းရင္းသား

 သမိုင္းေဖ်ာက္ဖို႔ မလြယ္တဲ့ ႐ိုဟင္ဂ်ာတိုင္းရင္းသား

----------------------------------------

သမိုင္းပညာရွင္ ေဒါက္တာေအးခ်မ္းက ႐ိုဟင္ဂ်ာ ဆိုတဲ့စကားလံုးဟာ ရခိုင္ေတြကိုသာ ရည္ၫႊန္းေၾကာင္း ဖရန္စစ္ဘူခ်ာနန္ ရဲ႕ သမိုင္းစာအုပ္ကို ကိုးကားၿပီးေတာ့ တစ္မ်က္ႏွာစာေလာက္ ကူးယူေဖာ္ျပခဲ့တာ FB ပို႔စ္တစ္ခုမွာ ဖတ္ဖူးတယ္။ ပံု-၁ ကို ႐ႉပါ။


- ထံုးစံအတိုင္း ေကာ္မန္႔ေတြမွာ သမိုင္းေလ့လာသူ ႐ိုဟင္ဂ်ာေတြနဲ႔ အျပန္အလွန္ ထိပ္တိုက္ေတြ႕တာေတာ့ ရိွတယ္။ ေကာ္မန္႔ရွင္ တစ္ေယာက္က ဆရာႀကီးကို ယံုၾကည္တဲ့အေနနဲ႔ ႐ိုး႐ိုးသားသား ေမးျမန္းလိုက္တယ္။ "ဆရာႀကီးရဲ႕ သံုးသပ္ခ်က္ တင္ေပးရင္ ေကာင္းပါမယ္" တဲ့။ ပံု-၂ ကို ႐ႉပါ။


- ဒီေတာ့ ဆရာႀကီးလည္း အခြင့္သာသြားၿပီေပါ့။ ေလးေလးစားစား ေမးတဲ့သူကို မိႈင္းေတြဂ်င္းေတြ ခံတြင္းလိုက္ ေကြၽးေပးၿပီေပါ့။ ဘယ္လို ေျဖသြားလဲသိလား။ " ရွင္းပါတယ္တဲ့။ ရခိုင္ျပည္ကို ဘဂၤါလီေတြက Rossawn, Rohhawn, Roang, Reng နဲ႔ Rung လို႔ ေခၚၾကတယ္။ ၁၇၈၄ ေနာက္ပိုင္း ရခိုင္ျပည္က ထြက္ေျပးလာၾကတဲ့ ရခိုင္ေတြကို ေမာက္ လို႔ ေခၚၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ႐ို ဆိုတာ ရခိုင္ကိုေခၚတာ။ သူတို႔ေတြကိုကေတာ့ Bangalese Mohammedan လို႔ မွတ္တမ္းတင္သြားတယ္။ " လို႔ ဆရာႀကီးက သံုးသပ္ျပတယ္။ ပံု-၂ ကို ႐ႉပါ။

- ကဲ့… ဒီသံုးသပ္ခ်က္ကို ဆန္းစစ္ၾကည့္ခ်င္ေတာ့ မူရင္းသမိုင္းကို သြားကုပ္ရတာေပါ့။

"All the way from Chanpour to Barratulla we have had low hills between us and the Sea: but now there is nothing in that direction except plains, these in some places however are covered with Woods. Various parts of the Hills in this neighbourhood are inhabited by Mugs from Rossawn, Rohhawn, Roang, Reng or Rung, for by all these names is Arakan called by the Bengalese." These people left their country on its conquest by the Burmas, and subsist by fishing, Boat building, a little cultivation, and by the Cloth made by their Women. They also build houses for the Mohammedan refugees, of whom many came from Arakan on the same occasion, and settling among men of their own Sect, are now much better off than their former Masters. A Bengalese Mohammedan would consider himself as polluted by living in a House built by Mug. The Natives of Arakan pay no rent for their Lands, as every three years they remove and clear away some new Spot overgrown with Wood. [T]hey pay to the Zemeendars a consideration for the ground occupied by their houses, in the same manner as the fishermen do. In the Hills between my route and the Sea there live no Joomea Mugs: but they are much frequented by Wild Elephants, on account of the fruit of the Chalta (Dillennia Indica) which these beasts eat very greedily.


Francis Buchanan In Southeast Bengal (1798) | Pages-31-32



မူရင္းအဂၤလိပ္စာကို ဖတ္ၾကည့္တဲ့အခါ အာရကန္ျပည္ကို ဘဂၤါလီေတြက Rossawn, Rohhawn, Roang, Reng နဲ႔ Rung လို႔ ေခၚၾကတာေတာ့ ဟုတ္တယ္။

အာရကန္ျပည္ကို ဗမာေတြက သိမ္းပိုက္တဲ့ေနာက္ပိုင္း ေမာက္ (ရခိုင္)ေတြ ထြက္ေျပးလာတာလည္း ေတြ႕ရတယ္။ ရခိုင္ေတြကို ေမာက္ ေခၚတာလည္း ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ Bangalese Mohammedan လို႔ မွတ္တမ္းတင္သြားတယ္လို႔ ဆရာႀကီးရဲ႕အဆိုျပဳခ်က္ကေတာ့ လံုးဝ မ႐ိုးသားဘူး။ အဲဒီမူရင္းမွာ Mohammedan လို႔သာ ကြဲကြဲျပားျပား ေရးသားထားတာ ျဖစ္တယ္။

ေနာက္တစ္ခ်က္က အာရကန္ျပည္ကို Roang (႐ိုဟင္း) ေခၚတယ္။ ရခိုင္ကို ေမာက္ ေခၚၾကတယ္ လို႔ အတိအလင္းပါတယ္။ ဆရာႀကီးရဲ႕ သံုးသပ္ခ်က္မွာ က်ေတာ့ ပေဟဠိဆန္သြားတယ္။ ရခိုင္က ေမာက္ မျဖစ္ဘဲ ႐ိုဟင္ဂ်ာ ဘယ္လိုျဖစ္သြားတာလဲ။ အံ့စရာေနာ္။ (ေဒသစြဲနာမည္အျဖစ္ေကာက္ရင္ အာရကန္ျပည္သူေတြကို ႐ိုဟင္ဂ်ာ ေခၚတာလို႔ သံုးသပ္ရင္ေတာင္ ယုတၱိတန္ေသးတယ္။ မွတ္တမ္းေတြအရဆိုရင္ ရခိုင္ကို ေမာက္ လို႔ပဲ မွတ္တမ္းေတြ႕ရတာ။ *႐ိုဟင္ဂ်ာ ဟာ မြတ္စလင္ေတြျဖစ္ေၾကာင္း တျခားသမိုင္းမွတ္တမ္းေတြ တပံုႀကီးရိွတယ္။)

