ေမာ္လာနာ အဗၺဒုလ္ကုဒၵဴစ္ သို႔မဟုတ္ လမ္းျပဓူဝံ

ပ်က္စီးခံခဲ့ရေသာ မရ္ကစ္၏ အေနာက္ဘက္ ျမင္ကြင္း

READ MORE:

1. Moulana Phir Muzaffor 
2. Moulana Abdu Zobbar (a) Foir Molovi
3. Amir Moulana Foyazul Islam

4. Moulana Sayadul Amin

5. Moulana Kari Arshad Hussaini

ေမာ္လာနာ အဗၺဒုလ္ကုဒၵဴစ္ [၁၉၁၅- ၂၀၀၀] (ရဟမသြ)

ဘာသာျပန္ 🔰 လူထုဝဏၰ

بسم الله الرحمان الراحیم

                       ေမာ္လနာႀကီး  အဗၺဒုလ္ကုဒၵဴစ္ သခင္ (၁၉၁၅-၂၀၀၀) သည္ အာရ္ခါန္ျပည္၏ ထင္ရွားေသာ ႐ိုဟင္ဂ်ာပုဂၢိဳလ္မ်ားအနက္ တစ္ပါးျဖစ္သည္။ သခင္သည္ မိမိဘဝတစ္ခုလံုးကို ဒါဝသ္သပ္လိဂ္ အလႅာဟ္ လမ္းစဥ္ႏွင့္ လည္းေကာင္း၊ လူမႈ အက်ဳိးေဆာင္လုပ္ငန္းမ်ားတြင္ လည္းေကာင္း ျဖတ္သန္းေစခဲ့သည္။ ေမာလနာႀကီးသည္ အာရ္ခါန္ျပည္ သဗ္လိဂ္ ဘာသာေရး အားထုတ္မႈ၏ နာယက အာမီရ္ တစ္ဦးလည္းျဖစ္သည္။ ၎၏ ဘဝအေၾကာင္းကို အတၱဳပၸတၳိ စာအုပ္အျဖစ္ ေရးရမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း အေျခအေန အားေလ်ာ္စြာ အတၱဳပၸတၳိ အက်ဥ္းကိုသာ ေရးျဖစ္သည္။

✰ ငယ္စဥ္ဘဝ ✰

                      အမည္ရင္းမွာ အဗၺဒုလ္ကုဒၵဴစ္ျဖစ္သည္။ ခမည္းေတာ္ အမည္ရင္းကို မသိရေခ်။ ေဒသအေခၚ “ခါန္ဖူရာ” အမည္ျဖင့္သာ လူသိမ်ားသည္။ ေမာ္လာနာႀကီး၏ ဖခင္မွာ အလြန္တရာ ဘာသာေရးကိုင္းရိွင္းၿပီး သကၠဝါရွင္ တစ္ဦး ျဖစ္သည္။ မပိုင္ေသာ လုပ္ငန္းမ်ား၊ အလဟႆ အလုပ္မ်ားမွ ေရွာင္ေဝး ေလ့ရိွသည္။ ေမာ္လနာႀကီး မဖြားျမင္မီကပင္ ဖခင္က “အကယ္၍ ကြၽႏု္ပ္အား အလႅာဟ္ အရွင္ေတာ္ျမတ္က သားေတာ္ ခ်ီးျမႇင့္ပါလွ်င္ ဒြနိယာဝီလုပ္ငန္းအစား ႏွစ္ဘဝတြင္ ေနမင္းကဲ့သို႔ ထြန္းလင္းသည့္ အာလမ္ပညာရွင္ ျဖစ္ေအာင္ ပညာသင္ေပးၿပီး အာရ္ခါန္ျပည္၌ အိစၥလာမ္သာသနာ့ ေရာင္ဝါထြန္းေစပါမည္” ဟု ရည္စူး ထားခဲ့သည္။ 

                    ၁၉၁၅ ခုႏွစ္ခန္႔ တြင္ ခါန္ဖူရာ၏ အိမ္၌ သားေတာ္တစ္ပါး ဖြားျမင္ခဲ့ သည္။ သားေတာ္၏ ႏူရ္အလင္းျဖင့္ဝင္းပေနေသာ မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ျခင္းျဖင့္ ဤသူသည္ သာမန္ ဂုဏ္နိမ့္ေသာ သားမဟုတ္၊ တစ္ေန႔တြင္ အာရ္ခါန္ျပည္သား၏ လမ္းျပ ၾကယ္သဖြယ္ ျဖစ္လာမည့္ သူပင္ျဖစ္သည္ဟု ခန္႔မွန္းႏိုင္သည္။ 

