 |
| ေဖာ္ကီရ္ ေမာ္လဝီဟု ယူဆရေသာပံု |
ေဖာ္ကီရ္ ေမာ္လဝီ (၁၈၈၂ ခု - ၁၉၅၉ ခု)
ဘာသာျပန္📜 လူထုဝဏၰ
အမည္ရင္းမွာ အဗၺဒူေဂ်ာ္ဘၻာရ္ ျဖစ္သည္။ ေဖာ္အီရ္ ေမာ္လိုအီ[ရမေသြ႕]ဆာပ္ အမည္ျဖင့္ ေက်ာ္ၾကားသည္။ ဖခင္မွာ အလီအဟ္မတ္မ်ာဂ် ီျဖစ္ၿပီး ၁၈၈၂ ခု/ ဟီဂ်ိရီ ၁၃၀၀ ခုႏွစ္တြင္ ေမာင္ေတာေျမာက္ပိုင္းရိွ ဆားဒုလႅာေစၥာ္ရ္ (ၾကက္က်ိန္း) ရြာ၌ ဖြားျမင္သန္႔စင္ခဲ့သည္။ သခင္၏ မ်ဳိး႐ိုးမွာ ပညာကိုခ်စ္ျမတ္ႏိုးၾကသည္။ သခင္၏ မယ္ေတာ္မွာ အလြန္သေဘာထား႐ိုးၿပီး ဘာသာတရားကိုင္း႐ိႈင္းသည္။ အလႅာဟ္ရွင္၏ အမိန္႔ေတာ္အား ေၾကာက္ခ်စ္ျခင္း မာလႏွင့္ တင့္တယ္ေန၏။ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္မႈႏွင့္ အခြင့္ေကာင္း ရယူမႈကို ေဝးေဝး ေရွာင္ေလ့ရိွသည္။ သခင္သည္ ငယ္စဥ္ကပင္ စာေတာ္သည္။ ယဥ္ေက်း လိမၼာသည္။ ပ်ံ႕ပ်ဴးႏုညံ့မႈ၊ မိမိကိုယ့္ကိုႏိုမ့္ခ်မႈ စသည့္ ဂါရဝတရား၊ နိဝါတတရားတို႔ျဖင့္ ဝလီသူေတာ္စင္ဂုဏ္ပုဒ္သည္ နဖူးေပၚ ထင္ဟပ္ေန၏။ ဒါ႐ုလ္အူလုမ္ မုဟ္ေဆနီယာေက်ာင္းတြင္ အေျခခံပညာ သင္ယူၿပီး အဆင့္ျမင့္ ပညာ သင္ယူရန္ အိႏၵိယႏိုင္ငံသို႔ ခရီးဆက္ခဲ့သည္။
ဘြဲ႕ႏွင့္ ေဟလာေဖာ္တ္
သခင္သည္ အေျခခံပညာကို ျပည္တြင္း၌ သင္ယူခဲ့ၿပီး အိႏၵိယႏိုင္ငံ၊ ယူပီ၊ ဒီေယာေဗာန္ အရဗီတကၠသိုလ္၌ အဆင့္ျမင့္ပညာ တက္ေရာက္သင္ယူသည္။ ယင္းကာလတြင္ ဒီေယာေဗာန္၌ ေရွ႕ခ္အုလ္ ဟီးႏၵ္ (ရမေသြ႕)၊ အလႅာမာ အႏိုဝါရ္ရွား ကခ်္မီရီ (ရမေသြ)၊ ေမာ္လာနာ ေဆာ္ေယာတ္ဟူစိန္အဟ္မတ္ မဒ္နီ (ရမေသြ႕)၊ ေရွဘၺီရ္ အဟ္မတ္ အုစ္မာနီ (ရမေသြ႕)၊ အစ္ေဂၚရ္ ဟူစိန္ ဒီေယာေဗာန္ဒီ (ရမေသြ႕) ကဲ့သို႔ ေနေရာင္ လေရာင္ပမာ ေတာက္ပခဲ့ေသာ သူေတာ္စင္ ပညာရိွတို႔၏ ေခတ္ကာလျဖစ္သည္။
သခင္သည္ ၁၉၁၆ ခုခန္႔တြင္ ဖာေဇလ္ ဘြဲ႕ရၿပီးေနာက္ ပီရ္ပညာကို သမိုင္းႏွင့္ ဟာဒီးစ္ ပါေမာကၡ အစ္ေဂၚရ္ ဟူစိန္ ဒီေယာေဗာန္ဒီ (ရမေသြ)(ေခၚ) မီယာဆာပ္ထံမွ ဆက္လက္ ခ်ဥ္းကပ္ ဆည္းပူးခဲ့သည္။ အစ္ေဂၚရ္ ဟူစိန္ သည္ ရွားအဗၺဒုလႅာ(ခ) မီယာဂ်ီ မိုနာရွား (ရမေသြ)၏ တပည့္ေတာ္တစ္ပါးျဖစ္သည္။ (မြတ္စလင္ ပုဂိၢဳလ္ထူး ၄၀ က်မ္္း၊ အတြဲ ၁၊ စာမ်က္ႏွာ ၁၄၄)