သမိုင္းဆရာႀကီးလဲ အသက္နည္းနည္း ႀကီးလာေတာ့ ေမ့သြားတတ္တာလားေတာ့ မသိဘူး။ အဲဒီမူရင္းမွာ ႐ိုဟင္ဂ်ာ ရွာေတာ္ပံုအတြက္ အင္မတန္အေရးႀကီးတဲ့ အခ်က္တစ္ခ်က္ရိွတယ္။ "အဲဒီ ၁၇၈၄ ခုေနာက္ပိုင္း ထြက္ေျပးခိုလံႈခဲ့တ့ဲ သူေတြထဲမွာ အာရကန္ျပည္က မိုဟာေမဒင္ အုပ္စုလည္း ပါတယ္။ သူတို႔က သူတို႔အစုနဲ႔ သူတို႔ ေနၾကတယ္"လို႔ ဘူခ်ာနန္ရဲ႕ မူရင္းစာသားမွာ ထင္ထင္ရွားရွားေဖာ္ျပထားတယ္။ ဒီအခ်က္ဟာ ရခိုင္ျပည္က မြတ္စလင္ေတြ ဗမာက်ဴးေက်ာ္စစ္မတိုင္မီ အာရကန္ျပည္တြင္ ရိွေနေၾကာင္း ခိုင္လံုတဲ့အေထာက္အထားျဖစ္တယ္။ ၁၈၂၃ မတိုင္မီ ရိွေနတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ႐ိုဟင္ဂ်ာေတြဟာ ပင္ရင္းတိုင္းရင္းသားေတြျဖစ္ၾကတယ္။ အဲဒီအခ်က္ကိုက်ေတာ့ ဆရာႀကီးက ေမ့က်န္သလိုလို ခုန္ေက်ာ္သြားခဲ့တယ္။ (တမင္ေက်ာ္သြားတာလား၊ ေမ့လို႔ ေက်ာ္သြားတာလား ဒါက ဆရာႀကီးပဲ အသိဆံုးျဖစ္တယ္။) ဒါေပမဲ့ အဲဒီ Mohammedan ကို ဘဂၤါလီမိုဟာေမဒင္ လို႔ ဇာတ္နာနာ သံုးသပ္ဖို႔ေတာ့ မေမ့ခဲ့ဘူးေနာ္။

တစ္ခါ ဒီသံုးသပ္ခ်က္မွာပဲ ေမ့ေလ်ာ့သြားတာျဖစ္မယ္ ဆိုလို႔ ဆရာႀကီးရဲ႕ ဘူခ်ာနန္ဘာသာျပန္ကို သြားၾကည့္ျဖစ္တယ္။ အဲ့ဒီမွာလည္း ထူးထူးျခားျခားပါပဲ။ ၁၇၈၄ ေနာက္ပိုင္း မြတ္စလင္ေတြ အာရကန္ျပည္က ေနရပ္စြန္႔ခြာကာ အိမ္နီးခ်င္းတိုင္းျပည္မွာ ခိုလံႈခဲ့တဲ့ မူရင္းအပိုင္းကို ဘာသာျပန္ေတာင္ မျပန္ခဲ့ဘူး။ တစ္ခါတည္း ဖ်က္ေခ်လိုက္ေလတယ္။ ပံု-၃ ကို ႐ႈပါ။


ဒီေနရာမွာ တစ္ခုေျပာခ်င္တာက ဘူခ်ာနန္ဟာ အာရကန္က ဒုကၡသည္မြတ္စလင္နဲ႔ ဘဂၤါလားက ဘဂၤလီမြတ္စလင္ ကို သိသိသာသာကြဲျပားႏိုင္ေအာင္ ေဖာ္ျပထားတယ္။

"ေမာက္ ေတြက မဟာေမဒင္ ဒုကၡသည္ေတြအတြက္ အိမ္ေတြလည္း ေဆာက္လုပ္ေပးတဲ့အလုပ္ကို လုပ္ၾကၿပီး မိုဟာေမဒင္ေတြလည္း ေမာက္ေတြနဲ႔အတူတူ အာရကန္မွ ထြက္ေျပးလာၾကသူေတြ ျဖစ္ၾကတယ္။ အဆိုပါ မိုဟာေမဒင္ေတြဟာ သူတို႔အုပ္စုနဲ႔သူတို႔ ေနထိုင္ၾကၿပီး ၎တို႔ရဲ႕ ယခင္သခင္ေတြထက္ ေကာင္းမြန္စြာ ေနထိုင္ၾကတယ္။ ဘဂၤါလီမိုဟာေမဒင္ တစ္ေယာက္က ေမာက္ေတြ ဆာက္လုပ္တဲ့အိမ္ေတြမွာ ေနထိုင္ရင္ မိမိကိုယ့္ကို ညစ္ညဴးတယ္လို႔ ယူဆတယ္။"

ဆိုလိုတာက ရခိုင္ေတြ ေဆာက္လုပ္တဲ့ အိမ္ေတြမွာ အာရကန္က မြတ္စလင္ေတြ ေနၾကတယ္။ ဒီလိုမ်ဳိး ေမာက္ေတြ ေဆာက္တဲ့အိမ္ေတြမွာ ဘဂၤါလီမြတ္စလင္ေတြက်ေတာ့ မေနတတ္ဘူး။ ရြံ႕ၾကတယ္။ ဒီအပိုင္းက အာရကန္က မိုဟာေမဒင္နဲ႔ အဲဒီ ေဒသခံဘဂၤါလီမိုဟာေမဒင္ေတြဟာ ဓေလ့ထံုးတမ္းမတူေၾကာင္း ေထာက္ျပေနတယ္လို႔ ေကာက္ခ်က္ခ်ႏိုင္တယ္။