                     ေမာ္လနာႀကီးသည္ အေျခခံပညာကို အခ်္ရဖုလ္ အူလုမ္ ႏု႐ုလႅာဖာရာ မဒ္ရာဆာေက်ာင္း [Madrasa e Ashraful Ulum Nurullah Fara] ၌ သင္ယူခဲ့သည္။ ေမာ္လနာႀကီး၏ ေမြးရပ္ဇာတိ ေနာလ္ေဘာႏၷိယာ (ပန္းေတာျပင္ေက်းရြာ)မွ ေတာင္ဘက္ ၂ မိုင္ေလာက္ အကြာအေဝးတြင္ တည္ရိွ သည္။ ေမာင္းေတာၿမိဳ႕မွ ၂ မိုင္ခန္႔အကြာတြင္ တည္ရိွသည့္ ပန္းေတာျပင္ရြာသည္ သာယာဝေျပာ၍ ပညာတတ္ ပုဂၢိဳလ္မ်ား၊ အာလမ္ပညာရွင္ႀကီးမ်ား ေဝေဝဆာဆာ ေပၚထြန္းခဲ့သည့္ ရြာတစ္ရြာလည္း ျဖစ္သည္။ ၁၉၃၅ ခုႏွစ္ ေမာ္လာနာႀကီးသည္ ႏို႐ုလႅာဖာရာမဒ္ရာဆာေက်ာင္း၌ ပညာဆည္းပူးေနသည့္ အခ်ိန္တြင္ မဒ္ရဆာ ေက်ာင္း၌ သင္ျပေနေသာ ဆရာမ်ားမွာ ေမာ္လာနာ ေဟာလီလုရ္ ရာဟမာန္ (ပန္းေတာျပင္)၊ ေမာ္လာနာ ယာကုဗ္ (ေဂၚဒူသာရ)ႏွင့္ ေမာ္လာနာ အဗၺဒူရာဟမာန္ (ေဂၚဒူသာရ) စေသာ ဒိေယာေဗာ္န္ တကၠသိုလ္မွ ဖာေဇလ္ (ဘြဲ႕ရ) လည္းျဖစ္ သတင္းစင္မႈ၊ ဒီနီပညာ အေျမာ္အျမင္ ျမင့္မားသူမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ 

✰ အိႏၵိယသို႔ ပညာသင္ခရီး ✰

                 ေမာ္လာနာသည္ အေျခခံပညာသင္ယူခဲ့ၿပီး အဆင့္ျမင့္ပညာသင္ယူရန္ စိတ္ေစာေနသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုေခတ္က အာရ္ကာန္ျပည္ ပညာေရး အဲ့ေလာက္ မတိုးတက္ခဲ့ေခ်။ အိႏၵိယႏိုင္ငံသို႔ သြားေရာက္သင္ယူရသည္။ ေမာ္လာနာသည္ အဆင့္ျမင့္သာသနာ့ပညာ အလို႔ငွာ ဆရာသမားတို႔၏ အႀကံျပဳခ်က္ျဖင့္  အိႏၵိယသို႔ ပညာေတာ္သင္ ခရီးဆက္ရန္ ဆံုးျဖတ္ခဲ့သည္။ မိဘထံ အေၾကာင္းျ ျပန္ေသာအခါ အသာတၾကည္ ခြင့္ျပဳခဲ့ေလသည္။ 

                ေမာ္လာနာသည္ ၁၉၄၀ ျပည့္ႏွစ္ခန္႔တြင္ အိႏၵိယသို႔ ေရာက္ခဲ့သည္။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္းပင္ မူဇြဟာရ္ ေအ အူလုမ္ ဆာဟ္ရာန္ပူရ္ အာရဗီ တကၠသိုလ္၌ ေက်ာင္းဝင္ခဲ့သည္။ ထိုေခတ္တြင္ ယင္းတကၠသိုလ္၌ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနသည့္ ဆရာ ဂု႐ုေတာ္ျမတ္တို႔မွာ ရိွခ္ဟုလ္ဟာဒီးစ္ ေမာ္လာနာ ေဇာ္ကရိယား (ရဟမသြ)၊ ေမာ္လာနာ အဗၺဒူေလာ္တီပ္ (ရဟမသြ)၊ ေမာ္လာနာ အာဆာ့ဒူလႅာ ဆာဘ္ စသည္ တို႔သည္ ပညာ့ဂုဏ္ေရာင္ျဖင့္ ေနလိုလလို ေတာက္ပေနခဲ့၏။ သာသနာ့ပညာႏွင့္ ပရမတ္ မအ္ရ္ေဖတ္လမ္းစဥ္ကို ေရွ႕ေဆာင္ ထြန္းကား ေစခဲ့သည္။ 