သခင္သည္ ဆရာေတာ္ မီယာဆာပ္ ထံမွ ပီရ္ပညာသင္ယူၿပီး စလုခ္ အဆင့္အရယူရန္ အားထုတ္ေနသည္။ ဆရာေတာ္ ရဟမသြသည္ သခင္၏ အနာဂတ္တြင္ ဘုန္းႂကြယ္တန္ခိုး ဣဒိပါဒ္ႀကီးႏိုင္မည့္ စ႐ိုက္ လကၡဏာကို ျမင္ၿပီး အခ်ိန္တိုအတြင္း ေဟာလာေဖာ္တ္ တာဝန္ကို အပ္ႏွင္းလိုက္ၿပီး ဗိုင္အီတ္ လုပ္ရန္ ခြင့္ျပဳလိုက္သည္။ သခင္သည္ ပညာသင္ယူၿပီး အမိေျမသို႔ ျပန္လွမ္းလာခဲ့သည္။
မိမိေနရပ္ဇာတိေျမသို႔ေရာက္ၿပီး ဦးစြာ ဘဝေဖာ္ၾကင္ရာအျဖစ္ ဘေထြး၏ သမီးကို ေရြးခ်ယ္ကာ လက္ထပ္ ထိမ္းျမႇားခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ယခင္ အိႏၵိယ အပိုင္ ေကာစ္ဘာဇား ၿမိဳအနီး ကု႐ုခ်္ကူလ္ ရြာ၌ ေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္း တည္ေထာင္ခဲ့သည္။ ထိုေက်ာင္းတြင္ တစ္ႏွစ္တိုင္တိုင္ ပညာသင္ျပၿပီး ပန္းဝါၿမိဳ႕၊ ေဂါဇ္ေဇာ္နီယားရြာ၌ ေနာက္ထပ္ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းကို ဖြင့္လွစ္ခဲ့သည္။ ထိုေက်ာင္းတြင္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ပညာသင္ၾကားရင္း သာသနာ့ တာဝန္ေက်ပြန္ခဲ့သည္။
 |
| အဟ္မဒီယာ ေက်ာင္း၏ ဂိတ္မုခ္ဝ| ပံု-ေမယုအာလီ |
 |
| အဟ္မဒီယာ ေက်ာင္း၏ ဟူဇူရ္ ဟာနား အေဆာက္အဦ| ပံု- ေမယုအာလီ |
ထိုေနာက္ သခင္သည္ ဗမာျပည္သို႔ ျပန္ေရာက္လာၿပီ မိမိဇာတိေျမျဖစ္ေသာ ဆာဒုလႅာေဆာရ္ (ယခု ၾကက္က်ိန္း)ရြာ၌ ၁၉၂၆ ခု တြင္ အဟ္မဒီယာ အမည္ျဖင့္ အရဗီေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္း ထပ္မံထူေထာင္ခဲ့ သည္။ ေက်းဇူးရွင္ဖခင္ အလီအဟ္မတ္ကို အစြဲျပဳ၍ “အဟ္မဒီယာ”ဟု အမည္တြင္ျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုေက်ာင္းသည္ ေနာင္ အာရ္ခါန္ျပည္၌ ေက်ာ္ၾကားေသာ တကၠသိုလ္တစ္ခုျဖစ္လာၿပီး သိန္းနဲ႔ခ်ီေသာ သာသနာ့ ပညာရွင္မ်ား ေမြးထုတ္ေပးႏိုင္ခဲ့သည္။ အဟ္မဒီယာေက်ာင္း ထူေထာင္ခဲ့ေသာ ခုႏွစ္မွာ ၁၉၁၉ ခုဟုလည္း အဆိုခြဲ ရိွသည္။ ထိုေက်ာင္းႀကီးႏွင့္ ပတ္သက္၍ “သစ္ကာရာ ေအ အာရ္ကာန္" {အာရ္ခါန္ စကားဝိုင္း} သမိုင္းစာအုပ္၊ စာမ်က္ႏွာ ၁၅၅ တြင္ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ေဖာ္ျပထားသည္။ ေက်ာင္း၏ အနီးတြင္ သခင္ တရားက်င့္သည့္ ေက်ာင္းသခၤမ္း တစ္ခုလည္းရိွသည္။ သခင္သည္ မိမိဘဝတစ္ခုလံုးတြင္ ေက်ာင္းေပါင္း ၈ ေက်ာင္းကို တည္ေထာင္ခဲ့သည္။
 |
| အဟ္မဒီယာ ေက်ာင္း၏ ကန္ေတာ္ၾကီး ေျမာက္ဘက္ပိုင္း| ပံု-ေမယုအာလီ |
 |
| အဟ္မဒီယာ ေက်ာင္း၏ ကန္ေတာ္ၾကီး ေတာင္ဘက္ပိုင္း| ပံု-ေမယုအာလီ |