- ဒါေပမဲ့ ဒီေလာက္အေရးႀကီးတဲ့ သမိုင္းအခ်က္အလက္တစ္ခုကို သမိုင္းဆရာႀကီးေအးခ်မ္းက ေက်ာ္သြားတာ ဖံုးကြယ္ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့တာလို႔ ထင္ေၾကးေပးႏိုင္တယ္။ ဒါက တို႔ျပည္ရဲ႕ ပညာရွင္ေတြရဲ႕ သမာဓိပါပဲ။ သမိုင္းပညာရွင္ ဆိုတာ ဘက္မလိုက္ရဘူး။ အရိွကိုအရိွအတိုင္း ထုတ္ေဖာ္ရဲရတယ္။ ဒါမွ အမွန္ကန္တဲ့ အတိတ္အက်ဳိးအေၾကာင္းကို လူေတြက သိရိွလာမွာျဖစ္တယ္။ ဒီလိုမဟုတ္ဘဲနဲ႔ မိမိစိတ္ႀကိဳက္ျဖစ္ေအာင္ ဖံုးကြယ္ဖို႔ႀကိဳးစားရင္ေတာ့ သာမန္ျပည္သူေတြလဲ ဘယ္တတ္ႏိုင္ပါမလဲ။ ပညာရိွဆိုတိုင္း ယံုမွားမိၿပီးေတာ့ ပဋိပကၡေတြစြဲေနမွာေပါ့။

— #လူထုဝဏၰ

(10-8-2022)


*ဒီဘူခ်ာနန္ရဲ႕ မွတ္တမ္းနဲ႔ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ ကိုလင္းသက္ေဆြ ရဲ႕ သံုးသက္ခ်က္ကို ေအာက္ပါလိင့္ကေန ဖတ္႐ႉႏိုင္ပါတယ္။


https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=pfbid0Dr2WPQeBECmPVX72sUSzPwuBAwR2MqmsNoNE7SxLu7qHYcs9EF7vKYjDt4YxXZaMl&id=744769315

Wednesday, August 10, 2022

နေဝင်းနှင့်သူ၏တရားဝင်ဇနီးမယားများ

 


“နေဝင်းနှင့်သူ၏တရားဝင်ဇနီးမယားများ”

၁ ။ ပထမ ဇနီး - ဒေါ်သန်းညွန့်

ဒေါ်သန်းညွန့် နှင့် ၁၉၃၁/၃၂ ခုနှစ်တွင် လက်ထပ်ခဲ့ လေသည်။ ဒေါ်သန်းညွန့်သည် အပျိုမဟုတ်ပေ။ ပထမ အိမ်ထောင်နှင့် သားတစ်ယောက်ရှိသူဖြစ်သည်။ ဒေါ်သန်းညွန့် ခေါ် မေရီ နှင့် ၁၉၃၇ ခုအထိ ပေါင်းသင်း နေထိုင်ပြီး ကိုသိန်း (တာတီး)ခေါ် ဦးကျော်သိန်း ဟူသည့် သားတစ်ဦး ထွန်းကားခဲ့သည်။


၂ ။ ဒုတိယ ဇနီး - ဒေါ်တင်တင်။

ဒေါ်တင်တင်နှင့် ၁၉၃၇ ခုနှစ် ၊ ဇူလိုင် ၁၈ရက်နေ့ တွင် ရန်ကုန်မြို့ မောင်ဂိုမာရီလမ်း အိမ်အမှတ် ၁၀၆ တွင် လက်ထပ်ခဲ့သည်။လက်ထပ်မင်္ဂလာပွဲသို့ ဦးနေ၀င်း၏ ဖခင် ဦးဖိုးခ ကိုယ်တိုင်တက်ရောက်ခဲ့ပြီး ဒေါ်တင်တင် နှင့် သား နှစ်ဦး ရရှိခဲ့ကာ…

၁၉၅၂ခုနှစ် တွင် တတိယဇနီးအားလက်ထပ်ချိန် အထိ ဒေါ်တင်တင်နှင့် ကွာရှင်းမှု မရှိသေးသဖြင့် ဒေါ်တင်တင်မှ ၁၉၅၂ ခုနှစ် ၊ မတ်လ ၁၃ရက်နေ့ ထုတ် "ဗမာ့ခေတ်" သတင်းစာတွင်… "ကျွန်မ သာလျှင် ဗိုလ်ချုပ်ကြီးနေ၀င်း ၏ မယားကြီးပါ" ဟူ၍ခေါင်းစဉ်တပ်ကာ ကြေညာခဲ့ လေသည်။


၃ ။ တတိယ ဇနီး - ဒေါ်ခင်မေသန်း

ဒေါ်တင်တင်နှင့် တရား၀င်ကွာရှင်းခြင်းမရှိဘဲ ၁၉၅၂ ခုနှစ် ၊ မတ်လ ၁၀ရက် တနင်္လာနေ့တွင် ဒေါ်ခင်မေသန်း ခေါ် ကစ်တီဘသန်းနှင့် ရန်ကုန် ဆေးရုံကြီး၀င်းအတွင်းရှိ ဆေးကျောင်းအုပ်ကြီး နေအိမ်၌ လက်ထပ်ခဲ့ပြန်သည်။

**လက်ထပ်ရပြီး ၃ရက်အကြာ… ၁၉၅၂ ခု ၊မတ်လ ၁၃ရက်နေ့ထုတ် "ဗမာ့ခေတ်" သတင်းစာတွင်… "ကျွန်မ သာလျှင် ဗိုလ်ချုပ်ကြီးနေ၀င်း၏ မယားကြီး ပါ" ဟူ၍ ခေါင်းစဉ်တပ်ကာ ဒုတိယဇနီးဖြစ်သူ ဒေါ်တင်တင်မှ ကြေညာခဲ့လေသည်။**

ထိုစဉ်က ဦးနေ၀င်းသည် အသက် ၄၂နှစ်ရှိပြီး ဒေါ်ခင်မေသန်းမှာ (၂၅)နှစ်ရှိပြီဖြစ်ကာ ဦးနေဝင်းက

ဒုတိယဇနီး ဒေါ်တင်တင်နှင့် တရား၀င် မကွာရှင်းရ သေးသလို ဒေါ်ခင်မေသန်းမှာလည်း အပျို တစ်ဦး မဟုတ်ခဲ့ပဲ သူမ၏ပထမအိမ်ထောင်မှာ ဒေါက်တာ တောင်ကြီးနှင့်လည်း ကွာရှင်းခြင်း မရှိသေးပေ။ နောက်ဆုံးတွင် ဒေါက်တာတောင်ကြီးမှ တဖက်သတ် ကွာရှင်းပေးခဲ့ရလေသည်။