                      ေမာ္လနာႀကီးသည္ ပညာဆည္းပူးရာ၌ အလြန္ပင္ ကိုယ္စိတ္ႏွျဖာ က်ံဳဝင္ခဲ့သည္။ သက္ဆိုင္ရာ သင္ခန္းစာမ်ားမွအပ အျခားမည္သည္ကိုမွ အာ႐ံု စူးစိုက္ျခင္း မရိွခဲ့ေပ။ မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာ ေဝးကြာလွေသာ မိမိအိမ္မွ ပို႔သည္စာမ်ားကို ပင္ မဖတ္ဘဲ ဗူးတစ္ဗူးတြင္ သိမ္းဆည္းထားေလ့ရိွသည္။ အတန္းေဖာ္အတန္းဖက္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက အိမ္မွ ပို႔သည့္ ေပးစာမ်ားကို အဘယ္ေၾကာင့္ မဖတ္ဘဲ စုထားရ သနည္းဟု ေမးေသာအခါ “ေပးစာတြင္ ေပ်ာ္ရႊင္ေသာ သတင္း သို႔မဟုတ္ ဝမ္းနည္း ေၾကကြဲရေသာ သတင္းသာ ျဖစ္မယ္။ မည္သို႔ပင္ ျဖစ္ေစ အိမ္ကိုေတာ့ ဖာေဇလ္ ဘြဲ႕ရၿပီးမွ ျပန္ရမွာကိုး။ ထို႔ေၾကာင့္ ေပးစာေတြဖတ္ၿပီး စိတ္ အေႏွာက္အယွက္ မျဖစ္ေစလိုပါ။ စာသင္ရာဘက္မွလည္း အားနည္းႏိုင္မယ္” ဟု ေမာ္လာနာႀကီးက ေျဖၾကားသည္။ 

                      ပညာသင္ႏွစ္ ကုန္ဆံုးၿပီး ေက်ာင္းပိတ္သြားသည့္အခါ ေက်ာင္းသား အမ်ားစုသည္ မိမိတို႔ မိဘထံျပန္သြားေလ့ရိွသည္။ သို႔ေသာ္ ေနရပ္ေဝးက ေမာ္လနာႀကီးသည္ မိမိ မိဘထံအိမ္သို႔ မျပန္ဘဲ မဒ္ရဆာ တကၠသိုလ္ အေဆာင္၌ ပင္လွ်င္ ေနကာ ေအရွ ႏုမာဇ္ ဝတ္ျပဳျပီးတိုင္း ေပးစာစုထားသည့္ ဗူးကို ယူကာ စာမ်ားထုတ္ဖတ္သည္။ အၿပံဳး တစ္လွည့္၊ ဟားတိုက္တစ္ခါ၊ အငို တစ္လွည့္ျဖင့္ တစ္ႏွစ္လံုး လက္ခံရရိွသည့္ ေပးစာမ်ားကို တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ရက္စြဲစဥ္ျဖင့္ ဖတ္ေလ့ ရိွသည္။ ထိုသို႔ ပညာသင္ၾကားရင္း ေမာ္လနာႀကီးသည္ ၁၉၄၃ ခုႏွစ္တြင္ ၎ မဒ္ရဆာ တကၠသိုလ္မွ ဖာေဇလ္ဘြဲ႕ ရယူခဲ့ေလသည္။ 

