"ျမန္မာဗ်ည္း (၃၃) လံုး ျဖစ္ေပၚလာပံု "

"ျမန္မာဗ်ည္း (၃၃) လံုး ျဖစ္ေပၚလာပံု "

ေမာင္ခင္မင္ (ဓႏုျဖဴ)

==============

ျမန္မာဗ်ည္း ၃၃-လံုး ျဖစ္ေပၚလာပံုအေၾကာင္း ေျပာရာမွာ ဗ်ည္းေရာ သရေရာ ျမန္မာအကၡရာ ဘယ္ လိုျဖစ္ ေပၚလာတယ္ဆိုတာက စေျပာဖို႔လိုမွာေပါ့။ ျမန္မာအကၡရာဟာ အိႏၵိယႏိုင္ငံမွာ ဘီစီ ၅၀၀-ေလာက္က ၇၀၀-ေက်ာ္အထိ ထြန္းကားခဲ့တဲ့ ျဗာဟၼီ (Brahmi) အကၡရာက ဆင္းသက္လာေၾကာင္း ပညာရွင္ေတြက မိန္႔ဆို ၾကတယ္။ ခရစ္ႏွစ္ဦးပိုင္းေလာက္မွာ အိႏၵိယႏိုင္ငံသားေတြ အေရွ႔ေတာင္အာရွကို သေဘၤာႀကီးေတြနဲ႔ ရြက္ လြင့္လာရာမွ ဗုဒၶဘာသာ၊ ဟိႏၵဴဘာသာ၊ အကၡရာ၊ နီတိက်မ္း၊ ဓမၼသတ္က်မ္း စတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈေတြပါလာျပီး အေရွ႔ေတာင္အာရွ ႏိုင္ငံေတြမွာ ထြန္းကားတာပါ။ အဲဒီအကၡရာဟာ မြန္လူမ်ိဳးေတြဆီ အရင္ေရာက္ျပီး အဲဒီ ကမွတဆင့္ ျမန္မာေတြဆီေရာက္တယ္။ ျမန္မာေတြက အဲဒီအကၡရာေတြကို ျမန္မာစကားသံေတြနဲ႔ အံ၀င္ ခြင္က်ျဖစ္ေအာင္ လိုအပ္သလို မြမ္းမံအသံုးျပဳရာက ျမန္မာအကၡရာ ေပၚေပါက္လာတယ္လို႔ ယူဆၾကပါတယ္။

ျမန္မာအကၡရာဆိုရာမွာ ဗ်ည္းေရာ၊ သရေရာ ပါ၀င္ပါတယ္။ ဗ်ည္းေတြကို အမည္ေပးပံုက စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းပါတယ္။ ဘယ္တုန္းကစျပီး ကႀကီး-ခေခြး-ဂငယ္-ဃႀကီး-စတဲ့အမည္ေတြ ေပးတာလဲလို႔ စဥ္းစား ၾကည့္ရင္ ျမန္မာအကၡရာေတြကို ေပရြက္ေပၚမွာ ကညစ္နဲ႔ အ၀ိုင္းပံုေရးေတာ့မွ ျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ ဆိုခ်င္ပါ တယ္။ ေက်ာက္စာ စေရးထိုးတဲ့ ပုဂံေခတ္တုန္းကေတာ့ ခုလို ၀ိုင္း၀ိုင္းစက္စက္ မဟုတ္ေၾကာင္း ပုဂံေက်ာက္ စာေတြကိုၾကည့္ရင္ သိႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ေက်ာက္ေပၚမွာ ေဆာက္တို႔၊ ဘာတို႔နဲ႔ ထြင္းရတာမို႔ ေလးေထာင့္ပံုေတြ ထြင္းတယ္၊ မ၀ိုင္းေသးဘူး။ ၀-၀ကေလး ၀ိုင္း၀ုိင္းေရး-လို႔ ေျပာလို႔မရေသးဘူး။ 