ဦးနေ၀င်းအနေဖြင့် ပထမအိမ်ထောင် နှစ်ဆက်နှင့် သားသုံးယောက် ထွန်းကားခဲ့ကာ…

ဦးနေဝင်းနှင့် ဒေါ်ခင်မေသန်းတို့မှ… သမီးစန္ဒာ၀င်း၊ ကြေးမုံ၀င်း နှင့် သား ဖြိုးေ၀၀င်း ဟူ၍ သားသမီး သုံးဦး ထွန်းကားခဲ့သည့်အတွက် ဒေါ်ခင်မေသန်းမှရင်းနှီးသူများ ကို…"He three, Me three and We three" ဟူ၍ နောက်ပြောပြောဆိုခဲ့လေသည်။


၁၉၇၂ တွင် ဒေါ်ခင်မေသန်း ကွယ်လွန်ပြီးနောက်

ဦးနေ၀င်းဇာတိမှ ရပ်ဆွေရပ်မျိုးမကင်းသော ရန်ကုန် တက္ကသိုလ် အင်္ဂလိပ်စာ ကတိက ဆရာမ ဒေါ်သိန်းညွန့် (အင်းလျားအဆောင်မှူး)နှင့်လက်ထပ်ပေးရန်ဆွေမျိုးများ အား အောင်သွယ်ခိုင်းခဲ့လေသော်လည်းဒေါ်သိန်းညွန့်မှာ ဦးနေ၀င်း၏ မိန်းမပွေ ရှုပ်တတ်သည့်ဝါသနာကိုသိထား သဖြင့် ငြင်းပယ်ခဲ့သည်။


၄ ။ စတုတ္ထဇနီး - ဒေါ်နီနီမြင့်

တတိယဇနီးဒေါ်ခင်မေသန်း ကွယ်လွန်ပြီး ၅လ ၂၉ ရက်နေ့အကြာ ၁၉၇၃ ဧပြီလ ၄ ရက် ဗုဒ္ဓဟူးနေ့ တွင် ဒေါ်ခင်မေသန်း၏မိဘများပိုင်တဲ့ တိုက်ကြီးမြို့ ရှိ လယ် မြေများအား စီမံခန့်ခွဲပေးနေသော ဒေါ်ကြီးခင်၏တူမ ရန်ကုန်ဝိဇ္ဇာနှင့် သိပ္ပံတက္ကသိုလ် သမိုင်းဌာန နည်းပြ ဆရာမဒေါ်နီနီမြင့်နှင့်ဆွေမျိုးများက အတင်းစေ့စပ် ပေးရာမှ ဦးနေ၀င်းနှင့် လက်ထပ် ဖြစ်သွား ခဲ့ပြီး ထိုအချိန် ဦးနေဝင်းကအသက် ၆၃နှစ်နှင့် ဒေါ်နီနီမြင့် မှာ အသက် ၃၂နှစ်ဖြစ်သည်။လက်ထပ်ပွဲကို ၁၉၇၃ ခု ဧပြီလ ၅ရက် နေ့ထုတ် မြန်မာ့အလင်း သတင်းစာ၏ မျက်နှာဖုံးတွင် ဓါတ်ပုံနှင့်တကွ ဖော်ပြထားသည်။


ဒေါ်နီနီမြင့်သည် ထိုစဉ်က ရန်ကုန်တက္ကသိုလ်မှ မဟာဝိဇ္ဇာ ဘွဲ့ရ ဖလော့ရင့်မောင်စိန်နှင့် လူငယ် သဘာ၀ ချစ်ကြိုက်နေခဲ့သည်။ ဖလော့ရင့်မောင်စိန်သည် တောင်ကြီးမှ ရွှေလိမ္မော် အရက်ချက်လုပ်ငန်းပိုင်ရှင်၏ သားဖြစ်သည်။ ဦးနေ၀င်း သည် ဒေါ်နီနီမြင့်နှင့် မယူခင် သူမ၏ငယ် ရည်းစား ဖလော့ရင့်မောင်စိန်ကို ထောက်လှမ်းရေး အဖွဲ့များအား မြေလှန်ရှာခိုင်းရာ သူဌေးသားသည် အင်းလေးကန်ထဲ၌ ပုန်းနေရရှာပြီး ဖလော့ရင့် မောင်စိန်၏မိဘများက စိုးရိမ် ကြသဖြင့် သားဖြစ်သူ အား ပြည်ပနိုင်ငံသို့သွားရောက် နေထိုင်စေခဲ့ ကြောင်းကြားသိရသည်။


ထို့နောက် ရတနာနတ်မယ်နှင့် လက်ထပ်လိုသည့် အတွက် ဒေါ်နီနီမြင့်အား အပြစ်မရှိ အပြစ်ရှာဖွေကာ ကွာရှင်းခဲ့သည်။ ဒေါ်နီနီမြင့်နှင့် ပြတ်စဲကြောင်းကို The Guardian အင်္ဂလိပ်သတင်းစာ၌ Ne Win divorced Ni Ni Myint ခေါင်းစဉ်ငယ်ဖြင့်ကြော်ငြာ ထည့်ခဲ့သည်ဟု သိရှိရသည်။


၅ ။ ပဉ္စမ ဇနီး - ရတနာနတ်မယ်

၁၉၇၆ ခုတွင် ဒီဇင်ဘာလ ၂၄ ရက်နေ့တွင်…

ကနောင်မင်းသား၏မြစ်တော်စပ်သူ ရတနာနတ်မယ် (June Rose Bellamy)နှင့်ထပ်မံ လက်ထပ်ခဲ့ပြီး ၂၅-၁၂-၁၉၇၆ ရက်စွဲပါ ကြေးမုံ သတင်းစာ၏ မျက်နှာဖုံး တွင် ဦးနေဝင်းနှင့် ရတနာနတ်မယ်တို့၏ လက်ထပ်မင်္ဂလာပွဲ သတင်းကို ဓါတ်ပုံနှင့်တကွ ဖော်ပြထားသည်။ ရတနာနတ်မယ် နှင့် လက်ထပ်သည့်အချိန်တွင် ဦးနေဝင်းမှာ အသက် (၆၆)နှစ်ရှိနေပြီဖြစ်သည်။


၆ ။ ဆဋ္ဌမ (သို့) ဒုတိယံပိ ပဉ္စမ - ဇနီး ဒေါ်နီနီမြင့်

ဦးနေဝင်းသည် ရတနာနတ်မယ်နှင့်အိမ်ထောင်ရေး ပြိုကွဲပြီးနောက် ဒေါ်နီနီမြင့်နှင့်ထပ်မံပြန်ပေါင်းထုတ်