✰ ပညာသင္ၾကားေရးႏွင့္ သာသနာ့ အားထုတ္မႈ ✰

                   ေမာ္လနာသည္ ၁၉၄၃ ခုႏွစ္ ဖာေဇလ္ဘြဲ႕ရယူၿပီးေနာက္ အမိေျမ အာရ္ခါန္သို႔ ျပန္လာခဲ့သည္။ မဒ္ရာဆာ ခ်ီခ္ဒါရ္ပါရာ အာရဗီေက်ာင္း၌ အထက္တန္းျပဆရာ အျဖစ္ႏွင့္ သင္ျပမႈ စတင္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ေမာ္လာနာ၏ စိတ္ဘဝင္ တည္ၿငိမ္မႈ မရရိွခဲ့ေခ်။ ေမာ္လာနာ၏ ယံုၾကည္ခ်က္က ေအစ္လာဟ္ႏွင့္ ေဟဒါေယာတ္၏ ကြင္းျပင္က်ယ္ကို ေက်ပြန္ႏိုင္ရန္ နံရံေလးဖက္ထဲ သင္ျပမႈ သင္ယူမႈႏွင့္ လံုေလာက္မည္မဟုတ္။ ေသာေၾကာင့္ ေမာ္လနာအီလီယာစ္ (ရဟမသြ)၏ လမ္းစဥ္ကို မိမိ၏ အေဆာင္ေတာ္အျဖစ္ ခံယူေလသည္။ ေမာ္လနာ သပ္လိဂ္ လမ္းစဥ္ လံု႔လဝီရိယမေလွ်ာ့ဘဲ ႀကိဳးပမ္းမႈက ေမာ္လနာႀကီးအား အာရ္ကာန္ သပ္လိဂ္ ၫႊန္ၾကားေရး တာဝန္ခံအျဖစ္ တင္ေျမႇာက္ေလသည္။ 

✰ ေမာ္လနာႀကီး၏ ဂုဏ္ေတာ္အခ်ဳိ႕ႏွင့္ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ား ✰

                   ေမာ္လနာႀကီး၏ ဂုဏ္ေတာ္မ်ားကို အေသးစိတ္ေဖာ္ျပရလွ်င္ စာအုပ္ တစ္အုပ္ပင္ ျဖစ္လာမယ္။ ဤေနရာတြင္ အခ်ဳိ႕ကိုသာ ေဖာ္ျပသြားမည္ျဖစ္သည္။ 

(၁) ဆို႐ိုးရိွသည့္အတိုင္း မိမိ၏ သူေတာ္စင္ မြန္ျမတ္မႈသည္ လူသံုးဦး၏ေရွ႕ေမွာက္ တြင္ အလုပ္မျဖစ္။ (က) မိဘ၊ (ခ) ဇနီးၾကင္ရာ၊ (ဂ) သူငယ္ခ်င္း။ သို႔ေသာ္ ေမာ္လနာႀကီး၏ ထူးျခားခ်က္တစ္ခုမွာ ပညာသင္ေနခ်ိန္ကပင္ အတန္းေဖာ္၊ အတန္းဖက္သူငယ္ခ်င္း၊ ဆရာမ်ားက “ဆူဖီ၊ ဘူေဇာ္ရ္ေဂါ့၊ အလႅာဟ္ ဝါလာ စသည့္ သူေတာ္စင္ ဂုဏ္ပုဒ္မ်ားျဖင့္ ေခၚဆိုေလ့ရိွခဲ့သည္။ 

(၂) ေမာ္လနာႀကီးသည္ သဟဂ်တ္နမာဇ္ကို စြဲစြဲၿမဲၿမဲ ဝတ္ျပဳေလ့ရိွခဲ့သည္။ ဆရာႀကီး ေျပာဆိုသည္မွာ “ သဟဂ်တ္နမာဇ္ ဝတ္မျပဳဘဲ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ျပဳျပင္မႈ ဘယ္ေတာ့မွ ရရိွမွာ မဟုတ္ပါ။ အၾကင္သူတို႔ ရရိွသမွ် အက်ဳိးေက်းဇူးသည္ သဟဂ်တ္ နမာဇ္ေေၾကာင့္သာ ျဖစ္၏။" ထို႔အျပင္ ေမာ္လနာႀကီးသည္ နဖလ္ နမာဇ္ကိုလည္း အလြန္အမင္း ဝတ္ျပဳတတ္ေသာ အေလ့အထရိွခဲ့သည္။ ထို႔ျပင္ အသွ်င္ထံ ဆုေတာင္း ရာတြင္ အလြန္ငိုေႂကြးတတ္သည္။ “ဟားတိုက္ရယ္ေမာျခင္း နည္းပါးေစ၊ ငိုေႂကြးျခင္းကို မ်ားလြန္ေစ” ဟူေသာ အာယာတ္ကို အေလ့ထားျခင္း ပင္ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ နဖူး ႏွင့္ မ်က္စိေအာက္တြင္ ညိဳမည္းေသာ အမာရြက္မ်ားျဖစ္လာသည္။ 