ယဥ္ေက်းေသာ လူ႕ေဘာင္ဖန္တီးေရး အားထုတ္မႈ
သခင္သည္ မိမိသက္ေတာ္အတြင္း မိမိ အမ်ဳိးသည္ သာသနာ့ေဘာင္အတြင္း ယဥ္ေက်းသိမ့္ေမႊေသာ လူ႕ေဘာင္အဖြဲ႕အစည္း ျဖစ္လာေအာင္ ဦးေဆာင္လႈပ္ရွားခဲ့သူ တစ္ဦးလည္းျဖစ္သည္။
(က) အာရ္ခါန္ျပည္တြင္ ယခင္က ပါန္ေဂ်ာခါနာ (ဂ်ဳမာဟ္ႏုမာဇ္ ဝတ္မျပဳေသာ ဝတ္ျပဳေက်ာင္းငယ္)မ်ား ေနရာတိုင္းေတြ႕ရသည္။ သို႔ေသာ္ ထို ပန္ဂ်ာခါနာတို႔တြင္ ဂ်ဴမား ႏုမာဇ္ ဝတ္ျပဳျခင္း ဓေလ့မရိွၾကေခ်။ ပါန္ဂ်ာခါနာမ်ားစြာတြင္ ဂ်ာမာအာတ္ႏွင့္အတူ ႏုမာဇ္ ဝတ္ျပဳျခင္းလည္းမရိွေခ်။ အမ်ားအားျဖင့္ ကိုယ္စီ ကိုယ္စီ ႏုမာဇ္ဝတ္ျပဳၾကသည္။ သခင္သည္ ေရွးအယူအဆကို ပယ္ပ်က္ၿပီး အိစၥလာမ္ ထံုးနည္းဓေလ့နဲ႔ အညီ ပါန္ဂ်ာခါနာတိုင္းတြင္ ဂ်မာအာတ္နဲ႔အတူ ႏုမာဇ္ဝတ္ျပဳရန္ တိုက္တြန္းႏိုးေဆာ္ခဲ့သည္။
(ခ) ပလီတိုင္းတြင္ အေပါ့အေလးသန္႔စင္ခန္းမ်ား ျပဳလုပ္ေစခဲ့သည္။ အဂၤလိပ္တို႔၏ ယဥ္ေက်းမႈေခတ္စား ေနေသာအခ်ိန္တြင္ တမန္ေတာ္ျမတ္၏ စြႏြတ္ေတာ္မ်ားျဖစ္ေသာ ေဒ့လာ (အေပါ့အေလးတြင္ အသံုးျပဳေသာ ေျမစိုင္ခဲ) ႏွင့္ မ်က္ႏွာသစ္ရာတြင္ တံပူး (မစၥဝါက္)သံုး၍ သြားတိုက္ သန္႔စင္ေသာ ဓေလ့ကို က်င့္ေစခဲ့သည္။
(ဂ) ထိုေခတ္တြင္ အလြန္အၾကဴးေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲ လိုက္စားျခင္း ေခတ္စားခဲ့သည္။ ဆံပင္ရွည္ထားျခင္း၊ လသာေသာညတြင္ ေျမဝိုင္းေပ်ာ္ေျဖပြဲမ်ား က်င္းပျခင္းသည္လည္း ေန႔စဥ္ဝတၱရားပမာ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ထိုေပ်ာ္ပါးလြင့္စားမႈေၾကာင့္ ႏုမာဇ္ဝတ္ျပဳျခင္းကို ဝန္ေလးျခင္း၊ သာသနာ့ဝတၱရားမ်ားကို ေမ့ေလ်ာ့ေနျခင္း စသည္တို႔မွာ အခ်ိန္ႏွင့္ တစ္ေျပးညီး အမ်ားအျပားပ်ံ႕ႏွံ႕လာခဲ့သည္။ သခင္သည္ ေဈး၌ လူသူေရွ႕ ဆံပင္ရွည္ထားေသာ လူပ်ဳိတို႔ကို ကိုယ္တိုင္ ကတ္ေၾကးျဖင့္ အတင္း ဆံပင္ညႇပ္ေပးျခင္း၊ ညအခ်ိန္ ကခုန္ေပ်ာ္ပြဲရိွရာသို႔ သြား၍ ႐ုတ္သိမ္းခိုင္းျခင္းမ်ား၊ အလႅာဟ္အရွင္ျမတ္အား ေၾကာက္ခ်စ္ျခင္း အဆံုးအမမ်ားကို အနယ္နယ္အရပ္ရပ္လည္၍ ျပဳလုပ္ခဲ့သည္။ ထိုသို႔ ေဟာေျပာဆံုးမသည့္အခါ မည္သူတစ္ဦးေယာက္ ကမွ သခင္ကို မ်က္စိျပဴ းၾကည့္ရန္ေတာင္ မဝံ့ၾကခဲ့ေခ်။