ခဲ့လေသည်။

ဒေါ်နီနီမြင့်သည် ဦးနေဝင်း အာဏာလက်လွှတ်ပြီးသည့် အချိန်အထိ သမိုင်းသုတေသန ဌာနတွင် ဆက်လက် လုပ်ကိုင်နေခဲ့ပြီး နောက်ဆုံးတွင် ဦးနေဝင်းနဲ့ အိမ်ခွဲ၍ နေခဲ့သလို ဦးနေဝင်း ကွယ်လွန်ချိန်၌ ဒေါ်နီနီမြင့် မှ လိုက်ပါပို့ဆောင်ခွင့် မရခဲ့ကြောင်း ကြားသိရ ပါတယ်။


၇ ။ သတ္တမ ဇနီး - မကြာစံ

ဦးနေဝင်း အသက် ၇၇ နှစ်အရွယ်တွင် ထိုအချိန်က အသက် ၂၅ နှစ်အရွယ်ရှိ ရခိုင်အမျိုးသမီး မကြာစံ နှင့် လက်ထပ်ခဲ့ပြီး ထိုအကြောင်းမှာ လူအများသိရှိမှု နည်းပါး လှသည်။






#Ref - ကြေးမုံ ဦးသောင်း

ဆရာသန်းဝင်းလှိုင်

#ThawZinAung

Credit Reality show


Monday, August 8, 2022

အိဗၺႏုဘတၱဴတာ ေတြ႕ရိွခဲ့သည့္ ထူးဆန္းေသာျပည္တစ္ျပည္

 


အိဗၺႏုဘတၱဴတာ ေတြ႕ရိွခဲ့သည့္ ထူးဆန္းေသာျပည္တစ္ျပည္

————————————————————

၁၄ ရာစု မို႐ိုကိုႏိုင္ငံသား ကမ႓ာလည္ပတ္ခရီးထြက္ခဲ့သူ မိုဟမၼဒ္ အိဗၺႏု ဘတၱဴတာဟာ သူရဲ႕ ႏွစ္ ၃၀ ခန္႔ စြန္းစားခရီးအတြင္း ေတြ႕ျမင္သမွ်ကို မွတ္တမ္းတင္ခဲ့တယ္။ ေနာင္တြင္ Rihlah (အူရ္ဒူ- Safar Nama | အဂၤလိပ္- Travels of Ibn Battuta)နာမည္နဲ႔ ကမ႓ာေက်ာ္ ခရီးသြားမွတ္တမ္းစာအုပ္ထုတ္ေဝခဲ့တယ္။ သူ႕ရဲ႕စြန္းစားခန္းဟာ ကိုလမ္ဘစ္၊ ဗစ္ကိုဒဂါးမား၊ မာကိုပိုလို တို႔လို အာရပ္ကမ႓ာမွာ ထင္ရွားပါတယ္။


ကမ႓ာေက်ာ္ အိဗၺႏု ဘတၱဴတာရဲ႕ ခရီးသြားမွတ္တမ္းမွာ ထူးဆန္းတဲ့ လူမ်ဳိးေတြ၊ ေနရာေဒသေတြ ဓေလ့ထံုးထမ္းေတြ၊ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ေတြ႕ျမင္ရတယ္။ ဒီပို႔စ္မွာ ထူးဆန္းတဲ့ ျပည္တစ္ျပည္အေၾကာင္းကို တင္ျပေပးပါမယ္။


အိဗၺႏုဘတၱဴတာဟာ အေရွ႕ေတာင္အာရွ ခရီးစဥ္ကိုစတင္ခဲ့ရာ စစ္တေကာင္းမွ ဂ်ာဗာ၊ ဆူမၾတာသို႔ ထြက္ခြာရန္ ရြက္လႊင့္ဖို႔ အသင့္ျဖစ္ေနတဲ့ သေဘၤာတစ္စင္းေပၚတက္ကာ လိုက္ပါခဲ့တယ္။ ဂ်ာဗာဟာ အဲဒီေနရာမွ ရက္ေပါင္း ေလးဆယ္ၾကာ ခရီးႏွင္ရတယ္။ သေဘၤာလြင့္ကာ ဆယ့္ငါးရက္ၾကာၿပီးေနာက္ ဘတၱဴတာတို႔ဟာ ျဗာဟ္နကား [Barahnakar]ေတြရဲ႕ ျပည္ကို ေရာက္သြားတယ္။ အဲဒီျပည္ကလူေတြဟာ အိႏၵိယဘက္က ဘာသာကိုးကြယ္တဲ့လူမ်ဳိးလဲမဟုတ္သလို တျခားဟာလဲ မဟုတ္ဘူး။ အက္စေကာတိပ္ လူမ်ဳိးေတြလိုပါပဲ။ သူတို႔ဟာ ပင္လယ္ကမ္းစပ္အနီး သက္ကယ္အမိုးပါတဲ့ ဝါးအိမ္ေတြမွာ ေနထိုင္ၾကတယ္။ အဲဒီျပည္မွာ ငွက္ေပ်ာသီးပင္ေတြ၊ ကြမ္းသီးပင္ေတြနဲ႔ ကြမ္းရြက္ပင္ေတြ ေပါတယ္။ အမ်ဳိးသားေတြရဲ႕ ပါးစပ္ကေတာ့ ေခြးပါးစပ္နဲ႔တူသလိုပဲ။ မိန္းကေလးေတြကေတာ့ မ်က္ႏွာလွပၿပီး ႐ုပ္ရည္အလြန္ေလ်ာက္ပတ္တယ္။ သူတို႔ရဲ႕ အမ်ဳိးသားေတြက လံုးဝအဝတ္ဗလာေနၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕က အရွက္အဂၤါကို အ႐ုပ္ေတြေဆးျခယ္ထားတဲ့ ဝါးျခမ္းပိုင္း၊ က်ဴပင္ပိုင္းေတြနဲ႔ ဖံုးကြယ္ထားတယ္။ အဲဒီအရွက္ဖံုးခြက္ကို ဝမ္းဗိုက္နဲ႔ခ်ိတ္ဆြဲထားတယ္။ သူတို႔မိန္းမေတြက အရွက္ကို သစ္ရြက္ေတြနဲ႔ ဖံုးအုပ္ထားေလ့ရိွၾကတယ္။


