Monday, February 29, 2016

Christian student kicked off Sheffield University course for anti-gay Facebook post

Felix Ngole quoted a Bible verse calling homosexuality an 'abomination'

Agency
Monday 29 February 2016 13:06 BST

A Christian social work student has been expelled from his course after voicing anti-gay marriage opinions on Facebook.

Felix Ngole, 38, was a second-year masters student at Sheffield University when he shared a Facebook post saying "I stand with Kim Davis" - the American county clerk who was jailed for refusing to issue marriage licences to same-sex couples.

He also commented on the link quoting a bible verse from Leviticus calling homosexuality an "abomination" in September 2015.

Two months later he said he received an email from the university asking him to attend a meeting to discuss the posts and the father of four was then referred to a fitness to practise committee, which decided he should be ejected from the course.

A letter revealing the committee's decision later told him his actions had "transgressed boundaries which are not deemed appropriate for someone entering the social work profession" and ordered him to hand in his student card.

The committee said its decision was not based on his views but the act of publicly posting them "may have caused offence to some individuals".

Mr Ngole said: "My beliefs about marriage and sexual ethics reflect mainstream, biblical understanding, shared by millions around the world.

Sunday, February 28, 2016

Rohingya Poems ;Collected by Eng Muhammad Siddiqui Basu

Rohingya Poems

Friday, February 26, 2016

Moulana Phir Muzaffor: A Short Biography 1927-2006(second edition)

ေမာ္လနာ ပီရ္ မုဇာေပၹာရ္ သခင္ႀကီး၏ အတၳဴပၸတၳိအက်ဥ္း

بسم آللَّهِ ٱلرَّحْمَٰنِ ٱلرَّحِيم

မျပတ္မစဲသနားၾကင္နာေတာ္မူထေသာ၊ အနႏၲ ကရုဏာရွင္ ျဖစ္ေတာ္မူထေသာ အလႅာဟ္ရွင္ျမတ္၏ နာမံေတာ္ျဖင့္အစျပဳပါ၏။

ဘာသာျပန္သူ- လူထု ဝဏၰ

Click here for Download .pdf file.

ေမာ္လာနာ ပီရ္ မူဇာေပၹာ္ရ္ သခင္ႀကီး (၁၉၂၇-၂၀၀၆)

မာေဟ့နာမာ "خق نواے احتشام " ၏ ကာရီေဟာင္း ဟာေဖ့ဇ္ ေအဇာဇ္ (ဘ) ေဆာ္ေဖာ္ရ္ အာလီ (ေခတၱ-မကၠာဟ္ၿမိဳ႕) က ဖုန္းျဖင့္ သတင္းေပးပို႔ခဲ့သည္မွာ ၂၁ ဇူလ္ဟဂ်္ဂ်ာဟ္လ၊ ၁၄၂၆ခု ဟိဂ်ရီ ( ၂၂ ဇႏၷဝါရီလ၊ ၂၀၀၆)၊ တနလၤာေန႔ အာဆြရ္ နာမာဇ္အၿပီးတြင္ မူဆလင္ ကမၻာ၏ မွတ္တိုင္ႀကီး၊ ဟဇရသ္ ေမာ္လနာ ဟူစိန္းအဟ္မတ္ မဒ္နီ၏ ေနာက္ဆံုး ခလီဖြာ တပည့္ေတာ္၊ ဒါ႐ုလ္အုလုမ္ ဒီေယာေဗာန္ တကၠသိုလ္ဆင္း၊ ဂ်ာမီယာ ရီယာဒုလ္ အုလုမ္ တကၠသိုလ္၊ ဘူးသီးေတာင္၏ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႉး၊ ျမန္မာျပည္ ဟဒီးစ္ ပါေမာကၡခ်ဳပ္၊ ျမန္မာျပည္ အာလင္မ္ ပညာရွင္တို႔၏ ေရွ႕ေဆာင္ မီး႐ႉးတိုင္သည္ ေႂကြလင့္သြားပါၿပီ။ "انا لله وانا اليه راجعون" အိႏၷာ လိလႅာဟိ ဝအိႏၷာ အီလိုက္ဟိ ရာေဂ်အူန္။