ေပေပၚမွာေရးေတာ့ ေလးေထာင့္ေရးရင္ အဆင္မေျပဘူး။ ေပရြက္အေၾကာေတြ စုတ္ျပတ္ႏိုင္တယ္။ 

အ၀ိုင္းေရးေတာ့ ပိုအဆင္ေျပတယ္။ အဲဒီလိုအ၀ိုင္းေရးတဲ့ေခတ္ေရာက္မွ ဗ်ည္းေတြရဲ႔ ပံုသဏၭာန္ကိုၾကည့္ျပီး အမည္ေပးတာပါ။ ဒီေတာ့ ျမန္မာဗ်ည္းေတြဟာ မ၀ိုင္းခင္တုန္းက ကႀကီး-ခေခြး စတဲ့ အမည္ေတြ မရေသးဘဲ က-ခ-လို႔ပဲ ေခၚလိမ့္မယ္ထင္တယ္။ ဗ်ည္းေတြကိ္ု အမည္ေပးရာမွာ ဂုဏ္အရည္အေသြးအရ အမည္ေပး တာေရာ၊ ပံုသဏၭာန္အရ အမည္ေပးတာေရာ ေတြ႔ရတယ္။ ကႀကီး၊ ဃႀကီး၊ ဏႀကီး၊ ဠႀကီး ဆိုတဲ့ အကၡရာေလးလံုးကို ႀကီးေလးလံုး-လို႔ေခၚၾကတယ္။ အဲ ဃႀကီး၊ ဏႀကီး၊ ဠႀကီးတို႔မွာေတာ့ ဂငယ္၊ နငယ္၊ လ(ငယ္) ဆိုတဲ့ အတြဲေတြ ရွိတယ္မဟုတ္လား။ ဒါေၾကာင့္ အႀကီးအငယ္ခြဲျပီး အငယ္ေတြထက္ အရြယ္ပမာဏႀကီးတဲ့ အကၡရာေတြကို ႀကီး-ထည့္ျပီး ေခၚၾကတာေပါ့။

ကႀကီးက်ေတာ့ ကငယ္ မရွိဘဲ ဘာျဖစ္လို႔ ကႀကီးလို႔ေခၚရသလဲလို႔ ေမးစရာေပါ့။ ဗ်ည္း ၃၃-လံုးမွာ ေရွ႔ဆံုးက ေခါင္းေဆာင္ဗ်ည္းျဖစ္လို႔ ကႀကီးလို႔ ေခၚတယ္လို႔လည္း ယူဆၾကတယ္။ ၃၃-လံုးမွာ အႀကီးဆံုးေပါ့။ ပံုသဏၭာန္က ဂငယ္ထက္ ၂-ဆ ႀကီးေနလို႔ ကႀကီးလို႔ေခၚတယ္လို႔လည္း ဆိုၾကတယ္။ ပံုသဏၭာန္အရ အမည္ေပးတဲ့ဗ်ည္းေတြကို ၾကည့္ပါ။ 