အဲဒီျပည္မွာ မြတ္ဆလင္အသိုင္းအဝိုင္းေတြလဲရိွၾကတယ္။ သူတို႔ဟာ ဂ်ာဗာနဲ႔ ဘင္ဂါက မြတ္ဆလင္ျဖစ္ၿပီး သီးျခားရြာေတြမွာအုပ္စုဖြဲ႕ေနထိုင္ၾကတယ္။ အဲဒီျပည္သားတစ္ေယာက္ ေျပာျပတာက အံ့ဖြယ္ေကာင္းတယ္။ သူတို႔ဟာ တိရစၧာန္ေတြလို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ကာမဆက္ဆံၾကတယ္။ ဘာတစ္ခုမွ မဖံုးကြယ္ၾကဘူး။ အမ်ဳိးသားတစ္ေယာက္မွာ မိန္းမ အေယာက္ ၃၀ ထိထိရိွတယ္။ ပိုလည္းမပို၊ ေလ်ာ့လဲ မေလ်ာ့တတ္ဘူး။ ဒီလူေတြဟာ အိမ္ေထာင္ေရးေဖာက္ျပန္တာ ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္ၾကဘူး။ အိမ္ေထာင္ေရးေဖာက္ျပန္လို႔ ဖမ္းမိရင္ ႀကိဳးေပးဒဏ္ခံရတယ္။ ျပစ္ဒဏ္က်ခံရတဲ့သူရဲ႕ေနရာမွာ အျခားသူ႕ အေဖာ္အေဆြ ဒါမွမဟုတ္ ကြၽန္တစ္ေယာက္ကို အစားေပးရင္ ခ်မ္းသာခြင့္ရတတ္တယ္။ အမ်ဳိးသမီးကိုက်ေတာ့ ၿမိဳ႕စားမင္း(စူလတန္)ရဲ႕ ကြၽန္ေတြနဲ႔ ေသဆံုးတဲ့အထိ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ကာမဆက္ဆံေစတဲ့ ျပစ္ဒဏ္ေပးေလ့ရိွတယ္။ အဲလို ကြပ္မ်က္လိုက္တဲ့ အေလာင္းေတြကို သမုဒၵရာထဲပစ္ခ်ၾကတယ္။ အဲဒီျပည္သားေတြက အျပင္မွေရာက္လာတဲ့ သေဘၤာကုန္သည္ သူစိမ္းေတြကို သူတို႔ ရြာထဲ ဝင္ခြင့္မျပဳၾကဘူး။ ရာသပန္ေနထိုင္ခ်င္ရင္ေတာ့ ျပႆနာမရိွပါဘူး။ ေနလို႔ရတယ္။ ျပည္သူေတြ အမ်ားစုကေတာ့ ကမ္းနားကို လာေရာက္ ေရာင္းဝယ္ေလ့ရိွၾကတယ္။ သူတို႔ဟာ သေဘၤာခရီးသည္၊ ကုန္သည္ေတြကို ဧည့္ခံဖို႔အတြက္ ေသာက္ေရေတြကို ဆင္နဲ႔ သယ္ေဆာင္သြားေလ့ရိွၾကတယ္။ ကမ္းနားတြင္ ေရခ်ိဳမရွိတာေၾကာင့္ သေဘၤာသားေတြ ၿမိဳ႕ထဲကေန ေရသယ္ဖို႔ဝင္လာမွာကို စိုးရိမ္လို႔ျဖစ္တယ္။ သူတို႔ရဲ႕ အမ်ဳိးသမီးေတြက ေခ်ာေမာတဲ့ သေဘၤာသားေတြနဲ႔ေတြ႕လို႔ ဆြဲေဆာင္ခ်စ္ႀကိဳက္မိမွာ စိုးတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ သူစိမ္းေတြ ရြာထဲဝင္တာ တားျမစ္ျခင္းျဖစ္တယ္။


အဲဒီျပည္မွာ ဆင္ေတြကေပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မင္းညီမင္းသား၊ မင္းသမီးေတြကလြဲလို႔ တျခားဘယ္သူမွ ေရာင္းခြင့္မရိွပါဘူး။ ၿမိဳ႕စားမင္းဆီက အဝတ္အထည္အစား ဆင္ေတြကို ဝယ္ယူၾကတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ အေျပာအဆိုက ထူးဆန္းတယ္။ အဲဒီမွာေနတဲ့ သူေတြ၊ အဲဒီျပည္နဲ႔ အသြားအလာရိွတဲ့ သူေတြမွအပ တျခားဘယ္သူမွ နားလည္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။


အိဗၺႏုဘတၱဴတာတို႔ အဲဒီဆိပ္ကမ္းကို ဆိုက္ေရာက္သြားတဲ့ခါ ျပည္သားေတြက သစ္တစ္တံုးတည္းနဲ႔ ျပဳလုပ္ထားတဲ့ ေလွငယ္ေတြနဲ႔ ေရာက္လာၾကတယ္။ သူတို႔က ငွက္ေပ်ာ့သီးေတြ၊ ဆန္၊ ကြမ္းရြက္၊ ကြမ္းသီးေတြနဲ႔ ငါးေတြ ယူေဆာင္လာၾကတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ ၿမိဳ႕အုပ္မင္း (စူလတန္) က ဆင္စီးလို႔ လာတယ္။ ဆင္ေပၚမွာ သားေရနဲ႔ျပဳလုပ္ထားတဲ့ ကုန္းႏီွးတန္ဆာ ရိွတယ္။ ၿမိဳ႕အုပ္မင္းက အေမႊးေတြ ေထာင္ေနတဲ့ ဆိတ္သားေရ ဝတ္႐ံုကို ဝတ္ဆင္ထားတယ္။ ေခါင္းေပၚမွာ အေရာင္သံုးေရာင္နဲ႔ ပိုးခ်ည္တံုးသံုးတံုးဆင္ထားတယ္။ သူ႕လက္ထဲမွာ က်ဴပင္နဲ႔လုပ္ထားတဲ့ လွံတံတစ္တစ္စင္း ရိွတယ္။ အေယာက္ ၂၀ ခန္႔ရိွတဲ့ သူရဲ႕ အေပါင္းအေဖာ္ေတြက ဆင္စီးလ်က္ ေနာက္လိုက္ပါတယ္။ ၿမိဳ႕စားမင္းက အိဗၺႏုဘတၱဴတာတို႔အတြက္ လက္ေဆာင္ပဏၰာအေနနဲ႔ ငရတ္သီး၊ ခ်င္း၊ သစ္ႀကံပိုးေခါက္၊ ငါး၊ ေမာ္လဒိုက္နဲ႔ ဘဂၤါက အထည္ေတြကို ေပးတယ္။ အဲဒီအထည္ေတြကို ျပည္သားေတြက မဝတ္ဆင္ၾကဘူး။ သူတို႔ရဲ႕ ပြဲေတြမွာ ဆင္ေတြကို အဲဒီအထည္ေတြနဲ႔ တန္ဆာဆင္ေပးတာ ျဖစ္တယ္။ အဲဒီဆိပ္ကမ္းမွာ ဆိုက္ကပ္တဲ့ သေဘၤာတစ္ခုစီက