မစ္ဂ်ီေဒ့ ေဟရာမ္ေတာ္တြင္ ေနာက္ဆံုး ႏုမားဇ္ေဇ့ ဂ်နာဇာ ဝတ္ျပဳခဲ့ၿပီးေနာက္ ဂ်ႏၷာေသ မာအ္လာ တစျပင္၌ ဒဖြနာဟ္ သၿဂႋၤဳဟ္ ေျမခ်ခဲ့သည္။

ပီရ္ဆာပ္ သူေတာ္စင္ႀကီးသည္ ျမန္မာျပည္တြင္ ပီရ္ဘြဲ႕ဂုဏ္ျဖင့္ ေက်ာ္ၾကားခဲ့သည္။ ႏွစ္တိုင္း နီးပါး မကၠာဟ္ ေရႊၿမိဳ႕ေတာ္သို႔ ဟဂ်္ျပဳရန္ ေရာက္လာတတ္သည္။ ဟဂ်္ႏွင့္ အုမ္ရဟ္ က်င့္ဝတ္မ်ားကို ေက်ပြန္ၿပီး မိမိဌာေနသို႔ ျပန္ေလ့ရိွသည္။ ဤႏွစ္လည္း ဟဂ်္ျပဳရန္ ေရာက္ လာၿပီး ကာဗာဟ္ေက်ာင္းေတာ္အား ေနာက္ဆံုး သြာဖ္ လည္ပတ္ ဝတ္ျပဳျခင္း အၿပီးတြင္ ေဟရာမ္အိမ္ေတာ္အတြင္း၌ပင္ က်န္းမာေရးအေျခအေန ဆိုးဝါးလာခဲ့ေသာအခါ ခ်က္ခ်င္း ေဆး႐ံုတင္ခဲ့ရာ ေဆးရံု၌ ကြယ္လြန္သြားရွာေလသည္။" ပီရ္ဆာပ္ သခင္၏ လမ္းၫႊန္ ဩဝါဒေတာ္မ်ား၊ ပရမတ္လမ္းစဥ္ျဖင့္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ေသာ ဒိန္းသာသနာေစာင့္ေရွာက္ေရး အက်ဳိးေက်းဇူးမ်ား၊ အစြမ္းေကာင္း ေဆးကူသမႈႏွင့္ လူသားခ်င္းစာနာ ကူညီေစာင့္မမႈစသည္ တို႔သည္ အာရ္ခါန္ျပည္သူ ျပည္သားမ်ားက အစားမထိုးႏိုင္ေအာင္ ဆံုး႐ွံဴးခဲ့ရေလသည္။

ပီရ္ဆာပ္သခင္သည္ ဂုဏ္ျပဳခ်ီးက်ဴးထိုက္ ပုဂၢိဳလ္မြန္ျဖစ္သည့္ အားေလ်ာ္စြာ မိမိအမ်ဳိးႏွင့္ အမိေျမအတြက္ ဒိန္းသာသနာ ပညာအစြမ္းျဖင့္ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ေဆးပညာအစြမ္းျဖင့္ ေသာ္လည္းေကာင္း မ်ားစြာ အက်ဳိးေဆာင္ခဲ့သည့္ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးျဖစ္သည္မွာလည္း ေစာဒက တက္ဖြယ္မရိွပါ။ ဤမြန္ျမတ္ေသာ အခ်က္ မ်ားေၾကာင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံရိွ မြတ္ဆလင္မ်ားအျပင္ ဗုဒၶဘာသာဝင္မ်ားစေသာ ဘာသာျခား ပုဂၢိဳလ္မ်ား ကပင္ ပီရ္ဆာပ္သခင္ကို အတိုင္းထက္ အလြန္ ခ်စ္ခင္ ျမတ္ႏိုးခဲ့ၾကသည္။ ပီရ္ဆာပ္သခင္၏ ဂုဏ္ေတာ္ျမတ္ကို ဟစ္ေအာ္ေၾကာ္ျငာခဲ့ၾကသည္။