(၃) ေမာ္လနာႀကီးသည္ မသကၤာဖြယ္ အလုပ္မ်ားႏွင့္ မကၠ႐ူ အလုပ္မ်ားကို ေဝးေဝးမွ ေရွာင္ၾကဥ္ေလ့ရိွသည္။ မဒ္ရဆာ ရိွခ္ဒါရာပါရာ ေက်ာင္းမွ ႏုတ္ထြက္ျခင္းရဲ႕ အျခားအေၾကာင္းျပခ်က္ႏွင့္အတူ ဤအခ်က္သည္လည္း ပါဝင္ေလသည္။ အေၾကာင္းမွာ- ေမာ္လနာႀကီးသည္ မဒ္ရာဆာ၏ ဝင္ထြက္အသံုး ျဖစ္ေသာ စာရင္းဇယားမ်ားႏွင့္ စိတ္ခ်မႈမရိွခဲ့ေခ်။ ေမာ္လာနာႀကီး၏ ထင္ရွားေသာ အဆိုအမိန္႔ တစ္ခုမွာ “မည္သည့္ လုပ္ငန္းလုပ္ရပ္ကို မဆို ဥာဏ္ပညာသံုးျခင္းႏွင့္ တိုင္ပင္ျခင္းမရိွဘဲ ဖ႐ိုဖရဲ ကိုယ္ထင္ကရ လုပ္ျခင္းသည္ ပ်က္စီးျခင္း၏ အေၾကာင္းတည္း။”

(၄) ေမာ္လနာႀကီး၏ ေဟာေျပာခ်က္မ်ားသည္ သုတရသ စံုလင္၍ ျပတ္သား ရွင္းလင္းသည္။ ေဟာေျပာရာတြင္ က်မ္းျမတ္ကုရ္အာန္၊ ဟာဒီးစ္ရဲ႕ မိန္႔ဆိုခ်က္ ေတြကို ရြတ္ဖတ္ရွင္းျပသည့္အခါတိုင္း   စိတ္လႈပ္ရွားမႈကဲလြန္၍ ငိုေႂကြး မ်က္ရည္ လည္ရြဲက်သျဖင့္ ေဟာေျပာပြဲကို တိုေတာင္းေစရသည္။ 

✰ သံေဃာစဥ္ပန္း ပ်က္စီးခံရျခင္း ✰

                   ေမာ္လနာႀကီးသည္ ဂ်မအတ္ သပ္လိဂ္ကို ထထႂကြႂကြ ေရွ႕ေဆာင္သူ ပုဂၢိဳလ္မ်ားအနက္ တစ္ဦး အပါအဝင္ျဖစ္သည္။ ေမာ္လနာႀကီး၏ ဘဝအေၾကာင္းကို ေရးရာတြင္ ေဖာ္ျပပါ မရ္ကစ္အေၾကာင္း က်န္ထားခဲ့လွ်င္ မည္သည့္အခါမွ ျပည့္စံုမည္ မဟုတ္ေခ်။ ေမာ္လနာႀကီး၏ အျခား ေကာင္းမႈမ်ားကို ပယ္လွ်င္လည္း သည္ေကာင္းမႈ တစ္ခုတည္းႏွင့္သာ အလႅာဟ္အသွ်င္ျမတ္၏ က႐ုဏာေတာ္ျဖင့္ ေနဂ်ာသ္ ရရိွရန္ ကံုလံုၿပီဟု ယူဆရသည္။  ေမာ္လာနာႀကီးသည္ ရိွခ္ဒါရ္ပါရာ (ၿမိဳ႕မကညင္တန္းရြာ) ရိွ လမ္းမႀကီးႏွင့္ ေဈးလမ္းၾကား   ခြဆံုရိွ ေရွးေဟာင္း ပလီဝတ္ျပဳေက်ာင္းကို သပ္လိဂ္ ဂ်မာအတ္ ဌာနခ်ဳပ္ မရ္ကစ္ အျဖစ္ ေျပာင္းလဲ ေပးခဲ့သည္။ ၎တြင္ အပတ္စဥ္ ၾကာသပေတးေန႔ည (ေရွာ္ပ္ေဘဒါရီ) တြင္ ပြဲလမ္းရိွသည္အလား လူေတြ စည္းစည္းကားကား လာေရာက္ကာ တရားနာ ေလ့ရိွသည္။ ထို မရ္ကစ္ကို အသက္တမွ် ခ်စ္ခင္သည္။ 