သူတို႔ရဲ႕ ပြဲေတြမွာ ဆင္ေတြကို အဲဒီအထည္ေတြနဲ႔ တန္ဆာဆင္ေပးတာ ျဖစ္တယ္။ အဲဒီဆိပ္ကမ္းမွာ ဆိုက္ကပ္တဲ့ သေဘၤာတစ္ခုစီက ကြၽန္ထီး၊ ကြၽန္မ တစ္စံု၊ ဆင္ တန္ဆာဆင္တဲ့ အထည္၊ ျမိဳ႕စားမင္းကေတာ္ ဝတ္ဆင္ဖို႔ ေရႊလက္ဝတ္ရတနာေတြ ေပးေဆာင္ရတယ္။ တကယ့္လို႔ တစ္ေယာက္ေယာက္က မေပးဘူးဆိုရင္ ျပည္သားေတြက ေမွာ္ပေယာဂဆန္ဆန္ က်ိန္ဆဲတတ္တယ္။ ဒါနဲ႔ လက္ေဆာင္မေပးသြင္းခဲ့တဲ့ သူအတြက္ သမုဒၵရာခရီးက ၾကမ္းတမ္းသြားႏိုင္တယ္။ သူပ်က္စီပ်က္စီးရာပ်က္စီးေၾကာင္း ေရာက္တတ္တယ္။


အဲဒီျပည္ရဲ႕ဆိပ္ကမ္းမွာ တည္းခိုရင္း တစ္ညမွာေတာ့ ျပႆနာနာတစ္ခု တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ျဖစ္သြားေတာ့တယ္။ သေဘၤာဦးစီးရဲ႕ ကြၽန္တစ္ေယာက္ဟာ အေရာင္းအဝယ္ကိစၥနဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီးေတာ့ ေဒသခံေတြဆီ အဝင္အထြက္ရိွၾကတယ္။ အဲဒီကြၽန္ဟာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္နဲ႔ ခ်စ္ႀကိဳက္မိၿပီးေတာ့ စကားစျမည္ေျပာၾကတယ္။ တစ္ည ဂူတစ္ခုအနီးမွာ ကတိကဝတ္အရ ႏွစ္ေယာက္ခ်င္း ေတြ႕ဆံုၾကေတာ့တယ္။၊ အဲဒီအေၾကာင္းကို အမ်ိဳးသမီးရဲ႕ခင္ပြန္းသည္က သတင္းရရိွၿပီး ၎တို႔ ႏွစ္ဦးစလံုးကို ၿမိဳ႕စားမင္း(စူလတန္)ဆီ ေခၚေဆာင္သြားခဲ့တယ္။ ၿမိဳ႕စားမင္းက အေၾကာင္းစံု စံုစမ္းၿပီးေတာ့ ျပစ္မႈက်ဴးလြန္တဲ့ ကြၽန္ရဲ႕ ေဝွးေစ့ေတြကို ျဖတ္၍ ႀကိဳးဆြဲခ်ရန္ အမိန႔္ေပးလိုက္တယ္။ အမ်ိဳးသမီးကိုက်ေတာ့ အဲဒီမွာေရာက္ရိွေနတဲ့ လူေတြအားလံုးက အမ်ဳိးသမီးေသတဲ့အထိ ကာမဆက္ဆံေစရန္ အမိန႔္ေပးေလတယ္။ အဲဒီေနာက္ ၿမိဳ႕စားမင္းဟာ ကမ္းနားရိွ သေဘၤာဆိုက္ရာဆီ ႂကြေရာက္လာၿပီးေတာ့ သေဘၤာဦးစီးကို မိန္႔ဆိုတာက ငါက ထံုးထမ္းနဲ႔အညီ ဒီအမိန္႔ကို မလြဲမေသြ ေပးလိုက္ရတယ္။ ငါ့မွာ တျခားေရြးစရာလမ္းမရိွဘူး။ ၿပီးေတာ့ ၿမိဳးစားမင္းက သေဘၤာဦးစီးကို ကြၽန္တစ္ေယာက္ အစားေပးခဲ့ေလသတဲ့။

— #လူထုဝဏၰ

(၈-၈-၂၀၂၂)

မွတ္ခ်က္- ဒီျပည္ကို တခ်ဳိ႕က Arakan ရဲ႕ ကမ္း႐ိုးေဒသတစ္ခုလို႔ ယူဆၾကတယ္။

- ျဗာဟ္နကား [Barahnakar] ကို တခ်ဳိ႕က လူမ်ဳိးနာမည္၊ တစ္ခ်ဳိ႕က တိုင္းျပည္နာမည္ လို႔ ယူဆၾကတယ္။