(ဃ) အာရ္ကာန္ျပည္တြင္ အိမ္တိုင္းအိမ္တိုင္း ေရရရိွမႈ နည္းပါးသည္။ ယေန႔ေခတ္ကဲ့သို႔ အဝီစိတြင္းမ်ား၊ ေရတြင္းေရကန္မ်ား ေနရာတကာတြင္ မရိွၾကေခ်။ ေႏြႏွင့္ ေဆာင္းရာသီ ညေနခ်မ္းတြင္ မိန္းကေလးမ်ား ေရခပ္ဆင္းၾကသည့္ ထံုးစံရိွခဲ့သည္။ ေနဝင္ခ်ိန္ မဂ္ရိပ္အခ်ိန္တြင္ ေရခပ္ဆင္းလွ်င္ ႏုမာဇ္လြဲတတ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မဂ္ရိပ္ခ်ိန္တြင္ ေရခပ္ဆင္းသူမယ္မ်ားကို သခင္က သြားသြားတားျမစ္ျခင္း၊ ေရအိုးကြဲေပးျခင္း၊ အခ်ိန္မီ ႏုမာဇ္ဝတ္ျပဳမႈအေရးပါျခင္း ဆံုးမျခင္းျဖင့္ကို တေျဖးေျဖး နည္းေလ်ာ့လာခဲ့သည္။
ဗ်ာဒိပ္ေတာ္ ကိရာမတ္မ်ား
ဝလီသူေတာ္စင္တို႔သည္ မိမိ၏ဘုန္းတန္ခိုးေၾကာင့္ ကိရာမတ္မ်ား ျပသသည္ကို ျငင္းခံုစရာမလိုပါ။ ေမာ္လနာ အဗၺဒူလ္ အဇီးဇ္ ေဖာ္ရ္ဟာရီသခင္က “ထို႔ျပင္ ဝလီသူေတာ္စင္မ်ား၏ ကိရာမတ္ အံ့ဖြယ္ရာမ်ား ျဖစ္ေပၚျပသျခင္းမွာ မွန္ကန္ တရားဝင္၏။ ထိုကိရာမတ္ႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ ေျမာက္မ်ားစြာေသာ ဆဟာဗာဟ္ သာဝကႀကီးမ်ားႏွင့္ တာေဗအိန္းမ်ား၏ အံ့ဖြယ္ျဖစ္ရပ္မ်ား ဆင့္ျပန္လာခဲ့သည္မွာ အစဥ္မျပတ္ေသာ အေထာက္အထားမ်ားႏွင့္ ျပည့္ႏွက္လ်က္ရိွသည္ကို ပယ္ခ်မ်က္ကြယ္ မျပဳႏိုင္ေပ။ သာဓကအားျဖင့္ အဓြန္႔ရွည္ခရီးကို အခ်ိန္တိုအေတာ္အတြင္း၌ ေရာက္ႏိုင္ျခင္း၊ ေရျပင္၌လမ္းေလွ်ာက္ျပသႏိုင္ျခင္းႏွင့္ ေလထဲ၌ ပ်ံသန္းႏိုင္ျခင္း စသည္တို႔ျဖစ္ၾကပါသည္။ [နီဗရာစ္က်မ္း ၊စာ-၂၉၅]” ဟု မိမိ၏စာအုပ္တြင္ ေဖာ္ျပထားသည္။ သခင္သည္လည္း ေျမာက္မ်ားစြာေသာ ဗ်ာဒိပ္ေတာ္မ်ားကို ျပသခဲ့သည္။ ဥဒဟ႐ုဏ္ အျဖစ္ အခ်ဳိ႕ကိုေအာက္တြင္ ေဖာ္ျပသြားမည္။
(က) ေမာင္ေတာၿမိဳ႕တြင္ အဗၺဒုလ္ မူနာဖ္အမည္ျဖင့္ ပုဂၢိဳလ္ တစ္ဦးရိွခဲ့သည္။ သူသည္ အလြန္တရာ ဆင္းရဲၿပီ မြဲျပက်သူျဖစ္သည္။ ထမင္းတစ္နပ္ကိုပင္ ရွာေဖြစားေသာက္ႏိုင္ရန္ ေလာကေလာကြက္ အေရးတို႔ႏွင့္ ႐ုန္းကန္ေနရသည္။ အဗၺဒုလ္ မူနာဖ္၏ ဇာတိမွာ ေနာလ္ဘိုအိႏၷာ (ပန္းေတာျပင္) ရြာျဖစ္သည္။ တစ္ေန႔တြင္ သူသည္ မေမ်ာ္လင့္ဘဲ ေဖာ္အီရ္ မလဝီ ဆာပ္ သခင္ႏွင့္ ေတြ႕ဆံုခဲ့ေလသည္။ သခင္အား မိမိစည္းစိမ္ ခ်မ္းသာအတြက္ ဆုမြန္ေကာင္းေတာင္းေပးရန္ ဆင္းရဲထု၏ အခက္အခဲကို ဝမ္းနည္းစြာ အေၾကာင္းျပလ်က္ ေလွ်ာက္တင္ ခဲ့သည္။ သခင္သည္လည္း အဗၺဒုလ္ မူနာဖ္အတြက္ စားဝတ္ေနေရး အေျခအေန ဝေျပာလာေအာင္ အလႅာဟ္ရွင္ထံမွ ဒုိအာေတာင္းခဲ့သည္။ ဒိုအာ၏ အက်ဳိးဆက္က အဗၺဒုလ္ မူနာဖ္သည္ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ စီးပြားေရး ေခ်ာင္လည္လာကာ ထင္ရွားေသာ သူေဌးႀကီး ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ေမာင္ေတာၿမိဳ႕ ဗဟိုဂ်ာေမပလီ၏ အေနာက္ဖက္တြင္ အလြန္ခမ္းနားႀကီးက်ယ္ေသာ အေဆာက္အဦေဆာက္ခဲ့သည္။ ဘီဒီ (ေဆးေပါ့လိပ္) စက္႐ံုတည္ေဆာက္ခဲ့သည္။ ထိုေဆးလိပ္စက္႐ံုမွ ထုတ္လုပ္ေသာ ဘီဒီအမည္မွာ “ကာမာလ္ ဘီရီ” ျဖစ္သည္။ သားႀကီး ကာမာလ္၏ အမည္ကို အစြဲျပဳ၍ နာမယ္တပ္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ ယခု ၎သည္ အဗၺဒုလ္ မူနာဖ္ အစား အဗၺဒုလ္ မူနာဖ္ ကုမၸဏီ ျဖင့္ ေက်ာ္ၾကားေနသည္။
သမိုင္းဆရာ မူဟမတ္ ဆီဒၵီခ္ အာရ္ကာနီက ၁၉၈၆ ခုႏွင့္ ၁၉၈၇ ခု ႏွစ္ႏွစ္ဆက္တိုက္ ေမာင္ေတာၿမိဳ႕ ဗဟိုဂ်ာေမပလီတြင္ သာရာဝီ ေရွ႕ေဆာင္ဝတ္ျပဳခဲ့သည္။ အစားအေသာက္ႏွင့္ ေနေရးထိုင္ေရးကို အဗၺဒုလ္ မူနာဖ္၏ သား အာဏုဝါရ္၏ အိမ္၌ စီစဥ္ေပးခဲ့သည္။ ယင္းတြင္ေနရင္း စက္႐ံု၌ (၂၅)ႏွစ္ ေက်ာ္ေက်ာ္ အလုပ္လုပ္လာခဲ့သည့္ ဝန္ထမ္းတစ္ဦးႏွင့္ ေတြ႕ဆံုခဲ့ဖူးသည္။ ထိုပုဂၢိဳလ္က ဤ အျဖစ္အပ်က္ကို ေျပာျပခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
(ခ) ေမာင္ေတာေျမာက္ပိုင္းတြင္ ေအာင္သေျပမွ နတ္ျမစ္တြင္းစီးဆင္းေသာ ေခ်ာင္းတစ္ေခ်ာင္းရိွသည္။ ဖူရ္မာ ဟာလ္ (ျဖဴးမေခ်ာင္း) အမည္ျဖင့္ ေက်ာ္ၾကားသည္။ ထိုေခ်ာင္း၏ ေရစီးအဟုန္းမွာ တေစၧဝင္ပူးေန ေအာင္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ေကာင္းလွသည္။ ႏွစ္စဥ္ ကမ္းၿပိဳက်မႈေၾကာင့္ အိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေရြ႕ေျပာင္း ဒုကၡခံေနရသည္။ မ်က္ျမင္သက္ေသမ်ား၏ ထြက္ဆိုခ်က္အရ မိုးရာသီတြင္ ေရစီးျပင္းေနခ်ိန္၌ သခင္သည္ ထိုေခ်ာင္းကို လမ္းေလွ်ာက္၍ ျဖတ္ကူးေလ့ရိွ၏။ ေလွသမၸန္မ်ားပင္ ေခ်ာင္းထဲဆင္းရန္ မဝံ့ၾကသည့္အခ်ိန္၌ သခင္သည္ ေျခလ်င္ ကူးျဖတ္ေလ့ရိွသည္။
(ဂ) သခင္၏ ႀကီးၾကပ္မႈေအာက္တြင္ မဒ္ရာဆာႏွင့္ မက္ေတာပ္မူႀကိဳေက်ာင္း ရွစ္ခုကိုးခုေလာက္ရိွခဲ့သည္။ ထိုေက်ာင္းရိွ ဆရာမ်ားႏွင့္ အကူဝန္ထမ္းမ်ား၏ လစာအျပင္ ေက်ာင္းမ်ား၏ အသံုးစရိတ္ကို သခင္က တာဝန္ယူ စီစဥ္ေပးရသည္။ သို႔ေသာ္ သခင္သည္ ေက်ာင္း၏ ရံပံုေငြအတြက္ မည္သူတစ္ဦး တစ္ေယာက္ထံမွ အလႉခံခဲ့သည္မရိွခဲ့ပါ။ မိမိအိတ္မွ စိုက္ေပးႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ခ်မ္းသာသူလည္းမဟုတ္ပါ။ ဤမွ်ႀကီးမားေသာေငြပမာဏကို သခင္က အဘယ္မွ စီစဥ္ေပးသည္ဆိုသည္မွာ စဥ္းစားစရာျဖစ္သည္။ သည္ကလည္း အျခားမဟုတ္ သခင္၏ ေကရာမတ္အစြမ္းတစ္ခုသာ ျဖစ္ေခ်မည္။