              ၁၉၉၅ ခုႏွစ္တြင္ စစ္အစိုးရက ထို မရ္ကစ္ေတာ္ကို ေသာ့ပိတ္ခဲ့သည္အခါ ေမာ္လနာႀကီးသည္ အသည္းႀကိတ္လုေအာင္ စိုးရိမ္ပူပန္ေသာက ခံစားရသည္ကို ျမင္သူတိုင္း သိရသည္။ ေရွးေဟာင္း ဝတ္ျပဳေက်ာင္း မရ္ကစ္ကို ပ်က္စီးလိုက္ရန္ ေမာ္လနာႀကီးအား ဆင့္ေခၚေျပာဆိုေသာ္လည္း ျငင္းပယ္ ခဲ့ပါတယ္။ ထို႔ေၾကာင့္ အာဏာပိုင္ေတြ၏ ရက္စက္ဖိႏိွပ္မႈ အမ်ဳိးမ်ဳိးကို ခံခရဲ့သည္။ 

             ေနာက္ဆံုးတြင္  ၁၉၉၇ ခုႏွစ္ မတ္လ (၁၁)ရက္ေန႔၌ ေမာ္လာနာႀကီး၏ အခ်စ္ေတာ္ မရ္ကစ္ေတာ္ႀကီးကို စစ္တပ္က ပ်က္စီးလိုက္သည့္အခါ ေမာ္လနာႀကီးသည္ အ႐ူးျဖစ္ေလာက္ေအာင္ ထိုသူ႕ထံ သည္သူထံ သြားေရာက္ ေအာက္ခ်နိမ့္ခ်ခံ မရ္ကစ္ေတာ္အား ကယ္ဆယ္ေရးအတြက္ အကူအညီ ေတာင္းဆိုခဲ့သည္။ ေမာ္လနာႀကီး၏ က်န္ဘဝ တေလွ်ာက္လံုး ထို မရ္ကစ္ေတာ္ အား ျပန္လည္ရရိွေရးကို တမ္းတကာ ေငြကုန္အားကုန္ျဖင့္ ႀကိဳးပမ္းခဲ့သည္။ အနည္းဆံုး တစ္ေန႔ တစ္ႀကိမ္စီ သိမ္းဆည္းခံရေသာ မရ္ကစ္အား ဖူးေမာ္ရန္ ေရာက္လာေလ့ရိွသည္။ ၿပီးေနာက္ မ်က္ရည္စမ္းစမ္းက်ရင္း ေမာ္လနာႏွင့္ သာသနာ့ ရင္ေတာ္ကို နာေစခဲ့ေသာ သူယုတ္မာေတြအတြက္  ဒိုဝါေတာင္းေလ့ ရိွသည္။ “အို… အလႅာဟ္ အသွ်င္ေတာ္ျမတ္ ဒီလူယုတ္ေတြအား ေဟဒါယတ္ ေပးသနားေတာ္မူပါ။" ဗဟို မရ္ေကစ္ေတာ္ကို ရိွခ္ဒါရ္ပါရာ မဒ္ရာဆာ၌ ေရြ႕ေျပာင္း ခဲ့ေလသည္။

သိမ္းဆည္းခံခဲ့ရေသာ ေရွးေဟာင္း မရ္ကစ္ပလီဝတ္ျပဳေက်ာင္းေတာ္

            ေရွးေဟာင္း မရ္ကစ္ကို အစိုးက မီးသတ္ဌာနအျဖစ္ ေျပာင္းလဲလိုက္သည္။ မရ္ကစ္၏ ပင္မအေဆာင္ကို ယေန႔တိုင္ ထိုေနရာတြင္ ေတြ႕ရိွရသည္။