ပညာရွင္မ်ားက တစ္ညီတၫြတ္တည္း သေဘာတူသည္မွာ ပီရ္ဆာပ္သခင္သည္ ဟဒီးစ္ ပါေမာကၡ၊ ႏိုင္ငံေရး အေတြးအျမင္ ကြၽမ္းက်င္သူ၊ မိမိပညာစြမ္းျဖင့္ ေရာဂါဘယအမ်ဳိးမ်ဳိး ပ်က္ကင္းကူးသေပးႏိုင္ သူလည္းျဖစ္၊ ဟဇရသ္ မဒ္နီ (ရဟမသြ) သခင္၏ ေနာက္ဆံုးခန္႔ ခလီဖြာ ကိုယ္စားလွယ္လည္းျဖစ္၊ စာေပသင္ျပမႈတြင္ ႏိုင္တက္စြာ ရွင္းလင္း ႏိုင္စြမ္းလည္း ရိွသူ၊ အဖိႏိုပ္ခံ ျပည္သူအတြက္ ကိုယ္က်ဳိးစြန္႔ ေရွ႕ဦးမွ ရပ္တည္သူ၊ ဒီေယာေဗာနၵီ က်င့္စဥ္ကို ကိုယ္ႏွင့္မကြာ ေဆာင္ထားသူ၊ အက်င့္စာရိတၱေကာင္း၏ စံျပဳထိုက္ ပုဂၢိဳလ္လည္းျဖစ္၊ စသည့္ ဘြဲ႕ထူးဂုဏ္ထူးမ်ားျဖင့္ ကံုလံုလ်က္ရိွပါသည္။ ဤသို႔ေသာ္ ပုဂိၢဳလ္ထူး ပုဂိၢဳလ္မြန္တို႔သည္ ကမၻာ့ေျမျပင္တြင္ ရာစုႏွစ္မ်ားမက ေက်ာ္လႊားၿပီးမွ တစ္ဦးတစ္ပါးေလာက္သာ ေပၚထြန္း လာျခင္းျဖစ္သည္။

ပီရ္ဆာပ္သခင္ႏွင့္ စာေရးဆရာ မူဟမၼဒ္ဆီဒၵီခ္ေတြ႕ဆံုျခင္း

ဆရာႀကီးဆီဒၵီးခ္သည္ ၁၉၉၈ ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာလတြင္ မကၠာဟ္ေရႊၿမိဳ႕ေတာ္သို႔ ဟဂ်္ျပဳရန္ သြားခဲ့ေသာအခါ ပီရ္ဆာပ္သခင္ႏွင့္ ေတြ႕ဆံုခြင့္ရခဲ့ေလသည္။ သခင္ႏွင့္ ေတြ႕ဆံုၿပီး ကြဲခြာ ခ်ိန္တြင္ သခင္က “အကယ္၍ အခ်ိန္ရလွ်င္ အဆြာရ္ႏွင့္ မဂ္ရိဗ္ အခ်ိန္အၾကား ငါ၏ အနားတြင္ ခစားၾကပါ" ဟု မွာေတာ္မူခဲ့သည္။ “ကြၽန္ေတာ္လည္း (၂)လ တိုင္တိုင္ သခင္ႀကီးထံ ခစား၍ ေဘာ္ရ္ေကာတ္ မဂၤလာေတာ္မ်ား၊ ဂုဏ္ျမတ္ေ တာ္၏ ထံုးအနံ႔အေမႊးမ်ား ရယူခဲ့သည္။"