(ဃ) ထိုေခတ္တြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွ ေဆာ္ဒီအာရပ္ ႏိုင္ငံသို႔ ဟဂ်္ခရီးသြားျခင္းမွာ လြယ္ကူလွသည္မဟုတ္ေခ်။ အကုန္အက် စရိတ္လည္း အဆမတန္မ်ား၏။ ေရေၾကာင္းခရီးလည္း ေဝးလံပင္ပန္းလွ၏။ တစ္ႀကိမ္ ဟဂ်္ျပဳခဲ့သူမွာ ျပန္တစ္ႀကိမ္ျပဳရန္ အဆင္ေျပမည္ဟု မထင္ပါ။ သို႔ေသာ္ သခင္သည္ မိမိဘဝတြင္ ဟဂ်္ (၅)ႀကိမ္ေတာင္ ျပဳႏိုင္ခဲ့သည္။
အခ်ဳိ႕ လူတို႔က သခင္သည္ ဝိညာဥ္ေတာ္ေဆာင္ကာ ဟဂ်္ အႀကိမ္ (၄၀) ျပဳခဲ့သည္ဟု ဆုိၾကသည္။ သခင္သည္ ဟဂ်္ကာလတြင္ မိမိ၏ ေနရပ္၌ရိွေနေသာ္လည္း အခ်ဳိ႕ ဟာဂ်ီတို႔က သခင္ကို မကၠာဟ္ၿမိဳ႕ႏွင့္ မဒီနာၿမိဳ႕၌ ကိုယ္ေတြ႕ ေတြ႕ဆံုစကားေျပာခဲ့သည္ဟု ထြက္ဆိုၾကသည္။
ဥဒဟ႐ုဏ္တစ္ခုက-
သခင္သည္ ဇာတိေျမ၌ မဂ်္ဟူးလ္ (ဇီကီးရ္ရဲ႕ အစြမ္းေၾကာင့္ မိမိကိုယ္ကို မထိန္ႏိုင္ျခင္း)ျဖစ္ေနခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ေဘာ္လီမ်ဳိးႏြယ္စုမွ အဖြဲ႕တစ္ဖြဲ႕သည္ ဟဂ်္ျပဳရန္ ေရေၾကာင္းျဖင့္ အိႏၵိယသမုဒၵရာကိုျဖတ္၍ ေဆာ္ဒီ အာေရဗီႏိုင္ငံသို႔ ခရီးစတင္ေလသည္။ လ၊ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာေညာင္းၿပီ ေဆာ္ဒီအာရပ္သို႔ ေရာက္ရိွ ခဲ့သည္။ ဟဂ်္အဖြဲ႕သည္ ဟဂ်္၏ ဝတၱရားမ်ားကို က်င့္ေနစဥ္ ႐ုတ္တရက္ ေဖာ္အီရ္မလဝီ ဆာပ္က တြာဖ္ လည္ပတ္ေနသည္ကို ေတြ႕ျမင္ၿပီး အဖြဲ႕က ကိုယ့္ကိုယ္ကို မယံုေလာက္ေအာင္ျဖစ္ရေလသည္။ ထို႔ေနာက္ သခင္ တြာဖ္ လည္ပတ္ၿပီးေအာင္ သူတို႔က ေစာင့္ကာ ေတြ႕ဆံုႏႈတ္ဆက္ခဲ့သည္။ မိမိတို႔တဲထိုးထားေသာ ေနရာသို႔ေခၚယူသြားၿပီး အဖြဲ႕ႏွင့္အတူ ေနေစခဲ့သည္။ အဖြဲ႕တြင္ ဪလီမ်ာ (သူေဌးႀကီး အဗၺဒူလိုက္မ်ာ၏ ဖခင္) အမည္ရိွ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးရိွသည္။ သူသည္ စာမတတ္၊ အရဗီစာကို ပီပီသသ မရြတ္ဆိုႏိုင္ေခ်။ သခင္က သူ၏ “အလႅာဟုမၼာဟ္ ေလာဘ္ဘိုက္ခ္ လားေရွာ္ရီကာလုဟူ ေလာဘ္ဘိုက္ခ္” ရြတ္ဆိုသံမွာ မွားယြင္းေန သျဖင့္ မွန္မွန္ကန္ကန္ရြတ္ရန္ ႀကိမ္းေမာင္းသင္ေပးခဲ့သည္။ ဟဂ်္အၿပီးတြင္ သခင္ကိုရွာမေတြ႕ဘဲ အမိျပည္ သို႔ ျပန္ခဲ့ရသည္။ သို႔ေသာ္ သခင္သည္ သူတို႔ ေနရပ္သို႔မေရာက္မီ ရိွေနေၾကာင္း ၾကားလ်က္ အံ့မဆံုး ေျပာမဆံုးျဖစ္ကာ အေၾကာင္းစံုကို ေျပာျပခဲ့သည္။