မရ္ကစ္ ဝန္းက်င္အတြင္း မီးသတ္ဌာနက တိုးခ်ဲ႕ ေဆာက္ထားသည့္ အေဆာက္အအံု

✰ ဝါသနာႏွင့္ သာသနာေရး ✰

                ေမာ္လနာႀကီးသည္ ဂ်မအတ္ ဘာသာေရး အားထုတ္မႈျဖင့္ ျမန္မာျပည္၏ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္သို႔ လွည့္လည္ကာ အိစၥလာမ္သာသနာ ရွင္သန္ထြန္းကားေရးအတြက္ ႀကိဳးပမ္းခဲ့သည္။ မိမိအိမ္ထက္ အလႅာဟ္ လမ္းတြင္ အခ်ိန္ျဖဳန္းျခင္းမ်ားသည္။ တစ္ႏွစ္ပတ္လံုးတြင္ ၂-၃လသာ ေနထိုင္သည္။ က်န္လမ်ားကို အလႅာဟ္ လမ္းေတာ္၌ ကုန္ဆံုးေစခဲ့သည္။ ျပည္တြင္း ဘာသာေရး ခရီးမ်ားသာမက ျပည္ပ ႏိုင္ငံျခားသို႔တိုင္ သြားေရာက္၍ ကမ႓ာသူ ကမ႓သားအား အီစၥလာမ္သသာနာေတာ္၏ သတင္းေကာင္းကို ပို႔ေစခဲ့သည္။ အေမွာင္တြင္း က်ေနေသာ သူတို႔အား အလင္းျပခဲ့သည္။ မ်ားစြာေသာ သူတို႔ကို အီစၥလာမ္ သာသနာ့ ဆာယာေအာက္သို႔ ေခၚသြင္းႏိုင္ခဲ့သည္။ 

            ေမာ္လနာႀကီးသည္ စာဖတ္ျခင္းကို အထူးဝါသနာပါသည္။ သြားေလရာအရပ္၌ အတူ အေဖာ္အျဖစ္ စာအုပ္ ေဆာင္ယူထားတတ္သည္။ ‘စာအုပ္သည္ ဦးေဏွာက္၏ အာဟာရ ျဖစ္သည္’ ဟု အၿမဲဆိုေလ့ရိွသည္။ သာသနာ့ တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ရင္း အခ်ိန္ရတိုင္း သာသနာဆိုင္ရာ ၊ ဂ်မအတ္ အလႅာဟ္လမ္းထြက္ျခင္းဆိုင္ရာ စာအုပ္မ်ား ေရးသားေလ့ရိွသည္ဟု ေမာ္လနာႀကီးႏွင့္အတူ အႀကိမ္ႀကိမ္ ဂ်မအတ္ထြက္ခဲ့ေသာ သူတစ္ဦးက ေျပာဆိုခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ေဒသႏၲရ အေျခအေနအရ ပံုႏိွပ္ထုတ္ေဝျခင္း မျပဳႏိုင္ခဲ့ေခ်။ ၎စာအုပ္မ်ားထဲမွ ကူးယူထားေသာ စာအုပ္တစ္အုပ္သည္ ေမာင္းေတာၿမိဳ႕နယ္၊ ရာဘာအိလႅာေက်းရြာရိွ သပ္လိဂ္ အာလင္တစ္ပါးထံရိွသည္ဟု သိရိွရေသာ္လည္း ယေန႔အထိ လက္ခံ မရရိွေသးပါ။ ဤသို႔ေသာ္ ပုဂၢိဳလ္မြန္ သာသနာ့ပညာရွင္တို႔၏ လက္ရာမ်ား ဆံုး႐ွံဴးေနရျခင္းသည္ ႀကီးစြာေသာ ဆံုး႐ွံဴးမႈ တစ္ရပ္ပင္ ျဖစ္သည္။   

✰ ေမာ္လနာႀကီး၏ အိမ္ေထာင္ေရး ✰

                 ေမာ္လနာႀကီးသည္ ဘဝတေလွ်ာက္တြင္ ႏွစ္ႀကိမ္ လက္ထပ္ခဲ့သည္။ ပထမ ၾကင္ရာ အျဖစ္ ဘရ္ေဓအိလ္ရြာသူ တစ္ဦးကို လက္ထပ္ခဲ့သည္။ အေၾကာင္း အားေလ်ာ္စြာ ဒုတိယၾကင္ရာ အျဖစ္ ဥေဒါင္းရြာရိွ ႏိုင္ငံတကာအဆင့္မီ ကာရီ ေမာ္လနာ ေအရ္ရွာတ္၏ သမီးႏွင့္ လက္ထပ္ခဲ့ျပန္သည္။