ေခြေခြကေလးေနလို႔ ခ-ေခြး၊

လံုးလံုးကေလး ေနလို႔ စ-လံုး၊ 

လိမ္ေခြေနလို႔ ဆ-လိမ္၊ 

ေအာက္ကြဲေနလို႔ ဇ-ကြဲ၊ 

ေဘးကမ်ဥ္းဆြဲထားလို႔ စ်-မ်ဥ္းဆြဲ၊ 

ရင္ကေလးေကာက္ေနလို႔ ဍ-ရင္ေကာက္၊ 

၀မ္းပူေနလို႔ တ-၀မ္းပူ၊ 

အငယ္အေထြးေလးျဖစ္လို႔ ဒ-ေဒြး (ဒေထြး)၊ 

ေအာက္ပိုင္းကျခိဳက္(ခ်ိဳင့္) ေနလို႔ ဓ-ေအာက္ျခိဳက္၊ 

မတ္မတ္ေစာက္ေစာက္ရွိလို႔ ပ-ေစာက္၊ 

အထက္ပိုင္းကျခိဳက္(ခ်ိဳင့္)ေနလို႔ ဗ-ထက္ျခိဳက္၊

ကုန္းေနလို႔ ဘ-ကုန္း၊

ပက္လက္လန္ေနလို႔ ယ-ပက္လက္၊ 

အဖ်ားက ေကာက္ေနလို႔ ရ-ေကာက္-ဆိုျပီး 

ပံုသဏၭာန္အရ အမည္ေပးတာ ေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္။ 

အကၡရာတခ်ိဳ႔ရဲ႔ အမည္ေတြက ပံုသဏၭာန္ကို ရိုးရိုးေဖာ္ျပတာမဟုတ္ဘဲ ပံုသဏၭာန္တူတဲ့ အရာ၀တၳဳေတြနဲ႔ ခိုင္းႏႈိင္းအမည္ေပးတာျဖစ္ပါတယ္။ ေရွးကသံုးတဲ့ သံလ်င္းလို႔ေခၚတဲ့ ထမ္းစင္မွာပါတဲ့ ခ်ိတ္ေလးကို ေကာက္ေကာက္ကေလးမို႔ ဋ-သံလ်င္းခ်ိတ္၊ ၀မ္းဘဲနဲ႔တူလို႔ ဌ-၀မ္းဘဲ၊ ေရမႈတ္နဲ႔တူလို႔ ဎ-ေရမႈတ္၊ ဆင္ရဲ႔ေျခေထာက္ကို ခတ္ရတဲ့ ထူးလိုအကြင္း ၂-ကြင္းပါလို႔ ထ-ဆင္ထူးလို႔ ေခၚေၾကာင္း ေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္။ 

င-မ-၀-သ-ဟ တို႔ကိုေတာ့ အမည္မေပးတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ည-ယ-လ တို႔ကိုေတာ့ သာမန္အားျဖင့္ အမည္ မေပးေပမယ့္ လိုအပ္တဲ့အခါ ညႀကီး၊ ယပက္လက္၊ လ(ငယ္)လို႔ အမည္ေပးပါတယ္။ ဉ ကို ဉ ကေလး၊ ည ကို ညႀကီးလို႔ ခြဲျခားေခၚပါတယ္။ ျမန္မာဗ်ည္း ၃၃-လံုးမွာ ည(ညႀကီး) ပဲပါတယ္။ ဉ (ဉ ကေလး) ကိုေတာ့ အသတ္ အကၡရာအျဖစ္ပဲ သံုးတယ္။ သံေယာဇဥ္တို႔၊ ၀ိညာဥ္တို႔၊ အစဥ္အျမဲ-တို႔မွာ သံုးသလိုေပါ့။ ဒီေနရာမွာ ပါဠိ ဘာသာမွာသံုးတဲ့ ညနဲ႔ ျမန္မာဘာသာမွာသံုးတဲ့ ညကို ခြဲျခားမွတ္ရမယ္။ ပါဠိဗ်ည္း ၃၃-လံုးမွာ ည မသံုး ဘူး။ ဉ ပဲသံုးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပုည ကို ပုဥ္+ဉ လို႔ အသံထြက္ရတာေပါ့။ ေရွ႔က ညကို အသတ္ အသံထြက္ရတယ္။

/ပုန္+ညာ့/လို႔ အသံထြက္ရတာေပါ့။ ဒီလိုပဲ ပညာ/ပဥ္+ဉာ/ပ်င္ညာ။ သုည/သုဥ္+ဉ /သုန္ညာ့၊ လို႔ အသံ ထြက္ရတယ္။ အခ်ဳပ္အားျဖင့္ ပါဠိမွာ ညဟာ ဉ ၂-လံုးတြဲျဖစ္တယ္။ ဉ ေရာ၊ ညေရာ သံုးတယ္။ ျမန္မာမွာေတာ့ ညႀကီး ဉ ကေလးလို႔ ခြဲသံုးတယ္။ ဗ်ည္း ၃၃-လံုးမွာ ညႀကီးသံုးျပီး အသတ္မွာ ဉ သံုးတယ္လို႔ ခြဲျခား မွတ္ သားႏိုင္ပါတယ္။ ျမန္မာစာမွာ ဉ နဲ႔ ဥနဲ႔ ေရာေထြးတတ္တယ္။ ဉ (ဉ ကေလး) က ေျခေထာက္ ရွည္တယ္။ ဥ (ဘဲဥ၊ ၾကက္ဥ-မွာပါတဲ့ အကၡရာ ဥ) က ေျခေထာက္ တိုတယ္။ ယပက္လက္ကို ရေကာက္နဲ႔ ယွဥ္ျပီး ယပက္လက္လို႔ ခြဲျခားေခၚတယ္။ 