(င) တစ္ခ်ိန္က သခင္သည္ မဂ်္ဟူလ္ ္ျဖစ္ေနခ်ိန္တြင္ အဝတ္လစ္ သြားေနၾကသည္။ လူတစ္ဦးကျမင္၍ သခင္၊ အဘယ္ေၾကာင့္ ဝတ္လစ္သြားေနရသနည္း ဟု ေမးခဲ့သည္။ သခင္က တိရစၧာန္တို႔၏ေရွ႕၌ ဝတ္လစ္ သြားလွ်င္ ဘာမွ မထူးပါဘူး။ လူက သခင္၊ ဒီမွာ အားလံုး လူသားေတြပါလို႔ ေျဖၾကားခဲ့သည္။ ထိုအခါ သခင္က လုလင္ကို အနားသို႔ေခၚၿပီး မိမိလက္ဝါးေတာ္ကို အေပၚသို႔ ျမင့္တင္ကာ“ဟဲ့ ဒီလက္ေအာက္မွ ၾကည့္စမ္း” ဟု မိန္႔ခဲ့သည္။ ထိုသို႔ၾကည့္သည့္အခါ သတၱဝါမ်ားသာျမင္ရေတာ့သည္။
(စ) သခင္သည္ ေဂါဇ္နီယာ၌ မဒရဆာ ဖြင့္လွစ္ခဲ့သည့္ေခတ္တြင္ ဘူးသီးေတာင္ၿမိဳ႕နယ္ တာမီရြာေန ေအရ္ရွာတ္အုလႅာ ၏သား ေမာ္လနာ မူဇာေဖၹာရ္ အဟ္မတ္သည္လည္း ထိုေက်ာင္းတြင္ ပညာသင္ယူေန လ်က္ရိွခဲ့သည္။ တစ္ေန႔တြင္ မူဇာေဖၹာရ္ သည္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေရာဂါခံစားေနမႈေၾကာင့္ စကားမေျပာႏိုင္ ဘဲ ဆြံ႕အသူျဖစ္လာရသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားက ထိုအေၾကာင္းကို သခင္အား ေျပာျပခဲ့သည္။ သခင္က ထိုေက်ာင္းသားကို အာဆြရ္ႏုမာဇ္ဖတ္ၿပီး လာေတြ႕ရန္ မွာၾကားခဲ့သည္။ အာယာတ္အခ်ဳိ႕ကို ရြတ္ျပသည္။ ထိုအာယာတ္ကိုျပန္ ရြတ္ဆိုခိုင္းသည္။
ဆြံ႕အေနသူေက်ာင္းသားက အနည္းငယ္မွ် မပီတပီ အလ်င္းမရိွဘဲ သူ႕၏ပကတိအသံျဖင့္ ဆိုျပသည့္ အတိုင္း ပီျပင္စြာ ရြတ္ဆိုႏိုင္ခဲ့သည္။ ဤ အျဖစ္အပ်က္ကို မဒ္ရာဆာ အဟ္မဒီယာ၏ အမႈေဆာင္ ေမာ္လနာ မုဖ္တီ မီရ္အဟ္မတ္၏ ေရွ႕ေမွာက္၌ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
(ဆ) သခင္၏တပည့္ေတာ္မ်ားအနက္ ဆိုဖီ မခ်္ေတာ္ရ္ မူဇာေဖၹာရ္ အဟ္မတ္သည္ အလြန္တရာ စိတ္ သေဘာထား ျဖဴစင္သူျဖစ္သည္။ သူသည္ သခင္ႏွင့္အတူ အခ်ိန္မ်ားစြာကုန္ဆံုး ခဲ့သူျဖစ္သည္။ တစ္ေန႔တြင္ လူထုေရွ႕ေမွာက္၌ ဆရာ မူဇာေဖၹာရ္ကိုေခၚ၍ မည္သည္ စူရာဟ္မွ မည္သည္ အာယာတ္ေတာ္ကိုရြတ္ပါဟု ကုရ္အာန္က်မ္းမွ စူရာဟ္အမည္ႏွင့္ အာယာတ္နံပါတ္ကို ေျပာေပးလိုက္သည္။ သူသည္ ရြတ္ရန္ ႀကိဳးစားခဲ့ေသာအခါ အလိုလို သူ႕ပါးစပ္မွ အာယာတ္ေတာ္ ထြက္လာခဲ့သည္။ သူကိုယ္တိုင္ပင္ အံ့ဩ သြားခဲ့သည္။ ဟာဖီဇ္ မဟုတ္မွန္လ်က္ ကုရ္အာန္က်မ္းျမတ္ကို အာဂံုမေဆာင္ဘဲ သခင္၏ ႀကိမ္းေမာင္းေျပာဆိုမႈေၾကာင့္ ႏႈတ္မွ အာဂံုေဆာင္ထားသကဲ့သို႔ ရြတ္ႏိုင္ျခင္းမွာ သမန္ဂုဏ္ငယ္နဲ႔ မဟုတ္ႏိုင္ပါ၊ သခင္၏ ဘုန္းတန္ခိုးေၾကာင့္ အလႅာဟ္ထံမွ ေကရာမတ္ ခ်ီးျမင့္လိုက္ျခင္း ျဖစ္ေပသည္။