Ref: 1. The Travels of Ibn Battuta

2. Safar Nama








Thursday, August 4, 2022

စရိုက်အသွင်တူသော အစွန်းရောက်မျိုးချစ် နှစ်ယောက်


 စရိုက်အသွင်တူသော အစွန်းရောက်မျိုးချစ် နှစ်ယောက်

ဒီပုံတွေကိုတော့ သိကြမှာပါ။ အစွန်းရောက်သမားတွေရဲ့ သမိုင်းဝင်မှတ်တမ်းတြွေဖစ်တယ်။ ဝဲဘက်က အိန္ဒိယက အစွန်းရောက်အမျိုးသားရေးသမား နာတူရာမ်နဲ့ အပေါင်းအပါ (၇) ယောက် အုပ်စုဖြစ်တယ်။ ယာဘက်မှာ ဗမာပြည်က အစွန်းရောက်အမျိုးသားရေးသမား ဂဠုန်ဦးစောနဲ့ အပေါင်းအပါ (၉)ယောက် အုပ်စုဖြစ်တယ်။ ဒီနှစ်စုကို သူတို့နိုင်ငံအသီးသီးမှာ နိုင်ငံခေါင်းဆောင်ကြီးတွေကို လုပ်ကြံသတ်ဖြတ်မှုနဲ့ တရားရုံးတင် စစ်ဆေးတဲ့ မှတ်တမ်းပုံတြွေဖစ်ပါတယ်။ အစွန်းရောက်အမျိုးသားရေးသမားတွေရဲ့ အန္တရာယ်ဟာ ဘယ်လောက်ထိ ဆုံးရှူံးစေနိုင်တယ်ဆိုတာ ပုံတွေ မြင်မြင်ချင်း သတိရကြမှာဖြစ်တယ်။ လွတ်လပ်ရေးခေါင်းဆောင်ကြီးတွေကို လုပ်ကြံသတ်ဖြတ်ခဲ့ပြီး တရားရုံးတွင် ကျေကျေနပ်နပ် သွားဖြဲ ရယ်မောနိုင်ရက်လောက်အောင် အမိုက်ရူးရူးတယ်။ ခပ်ရှင်းရှင်း ပြောရရင် မျိုးချစ်ဝါဒီတွေဟာ အစွန်းရောက်စိတ္တဇရောဂါသည်တွေပါပဲ။ ဒီလိုအုပ်စုတွေဟာ အများအားဖြင့် စရိုက်အသွင် ဆင်တူကြတယ်။ 

အိန္ဒိယလွတ်လပ်ရေးဖခင်ကြီး မဟတ္တမဂန္ဒီကို လုပ်ကြံခဲ့သူ နာတူရာမ်ဂုတ်ဆေး (Naturam Godse) ဟာ အိန္ဒိယရဲ့ ထင်ရှားတဲ့ အမျိုးသားမျိုးချစ်အဖွဲ့အစည်း RSS (Rashtriya Swayamsevak Sangh) ရဲ့ အဖွဲ့ဝင်ဖြစ်ပါတယ်။ Hindu Mahasabha ရဲ့ အဖွဲ့ဝင်လည်းဖြစ်တယ်။ Hindu Rastra Dal ကို ဖွဲ့စည်းခဲ့တယ်။ ဘာသာပေါင်းစုံ၊ လူမျိုးပေါင်းစုံ နေထိုင်တဲ့အိန္ဒိယကို မဟာဟိန္ဒူလူမျိုးကြီးဝါဒ Hinduvta ကို ပုံသွင်းချင်သူဖြစ်တယ်။ အိန္ဒိယမှ ပါကိစ္စတန်နိုင်ငံ ခွဲထွက်ရေးမှာ ဂန္ဒီရဲ့ ကူညီထောက်ပံ့မှုပါတယ်လို့ မနာလိုဖြစ်ကာ ၁၉၄၈ ခု ဇန္နဝါရီလ ၃၀ ရက် ဘာသာပေါင်းစုံ ဆုတောင်းပွဲတစ်ခုမှာ လွတ်လပ်ရေးမော်ကွန်း မဟတ္တမဂန္ဒီကို လုပ်ကြံသတ်ဖြတ်ခြင်းဖြစ်တယ်။ ၁၉၄၉ ခု နိုဝင်ဘာလ (၁၅) ရက်တွင် နာတူရာမ်ဂုတ်ဆေးကို ကြိုးပေးစီရင်ခဲ့တယ်။ ဒီလောက်တောင် ကမ်းကုန်ရက်စက်ခဲ့ပေမဲ့ ယနေ့ထိ အမျိုးသားရေးသမားအုပ်စုတွေက သူ့ကို ဟီရိုး လို့ သတ်မှတ်နေဆဲ။ 

အဲလိုပဲ ဗမာပြည်က လွတ်လပ်ရေးခေါင်းဆောင်တွေကို လုပ်ကြံသတ်ဖြတ်ခဲ့သူကလည်း မျိုးချစ်ဝါဒီ ဂဠုန်ဦးစော ဖြစ်တယ်။ ဦးစောနှင့်အပေါင်းအပါ (၉) ယောက်က မြန်မာ့အနာဂတ် လင်းရောင်ကိုပါ ပျက်စီးကာ အမှောက်နက်တွင်း ပို့ဆောင်ပေးခဲ့တယ်။ 

ဂဠုန်ဦးစောကလည်း ပြင်းထန်တဲ့ အမျိုးသားရေးဝါဒီတစ်ဦးဖြစ်တယ်။ ဝံသာနုကောင်စီရဲ့ အတွင်းရေးမှူးအဖြစ် ဆောင်ရွက်ခဲ့တယ်။ မျိုးချစ်ပါတီကို ဖွဲ့စည်းခဲ့တယ်။ မျိုးစောင့်ဥပဒေ  “ဗုဒ္ဓဘာသာ ဗမာအမျိုးသမီးများ ထိမ်းမြှားလက်ထပ်ခြင်းဥပဒေ” ကို ပထမဆုံး စတင်ခဲ့သူဖြစ်တယ်။ မဟာဗမာ အဖွဲ့အစည်း (ဝါ) မဟာဗမာဂိုဏ်းကို ဖွဲ့စည်းသူလည်းဖြစ်တယ်။ ပုဂ္ဂိုလ်ရေး အငြိုးအတေးနဲ့ နိုင်ငံရေး သဘောထားကွဲလွဲမှုကြောင့် ၁၉၄၇ ဇူလိုင်လ ၁၉ ရက် အတွင်းရုံးအစည်းအဝေးတစ်ခုတွင် လွတ်လပ်ရေးခေါင်းဆောင်များကို လုပ်ကြံသတ်ဖြတ်ခဲ့တယ်။ 

၁၉၄၈ ခု မေလ (၈) ရက်တွင် ကြိုးပေးစီရင်ခြင်းခံခဲ့ရတယ်။ ဂဠုန်ဦးစောကိုလည်း ဗမာပြည်က ၉၆၉ မဘသတွေက ဟီရိုး လို့သတ်မှတ်နေဆဲပါပဲ။ 

အစွန်းရောက်အမျိုးသားဝါဒီတွေကို ထောက်ခံနေသရွေ့ အဲဒီတိုင်းပြည်ဟာ အေးချမ်းမှာ မဟုတ်ဘူး။ ပြည်တွင်း ပဋ္ဋိပက္ခတွေ၊ အာဏာရှင်စနစ်တွေ ကင်းစင်မှာ မဟုတ်ပါဘူး။ 

အစွန်းရောက်အမျိုးသားရေးသမားများကို ဆန့်ကျင်ကြ၊

လူသားဝါဒကို ကျင့်သုံးကြ၊

အရေးတော်ပုံအောင်ရမည်။


-လူထုဝဏ္ဏ

(၅-၈-၂၀၂၂)