                 ေမာ္လနာႀကီး သခင္၏ သားေတာ္ မူဟမၼဒ္ အီစ္ဟာခ္မွာ ဟာေဖဇ္ ကုရ္အာရ္ အာလင္မ္ တစ္ပါးျဖစ္သည္။ ရိွခ္ဒါရ္ပါရာ မဒ္ရာဆာ၊ ႏူ႐ုလႅာပါရာ မဒရာဆာတြင္ ပညာသင္ၾကားခဲ့သည္။ သမီးေတာ္ တစ္ပါးမွာ ဦးကာလူမ်ာ၏ သား ေမာ္လဝီ အဗၺဒူလ္ ေဂါဖၹာရ္ႏွင့္ လက္ထပ္ခဲ့ၿပီး သားတစ္ေယာက္ ထြန္းကားခဲ့သည္။  

✰ ေနာက္ဆံုး ဟဂ်္ခရီးႏွင့္ ဘဝေျပာင္း ✰

           အရွင္ျမတ္၏ အာယာတ္ေတာ္ “ كل نفس ذاءكت الموت ” သတၱေလာကတိုင္းသည္ မရဏတရား၏ အရသာကို ျမည္းၾကည့္ ရမည္။ ဒိြနိယာေလာက၏ စည္းစိမ္ ခ်မ္းသာကို ခြဲခြာၿပီး တမန္လြန္ ခရီး မုခ်ဆက္ရမည္။ ဆီကေႏၵာ္ရ္ ဘုရင္က မွာၾကားခဲ့သည္မွာ “ငါ ဆံုးပါးခဲ့လွ်င္ ငါ၏ လက္ေတာ္ႏွစ္ပါး ကို ကေဖာင္ဝတ္၏ အျပင္၌ ထုတ္ထား ပါေလာ့။ အေၾကာင္းမွာ လူေတြအတြက္ “ဤမွ်ေလာက္ ဘုန္းတန္ခိုး ျမင့္ျမတ္သည့္ ဘုရင္ကပင္ ကဗရ္သို႔ ဗလာလက္ျဖင့္သာ  သြားရသည္” ကို သင္ခန္းစာ တစ္ရပ္ျဖစ္ရန္ ျဖစ္သည္။

                   လူသားတိုင္းသည္ ေလာကခရီးကို ျဖတ္သန္း၍ တမလြန္ဘဝသို႔ ဆိုက္ေရာက္ ရမည္ကား ဓမၼတာ တစ္ခုျဖစ္ေလသည္။ သို႔ေသာ္ အခ်ဳိ႕ ဝလီသူေတာ္စင္ သူေတာ္ေကာင္းမ်ား ကြယ္လြန္မႈတြင္ မိုးေကာင္းကင္၊ ေျမပထဝီပင္ ငိုေႂကြး ပူေဆြးၾကသည္။ 

                  ေမာ္လနာႀကီးသည္ ၁၉၉၉ ခုႏွစ္တြင္ ေဆာ္ဒီအေရဗီယားႏိုင္ငံသို႔ ဟဂ်္ ဘုရားဖူးသြားခဲ့သည္။ သသာနာ့တာဝန္၊ အမ်ဳိးေပးတာဝန္ကို ေဆာင္ရြက္ရင္း  ၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္ ဧၿပီလ (၁၃) ရက္၊ တနလၤာေန႔တြင္ ဤ ကမာၻေလာကကို စြန္႔ခြာ၍ အသွ်င္သခင့္ အမိန္႔ေတာ္ ခံယူေလသည္။ ႐ိုဟင္ဂ်ာလူထုသည္ လမ္းျပ ဓူဝံၾကယ္ သဖြယ္ျဖစ္ေသာ ေရွ႕ေဆာင္ ပညာရွင္တစ္ပါးကို ဆံုး႐ံႉးခဲ့ရေလသည္။ 

[ စိတ္ထဲေသာက ေလာင္ကြၽမ္းရာ၊ လမ္းခြဲျခင္းက ေပးဒဏ္ရာ၊

မီးရွင္တစ္အိမ္သာ က်န္တာလည္း၊ ျငိမ္းေအးကြယ္သြား က်န္ေမွာင္မည္း။]

🎄🎄🎄🎄🎄🎄🎄🎄🎄🎄🎄🎄🎄🎄🎄🎄🎄🎄🎄🎄🎄🎄🎄🎄🎄

ကိုးကား ⏩(၁)  အာကာေဗရ္ ေအ အာရ္ကာန္ [အာရ္ကာန္ျပည္၏ ပုဂၢိဳလ္ထူးမ်ား] စာအုပ္
                   ေရးသား- အဟ္မတ္ ဆီဒၵီခ္
                    (၂) သက္ႀကီးအိုႀကီး