ထိုသို႔ ခစားရာ သံုးရက္ေန႔တြင္ သခင္ႀကီးက “အကယ္၍ သင့္ေတာ္လွ်င္ ကြၽနု္ပ္ထံမွ ဗိုင္အိုက္သ္ ပ႗ိညာဥ္ခံ ယူျခင္း ျပဳလိုက္ပါေလ"ဟု မိန္႔ဆိုခဲ့သည္။ ဆရာႀကီးက ဟဇရသ္ ေမာ္လနာ အရွ္ေရာဖ္အာလီ၏ ေနာက္ဆံုး ခလီဖြာဟ္ ရွားဟ္ ေမာ္လာနာ အဘ႐ူလ္ေဟာခ္ ဟာရ္ဒူအီ (၁၉၂၀-၂၀၀၅)(ရဟမသြ) ထံမွ ဗိုင္အက္သ္ျပဳ ခဲ့ေၾကာင္း ေျပာျပခဲ့သည္။ ထိုအခါ သခင္ႀကီးက ဘာမွ စိုးရိမ္စရာမရိွပါဘူး။ ထို ဗိုင္အက္သ္ သည္ ‘ေအဆ္ လာ' ႏိုးေဆာ္ျခင္းျဖစ္ ၿပီး၊ ယခုမွာ ‘သဘာရခ္' မဂၤလာ အဖတ္တင္ျဖစ္သည္။ ဗိုင္အက္သ္ျပဳၿပီး သံုးရက္ေန႔ တြင္ သခင္၏ ေရႊလက္ေတာ္ျဖင့္ ေထာက္ခံခ်က္ လက္မွတ္တစ္ေစာင္ကို ေရးကာ ဆရာႀကီးအား ခ်ီးေျမႇာက္ ခဲ့သည္။ ၎၏ မိတၱဴမွန္ကို တင္ျပေပးပါသည္။

ဆရာႀကီးသည္ ပီရ္ဆာပ္သခင္ႏွင့္အတူ ကုန္ဆံုးေစခဲ့ေသာလ ၂လသည္ သူ႕ဘဝ၏ အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္ေသာ တန္ဖိုးအရိွဆံုး အခ်ိန္ျဖစ္သည္ဟု ေရးသားေဖာ္ျပခဲ့သည္။ ထို အေတာ္ အတြင္း ပီရ္ဆာပ္သခင္၏ ဘဝ အတၱဳပၸတၱိကို ျပဳစုႏိုင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ စာမူၾကမ္းကို ပီရ္သခင္ အား ျပသေသာအခါ ထပ္မံ တည္းျဖတ္ေပး ခဲ့သည္။ ဘဝအက်ဥ္းခ်ဳပ္၏ အခ်ဳိ႕အပိုင္းသည္ ‘မရွာေအေရ အာရ္ခါန္ ဗမာ' “مشاهير اركان برما” အာရ္ခါန္ ျပည္၏ ထူးခြၽန္ထင္ရွား ပုဂၢိဳလ္မ်ား စာအုပ္တြင္ ေဖာ္ျပထားပါသည္။

ပီရ္ဆာပ္သခင္သည္ ျငိမ္ဆိတ္ တည္ျငိမ္စြာ ၿပံဳးရႊင္ေနတတ္ျပီး ဆံပင္ရွည္ထားေလ့ရိွသည္။ ေမးျမန္းေသာ အခါ ပီရ္သခင္က ဆံပင္ရွည္သည္ မ်ားေသာအားျဖင့္ မူဂ်ာဟစ္မ်ား ထားေလ့ရိွသည္။ ကြၽႏု္ပ္သည္ ဂ်ီဟာဒ္ ဘီလ္ ဆိုက္(ဖ္) “جهار بالسيف" (လက္နက္ ကိရိယာျဖင့္ အလႅာဟ္လမ္း ထြက္ျခင္း) ျပဳရန္ အခြင့္ေကာင္း မရခဲ့ေခ်။ ထို မူဂ်ာဟစ္တို႔၏ ႐ုပ္တူပံုတူ ဆင္ၿပီး စဝါဘ္အက်ဳိး ရရိွရန္သာ ရည္စူး ထားျခင္းျဖစ္သည္ဟု ေျဖခဲ့သည္။

တစ္ခါက သခင္ႀကီး မိန္႔ဆိုခဲ့သည္မွာ မည္သည့္ အလုပ္ကိုမဆို မလုပ္မီ အခ်ဳိ႕ အခ်က္မ်ားကို စံုစမ္း၍ စိတ္ခ်ရသင့္သည္။ ၎ အလုပ္သည္ ရွရီယာတ္ တရားေတာ္၊ တမန္ေတာ္ျမတ္ လမ္းစဥ္ႏွင့္ ကိုက္ညီ သေလာ့။ သို႔တည္းမဟုတ္ ဖီဆန္လြဲဖယ္ေနသေလာ့။ အကယ္၍ ယင္း သည္ ရွရီယာတ္ တရားေတာ္၊ တမန္ေတာ္ျမတ္ လမ္းစဥ္ႏွင့္ ကိုက္ညီလွ်င္ တည္ၿမဲစြာ ဆုပ္ကိုင္ထားရမည္။ မည္သည့္ ေဝဖန္ခ်က္မ်ားျဖင့္ ယင္းကို စြန္႔လြတ္ျခင္းမျပဳရ။ ( الاستقامة فوق الكرامة ) တည္ၿမဲစြာ ရပ္တည္ေနျခင္းသည္ ဂုဏ္တန္ ခိုးေတာ္၏ အထက္ ေနရာျဖစ္သည္။