ေရွ႔က ရကို ရႀကီး၊ ယကို ယငယ္လို႔လည္း ခြဲေခၚေသးတယ္။ ရႀကီးနဲ႔ ရငယ္ေပါ့။ လကိုလည္း ဠနဲ႔ ယွဥ္ျပီး လငယ္လို႔ ေခၚႏိုင္ပါတယ္။ အကၡရာအမည္ေတြနဲ႔ပတ္သက္ျပီး ေျပာစရာတခုက ဓေအာက္ျခိဳက္ကို ေအာက္ကခ်ိဳင့္ေနလို႔ ဓေအာက္ျခိဳက္ ေခၚတယ္ေျပာျပီး ေရးေတာ့ ေအာက္က မခ်ိဳင့္ပါလားလို႔ ေမးစရာရွိ တယ္။ ပုဂံေခတ္ ေက်ာက္စာေတြမွာ စေရးတုန္းက ဓဟာ အခုလို ေအာက္က ပိတ္မေနဘူး။ ဗ ေစာက္ ထိုးေရးသလို ေအာက္ကခ်ိဳင့္ေနတယ္။

( ဗထက္ျခိဳက္ ေျပာင္းျပန္ပံုစံမ်ိဳးေပါ့။) စ် (စ်မ်ဥ္းဆြဲ) ကို စလံုးယပင့္-ဆိုျပီး မွားသင္တဲ့ ဆရာမကေလးေတြ ရွိတယ္လို႔ ၾကားရတယ္။ စ် ဟာ မူလအကၡရာမွာ သီျခားပံုသဏၭာန္ ရွိပါတယ္။ စလံုးကို ယပင့္ထားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေဘးက မ်ဥ္းဆြဲထားလို႔ စ်မ်ဥ္းဆြဲ ေခၚတယ္လို႔ မွတ္သင့္ပါတယ္။ ကဲ ဒီေလာက္ဆိုရင္ ျပည့္စံုျပီထင္ပါတယ္။ 

ကိုးကား ။ ။ ေမာင္ခင္မင္ (ဓႏုျဖဴ) (မဂၤလာေမာင္မယ္ ၂၀၁၀-ဒီဇင္ဘာလ)

How This Millennial Afghan Woman Defied The Odds To Get Her Education

How This Millennial Afghan Woman Defied The Odds To Get Her Education

APR 4, 2016 9:00 AM
LILLI PETERSEN

 
 How This Millennial Afghan Woman Defied The Odds To Get Her Education

Born in Afghanistan in 1988, Furmuli was a child during the civil war that raged intermittently for more than three decades. She doesn’t remember much of it, except for when her family left.

Wazhma was only about four or five years old when her sister was badly injured by flying shrapnel from a bomb that exploded outside their house. After that, the family decided to flee the country until things calmed down. They liquidated their assets, locked their house, and left for Pakistan, planning to stay two months. They were there for 12 years.

“Those are probably some of the least beautiful years of my life,” she said of the time.

Furmuli is one of 29 voices featured in We Are Afghan Women: Voices of Hope, a new anthology of personal stories released by the George W. Bush Institute. In it, she tells the story of how she refused to let anything stand in the way of her achievements.

Furmuli’s passion has long been education. When her family left for Pakistan, Wazhma and her siblings were able to continue their studies, which wasn’t possible back home. They returned to Afghanistan so that she and her siblings could attend college — in Pakistan, the universities were closed to Afghan refugees. And it was educational pursuits that eventually brought her to the United States. After years of studying English, she won one of only a handful of scholarships to study at Randolph College in Virginia when she was 19.