သခင္သည္ လူမ်ဳိးဘာသာမခြဲျခားဘဲ လူေပါင္းမ်ားစြာ၏ နာတာရွည္ေရာဂါကို ေပ်ာက္ကင္းႏိုင္ေစခဲ့သည္။ မိမိ၏အနီးအနားမွာရိွေသာ ပစၥည္းကို မွန္းမႈတ္ေပးျခင္းျဖင့္ ေရာဂါဘယေပ်ာက္ကင္းေစသည္။ ထိုအျဖစ္အပ်က္မ်ားကို တစ္ခုခ်င္းေဖာ္ျပလွ်င္ စာအုပ္တစ္အုပ္ေတာင္ ျပဳစုႏိုင္မည္ျဖစ္သည္။
အိမ္ေထာင္ေရးႏွင့္ ေနာက္ဆံုးခရီး
သခင္သည္ လမ္းလႊဲေနသည့္ သူေတြအတြက္ အလႅာဟ္ရွင္ျမတ္ထံမွ က႐ုဏာေတာ္အျဖစ္ ေစလြတ္ျခင္းျဖစ္ သည္မွာ သူ႕ဘုန္းတန္ခိုးေၾကာင့္ ထင္ရွားေနသည္။ ေထာင္ေသာင္းခ်ီေသာ အားနည္းသူေတြ၏ ဘဝတြင္ တိုးတက္ေျပာင္းလဲလာေစခဲ့သည္။ သခင္သည္ ဘေထြး၏သမီးႏွင့္ လက္ထပ္ခဲ့သည္။ သားသမီး မထြန္းကားခဲ့ေခ်။ ဒုတိယဇနီးေတာ္မွာ ေဘာ္လီမ်ဳိးႏြယ္စုမွ အဗၺဒူလ္ ေဇာ္လီလ္၏ သမီး ေဒၚေမာ္ရီယာမ္ႏွင့္ လက္ထပ္ခဲ့ျပန္သည္။ သူ႕မွလည္း သားသမီးမထြန္းကားခဲ့ေခ်။ ေနာက္ဆံုးတြင္ ဘဝခရီးျဖတ္သန္းၿပီး သခင္ျမတ္ ၁၉၅၉ ခု ဟီဂ်ရီ ၁၃၈၀ ျပည့္ႏွစ္ သက္ေတာ္ (၇၇)တြင္ မိမိအားဖန္ဆင္ခဲ့သည္ အရွင္ျမတ္၏ အမိန္႔ေတာ္ခံသြားေလသည္။ “လူေသေသာ္လည္း နာမည္မေသ” ဆို႐ိုးရိွသကဲ့သို႔ ေခတ္ကာလမ်ား ၾကာျမင့္ေသာ္လည္း သခင္၏ နာမယ္သည္ အရိွန္မည္းမိွန္းျခင္းမရိွဘဲ ေနေရာင္ကဲ့သို႔ ဝင္းပေထာက္ပ လ်က္ရိွေန၏။ သခင္ထူေထာင္ခဲ့သည္ မဒ္ရာဆာသည္လည္း ရခိုင္ျပည္နယ္၏ ထင္ရွားေသာ အရဗီ တကၠသိုလ္ တစ္ခုအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳခံရသည္။ သခင္၏ ဂူသခ်ဳိင္းကို မဒရာဆာအနီး ျဖဴးမေခ်ာင္း၏ ကမ္းတစ္ဖက္ ေတာင္ေပၚတြင္ေတြ႕ရိွႏိုင္သည္။ ႏွစ္စဥ္ သိန္းႏွင့္ခ်ီေသာ လူမ်ားက သခင္အိပ္စက္ေတာ္ မူေနေသာ သခ်ဳိင္းကို ဖူးေမွ်ာ္ရန္သြားၾကသည္။
✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨
Ref: ဆရာႀကီး မိုဟာမၼဒ္ ဆီဒၵီးခ္ ၏ “အာကာေဘရ္ ေအ အာရ္ခါန္”
✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨
Ref: ဆရာႀကီး မိုဟာမၼဒ္ ဆီဒၵီးခ္ ၏ “အာကာေဘရ္ ေအ အာရ္ခါန္”
No comments:
Post a Comment