ပံု (၁) ဆရာႀကီး မူဟမၼဒ္ ဆီဒၵီခ္အား ပီရ္ဆာပ္က
မိမိလက္ေရးျဖင့္ ခ်ီးေျမႇာက္သည့္ လက္မွတ္။

အလုပ္ကိစၥတိုင္းတြင္ ရွရီယာတ္တရားေတာ္၏ အက်ဳိး၊ တမန္ေတာ္ျမတ္ လမ္းစဥ္ႏွင့္ အလႅာဟ္ရွင္ျမတ္အား ေက်နပ္ေစမႈတို႔ ပါဝင္ေစရမည္။ ထို႔ျပင္ အသင္တို႔၏ မာစ္အလာ အမႈကိစၥမ်ားသည္လည္း သူဟာသူ ေျပလည္သြားပါမည္။ အၾကင္သူသည္ မိမိအက်ဳိးကို ေရွ႕သြင္းထားလွ်င္ ေအာင္ျမင္မႈမွ လက္လႊဲရပါမည္။ " ပီရ္သခင္၏ မိန္႔ဆိုခ်က္ အသီးသီးကို ေဖာ္ျပပါမည္ဆိုလွ်င္ သီးျခားစာအုပ္တစ္အုပ္ ျပဳစုရမည္ျဖစ္ပါသည္။

ကရီမ္ သူေတာ္စင္၏ နိမိတ္ေတာ္ ႏွင့္ ဖြားေတာ္မူခန္း

ေက်ာက္ေတာ္ၿမိဳ႕၊ ဘဟားရ္ေက်းရြာ (ခ) အာလီကြၽန္း၏ ေတာင္ဘက္တြင္ ေမာ္လနာ အဗၺဒုလ္ ေဂၚဖုရ္၏ ပလီဝတ္ျပဳ ေက်ာင္းေတာ္ တစ္ခုရိွသည္။ ဂါဘီ မစီးတ္ အမည္ျဖင့္ ေက်ာ္ေစာသည္။ ေမာ္လနာ ဟာဘီဘုလႅာ (ေပါက္ ေတာ)က ‘ဒါစ္တာန္ေန အာရ္ခါန္' “داستان اركان" (ေခၚ) အာရ္ခါန္ျပည္၏ သမိုင္း ဇာတ္လမ္း စာအုပ္တြင္ ေဖာ္ျပထားသည္မွာ ၁၉၄၂ လူမ်ိဳးေရးအဓိဂ႐ုဏ္းေၾကာင့္ ၎ရြာမွ ရြာသူရြာသား အားလံုး တိမ္းေရွာင္သြားခဲ့ရသည္။ ႏို႔ေပမဲ့ ထိုဝတ္ျပဳ ေက်ာင္းေတာ္မွ အာဇာန္ ဖိတ္္သံ ၾကားရေလ့ရိွသည္။