Now, Furmuli is fighting to make sure the next generation of Afghan girls have the same educational opportunities she did. "My story is not a sad story," she said. "It's a success story." And it's one she wants other girls to have. She’s on the board of the Initiative to Educate Afghan Women, which provides funds and support for young women like herself (and including herself, 10 years ago) to continue their education. Refinery29 talked to Wazhma about her experiences and what it was like following her dreams in a time of turmoil.

This interview has been edited for length and clarity.
WHEN I GOT THE SCHOLARSHIP, THE GIFT THAT I RECEIVED, IT SAVED MY LIFE. IT CHANGED MY LIFE.
WAZHMA FURMULI

You spent 12 years as a refugee in Pakistan. What was it like, living that life and trying to pursue your education?

“My father was an economist [in Afghanistan]. He had a very good job with one of the departments in the government, and then suddenly he didn’t have anything. It’s like — imagine a controller in one of New York’s companies suddenly moves to another country, and no one cares about what he knows or what he does, and he can’t use his knowledge. I’m sure it was very difficult for them to see us growing up not in the way they had probably dreamt for us.

“I’m sure you’ve heard of sexual assault in India, especially the assault of women and street harassment. It’s the same in Pakistan. And it gets worse when you’re a refugee. Because you’re not registered with the government, police are not going to protect you. You’re kind of off the grid. The only people who can actually protect you [are] your father, uncle, or brothers. Those who can physically support you when you actually face that sexual harassment when you go to school, when you go to work, or when you just leave the house.

“A lot of families didn’t let their daughters go to school because of that. Because they couldn’t protect them, or they didn’t have the time to protect them, or they weren’t as persistent as my parents. So [the girls] just stayed at home, because that was the safest thing for them to do, and I think that’s what makes me feel really lucky.

“I don’t think we would have been where we are if it wasn’t for [my parents]. We got very lucky that we had very openminded and very progressive parents.”

You came back to Afghanistan in 2004, only a few years after girls were allowed to go to school again. What was it like to come back?

“Coming back was sweet and sour at the same time. It feels great to be in a society or a community that you can call your own. Especially after living for 12 years as a refugee when you know that you’re in a limbo, you can’t go anywhere. But when you go back to your home country, the biggest thing for me was that you could dream, you could hope that some of your dreams would come true. Suddenly, we were all hopeful. As long as you worked hard, you could make something happen.”

You told us that you think the American University of Afghanistan, where you worked before coming to the United States, is one of the most successful U.S. investments in Afghanistan. What’s the value of investing in education there?

“USAID has had a significant educational program in Afghanistan in the last 15 years. Today, there are 7 million children enrolled in different schools across Afghanistan, and around 3 million of them are girls. We have around 170,000 teachers, and 30% of them are female. Those are some significant numbers when you consider it’s a country with a population of 30 million. And the 7 million are the children who are now currently enrolled at schools. Millions have graduated in the last 15 years. Plus, all the private schools established in the last years, plus the American University of Afghanistan.

“I really like the investment that has been made in education, because it’s not a project that you start it, and after five years it’s closed, and your funding is over, and you’re done with it and that’s it. It’s an investment that has a longterm return and a high return. Every time you educate one girl, or educate a boy, you’re actually saving their life and changing their life for the better.

“When I got the scholarship, the gift that I received, it saved my life. It changed my life. And that’s why I will always say that, if you try to support Afghan women or even Afghan men, invest in their education."

Do you have any advice for people who care about these issues of women’s education and want to get involved?

“I have a message for young people like myself. We’re all busy, but after being involved with the Initiative to Educate Afghan Women in the last few years as a board member, what I learned is that when you have a cause that is so dear to you and you actually support it, and do something every week or every month, it feels really good. Spend a couple of hours a week and do something about it. Make a contribution, and that makes you happy.”

“For those who want to support Afghan women, or other women in the region, or any other thing, my suggestion to them would be to find a cause that you really care about and then find a grassroots organization that supports that and try to get involved. There are a ton of those organizations. Even a small contribution, even giving up the price of your one cup of coffee a month will actually help a girl or a woman or a boy significantly.”