တစ္ေန႔ေသာ္အခါ မီးေက်ာင္းေစ်းရြာေန ဟာဂ်ီ ေဖာ္ေဇာ္လုရ္ ရာဟာမာန္ (ဘ) ေဆာ္ေယာဒ္အာလီသည္ ဂါဘီပလီ၌ မဂ္ရိဗ္ ႏုမားဇ္ဝတ္ျပဳၿပီး အျပန္တြင္ ကရီမ္ သူေတာ္စင္ႏွင့္ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ေတြ႕ဆံုခဲ့ရသည္။ [ကရီမ္ သူေတာ္စင္ (ရဟမသြ)သည္ လာဝါေတာင္ (လက္ဝဲဒက္)၊ တပ္မင္းေခ်ာင္း ေက်းရြာအုပ္စု၊ ဘူးသီးေတာင္ ဇာတိျဖစ္သည္။ အလြန္တန္းခိုး ျဗာ႗ိတ္ ထင္ရွားေသာ သူေတာ္စင္(ဝလီ) တစ္ပါးျဖစ္ပါသည္။ ၁၉၄၂ ခုႏွစ္ လူမ်ဳိးေရး အဓိဂ႐ုဏ္းတြင္ အစြန္းေရာက္ ရခိုင္တို႔၏ သတ္ျဖတ္မႈကို ရက္ရက္စက္စက္ ခံရေလသည္။] "သည္မွာ ဘယ္ႏွစ္ရက္ေနမွာလဲ" ဟု သူေတာ္စင္က ႐ုတ္တရက္ ေမးျမန္းခဲ့သည္။ ဟာဂ်ီက “တစ္လေလာက္ ေနပါမယ္" ဟုေျဖခဲ့သည္။ သူေတာ္စင္က ျပန္ေျပာသည္မွာ “ခင္ဗ်ား အျမန္ဆံုး အိမ္သို႔ျပန္သြားေလာ့။ ရဗီအုလ္ အင္ဝါလ္လတြင္ အသင့္အိမ္၌ သားေကာင္း ရတနာ ပန္းပြင့္တစ္ပြင့္ ပူးပြင့္လာမည္။ ထိုသူသည္ အင္မတန္ ဘုန္းေတာ္ႂကြယ္ဝၿပီး မိမိပညာစြမ္းျဖင့္ ေက်ာ္ေစာ ထင္ရွားမည့္ ပညာရွင္တစ္ပါးျဖစ္လာမည္။" ဟာဂ်ီက သူေတာ္စင္စကားကို ခုေျပာ ခုေမ့ေလသည္။ ရက္ တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္ၾကာၿပီးေနာက္ ဟာဂ်ီကို ေစ်း၌ ေလွ်ာက္ပတ္ေနသည္ကို ျမင္ေသာအခါ သူေတာ္စင္က “သင္ ယခုထက္ထိ မျပန္ေသးဘူးလား"ဟု ေျပာခဲ့သည္။ ထိုအခါ ဟာဂ်ီက သူေတာ္စင္စကားသည္ တစ္ခုေသာ အႏွစ္သာရရိွရမည္ဟု ေတြးကာ မိမိ ေနရပ္သို႔ ထြက္ခြာလာေလသည္။

သူေတာ္စင္၏ နိမိတ္ျပခ်က္ႏွင့္အညီ ရဗီအုလ္ အင္ဝါလ္ ၁ရက္၊ ၁၃၄၆ ခုႏွစ္၊ (ခရစ္ႏွစ္၊ ၁၉၂၇ခု ႏွစ္၊ ေအာက္တိုဘာလ ၂၉ ရက္၊) တနလၤာေန႔ နံနက္ ၄ နာရီ အခ်ိန္ခန္႔တြင္ ဟာဂ်ီ၏ အိမ္ေတာ္၌ မယ္ေတာ္ ေဒၚေဆာ္ဏ္ခါတူမွ ရတနာသားေတာ္တစ္ပါး ဖြားျမင္သန္႔စင္ခဲ့သည္။ ေနာက္တြင္ ေမာ္လနာ ပီရ္ မုဇာေပၹာ္ရ္ အဟ္မတ္သခင္ အမည္ျဖင့္ ေက်ာ္ၾကားလာခဲ့သည္။

သခင္၏ ေမာင္ႏွမမ်ား

ဟာဂ်ီ ေဖာ္ေဇာ္လုရ္ ရာဟာမာန္ႏွင့္ ေဒၚေဆာ္ဏ္ခါတူတို႔မွ သားသမီး ၈ ေယာက္ ထြန္းကားခဲ့သည္။ သား ၆ ေယာက္ႏွင့္ သမီး ၂ ေယာက္တို႔ျဖစ္သည္။ ပီရ္ဆာပ္သခင္သည္ သားခ်င္း ၆ ဦး အနက္ ဒုတိယေျမာက္သား ျဖစ္သည္။ သခင္၏ ညီေနာင္ေတာ္မ်ားမွာ-