“I think that all the contributions that we make are going impact us somehow in the future, and it’s for the good of ourselves to do it. So that’s my message for all the millennials. Find something, and spend a couple of hours every month or every week, whichever way that works for you. It’s just going to make you happy. It’s an investment for your happiness.”

You can read Wazhma's full story, as well as that of other Afghan women, in We Are Afghan Women: Voices Of Hope, available through the George W. Bush Institute.

ကြ်န္ေတာ္ေနတဲ့ တိုင္းျပည္

ကြ်န္ေတာ္ေနတဲ့ တိုင္းျပည္ 

   ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

ေရးသူ။      ။ အိမ္ေဝးသူ(KZ)

အဲ့ဒီ့တိုင္းျပည္မွာ
ကုလားနဲ႔ ဝက္သားကို
တြဲၿပီးေျပာတဲ့ အက်င့္ရွိသူေတြ မ်ားလာတယ္။
(အဲ့ဒီ့ တိုင္းျပည္မွာ ကြ်န္ေတာ္ေနတယ္)

x
အဲ့ဒီ့တိုင္းျပည္မွာ
မွဳခင္းမွတ္ရာနဲ႔ မီဒီယာသတင္းေတြက
ဘာသာျခား(ကုလား)ဆိုတဲ့ ေဝါဟာရကို
သံုးစြဲသူေတြ မ်ားလာတယ္။
(အဲ့ဒီ့ တိုင္းျပည္မွာ ကြ်န္ေတာ္ေနတယ္)

x
အဲ့ဒီ့တိုင္းျပည္မွာ
ပညာတတ္အခ်ိဳ႕ရဲ႕ မ်က္စိတစ္ဘက္လည္း
သိသိသာသာႀကီး ေၾကာင္ေတာင္ကန္းေတြ ျဖစ္လာတယ္။
(အဲ့ဒီ့ တိုင္းျပည္မွာ ကြ်န္ေတာ္ေနတယ္)

x
အဲ့ဒီ့တိုင္းျပည္မွာ
ဘာသာျခားေတြနဲ႔ အေရာင္းအဝယ္မလုပ္ဖို႔
အံ့ဖြယ္တိုက္တြန္းတာေတြ မ်ားလာတယ္။
(အဲ့ဒီ့ တိုင္းျပည္မွာ ကြ်န္ေတာ္ေနတယ္)

x
အဲ့ဒီ့တိုင္းျပည္မွာ
လူထုရဲ႕ဟာကြက္ကိုသိလြန္းတဲ့ အစိုးရရွိတယ္။
အစိုးရရဲ႕ ရိုးလြန္းတဲ့ လွည့္ကြက္ေတြေအာက္မွာ
စီးေမ်ာေနၾကတဲ့ အမ်ားျပည္သူဆိုတာလည္း ရွိတယ္။
(အဲ့ဒီ့ တိုင္းျပည္မွာ ကြ်န္ေတာ္ေနတယ္)

x
အဲ့ဒီ့တိုင္းျပည္မွာ
သယံဇာတေတြ ေပါမ်ားသေလာက္
ထမင္းနပ္မွန္ေအာင္ မစားႏိုင္ၾကသူေတြ ရွိတယ္။
ပုစြန္တုပ္ကို ဖတ္စာအုပ္ထဲမွာသာျမင္ဖူးတဲ့ လူမမည္ေလးေတြ ရွိတယ္။
သိန္းေသာင္းခ်ီ လွဴ ဒါန္းႏိုင္တဲ့ ခတ္သစ္ေဝသႏၲရာေတြ ရွိတယ္။
ကမာၻပတ္ၿပီးေတာင္းစားေနတဲ့ ကမာၻေက်ာ္သူေတာင္းစားေတြ ရွိတယ္။
သူခိုးဆီက ဓားျပတိုက္တတ္တဲ့ လူတန္းစားတစ္ခ်ိဳ႕လည္း ရွိတယ္။
(အဲ့ဒီ့ တိုင္းျပည္မွာ ကြ်န္ေတာ္ေနတယ္)

x
တိုင္းျပည္ကို
မြဲျပာက်ေအာင္လုပ္ေနတဲ့ ေအာက္တန္းစားတစ္ခ်ိဳ႕နဲ႔
ဗုဒၶဘာသာကို
ညွိဳးႏြမ္းေအာင္လုပ္ေနတဲ့ သာသနာဖ်က္တစ္ခ်ိဳ႕ေၾကာင့္
အဲ့ဒီ့တိုင္းျပည္က
ကမာၻ႔အလယ္မွာ ေခါင္းမေဖာ္ဝံ့ေအာင္ လူသိမ်ားလာတယ္။
(အဲ့ဒီ့ တိုင္းျပည္မွာ ကြ်န္ေတာ္ေနတယ္)

x
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္...
ေသနတ္သံုးခ်က္ေဖာက္ရင္ ျငိမ္က်တတ္သြားတဲ့
အဲ့ဒီ့ ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ႀကီးမွာ ကြ်န္ေတာ္ေနတယ္။

-------------------

-------------------

ငါတို႔ ဘုရားသခင္ရဲ႕သား (ဗႏၶာဟ္)

ငါတို႔ ဘုရားသခင္ရဲ႕သား (ဗႏၶာဟ္)

''''''''''''''''-'''''''''''''''''-''''''''''''-'''''''''''''''

ေတးေရး/ဆို :        : လာ႐ိႉး သိန္းေအာင္|

သူတို႔လည္း ဘုရားသခင့္ သားသမီးေတြ မဟုတ္လား...…။
အျပစ္မယူသင့္ပါဘူး။ ကိုယ္က်င့္တရားနဲ႔အတူတူူ၊
ျမင္ႏိုင္ၾကဖို႔ လိုလိမ့္မယ္……။
××××

ငါတို႔လဲ အလႅာဟ္ရွင္သခင့္ သားသမီး(ဗႏၶာဟ္)ေတြပါပဲ……။
အျပစ္မတင္ဘဲနဲ႔၊ ကိုယ္ခ်င္းစာတရား ထားခဲ့ရင္၊ ဒီကမၻာႀကီး ခ်မ္းၿမဲၿငိမ္းခ်မ္းမွာပဲ……။
××××

နယ္ျခားျပႆနာ၊  တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနသူမ်ား……
တရားမွ်တစြာ ေဆာင္ရြက္ေပး၊ ကမၻာ့တရားဥပေဒ ေစာင့္ထိန္းမယ္။
အမိႈက္ကစ ျပတ္ေထာက္ မီးမေလာင္ေစနဲ႔ေတာ့……။
××××

အမိေျမ ျပည္သူျပည္သား
အမွာစကား……
တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး မသင့္ျမတ္ရင္လည္း၊ တစ္ဦးကို တစ္ဦး မမုန္းၾကပါနဲ႔။
ငါတို႔ ဗုဒၶေဟာခဲ့တာ မဟုတ္လား……။
××××

ရခိုင္ေျမေပၚမွာ ျဖစ္ခဲ့သမွ်
အျမင္မေတာ္တာေတြကို……
လက္လို႔ေျခလို႔ ဘာေၾကာင့္ ျဖစ္ခဲ့ရတာလဲလို႔……။
မြတ္စလင္ဘာသာ ႐ိုဟင္ဂ်ာ
တရားဝင္ေနထိုင္ခဲ့တာလည္း……
ရခိုင္ဘုရင္မ်ား လက္ထက္က မဟုတ္လား…။
××××

ငါတို႔ႏိုင္ငံ၊ ဗုဒၶႏိုင္ငံ ဟုတ္တယ္ ဟိုး……
တရားနဲ႔ပဲ ေျဖၾကစို႔။
လူကို လူလို ျမင္ၾကဖို႔၊
ငါတို႔ ဗုဒၶ ေဟာခဲ့တာ မဟုတ္လား……။

 ဒီမိုကေရစီလည္းပဲ ရေတာ့မွာပဲ………။

----------------------------------------------