(၁) ေဆာ္ေယာ္ဒူ အဟ္မတ္
(၂) မုဇာေပၹာ္ရ္ အဟ္မတ္ (ပီရ္ဆာပ္သခင္)
(၃) ဆရာေရွာ္ဖီ အဟ္မတ္
(၄) ေဆာ္ေယာဒ္အာမိန္
(၅) ဆရာဆားဘဲရ္ အဟ္မတ္
(၆) ဆရာႀကီး အႏိုဝါရ္အဟ္မတ္ (ဦးေက်ာ္ျမင့္) တို႔ျဖစ္ၾကသည္။

ပီရ္သခင္၏ ပညာဆည္းပူးမႈခရီး

၁၉၃၄ ခုတြင္ ပီရ္ဆာပ္သခင္သည္ မီးေက်ာင္းေစ်း အာရဗီ မူႀကိဳေက်ာင္းမွ ကုရ္အာန္ နာေဇရာ သင္ယူျပီး ေနာက္ ဖီြမာလီေက်းရြာရိွ အုရ္ဒူ အလယ္တန္း (အဘူလ္ ေဘာ္ေရွာ္ရ္ ဘီေအက တည္ေထာင္ခဲ့ သည္) ေက်ာင္းတြင္ ဆက္လက္ ပညာ ဆည္းပူးခဲ့သည္။ ၁၉၃၉ ခုႏွစ္အထိ ထိုေက်ာင္းတြင္ အူရ္ဒူဘာသာ၊ အဂၤလိပ္ဘာသာစေသာ ဘာသာရပ္မ်ားကို သင္ယူခဲ့သည္။ ၁၉၄၀ ျပည့္ႏွစ္တြင္ ဖုႏၵဴျပင္ (ခ) ေဖာင္ေတာ္ျပင္ မဒရဆာဟ္ေက်ာင္း၌ တက္ေရာက္ ပညာသင္ခဲ့သည္။ ၁၉၄၄ ခုထိ အဆိုပါ ေက်ာင္းတြင္ အထက္တန္းျပ ဆရာ ေမာ္လနာ မူဟာမတ္ အဟ္မတ္ႏွင့္ အျခားဆရာမ်ားထံမွ အာရဗီစာေပႏွင့္ အီစၥလာမ္ ဘာသာေရး စာေပက်မ္းဂန္မ်ား သင္ယူတတ္ေျမာက္ခဲ့သည္။

ပံု (၂) ဒါ႐ုလ္အူလုမ္ ဒီေယာေဗာဏ္ တကၠသိုလ္၊ အိႏၵိယ။

ဒိုဝ္ရာ ဟဒီးစ္တန္း သင္ေနသည့္ႏွစ္တြင္ ေမာ္လာနာ ေဆြယာဒ္ဟူစိန္း အဟ္မတ္ မဒ္နီႏွင့္ ေတြ႕ဆံုခြင့္ ရေလသည္။ ပီရ္ဆာပ္ သခင္က ေျပာဆိုခဲ့သည္မွာ- “မဒ္နီ သခင္က အတန္း၌ စာျပေနခ်ိန္တြင္ ဤသို႔ မိန္႔ဆိုဖူးသည္။ ေက်ာင္းသား အမ်ားစုသည္ ဒိုရာ ဟာဒီစ္တန္း ေအာင္ျမင္ႏိုင္သည္ႏွင့္ ပညာရွင္ျဖစ္ၿပီဟု ထင္မွတ္ၾကသည္။ အမွန္မွာ တစ္စံုတစ္ဦးေသာ အလႅာဟ့္ဝလီ သို႔မဟုတ္ သူေတာ္စင္တစ္ပါးထံ ခ်ဥ္းကပ္ နီးရင္းၿပီး မိမိကိုယ္ႏွင့္ စိတ္ကို မႏိုးေဆာ္ေနသေရြ႕ ကာလပတ္လံုး အၾကင္သူသည္ ျပည့္စံု ကံုလံုေသာ အာလင္မ္ ပညာရွင္ မေျမာက္ေသးေခ်။" ထိုဩဝါဒသည္ ပီရ္သခင္၏ စိတ္ဘဝင္ကို လံႈေဆာ္ေပး ခဲ့သည္။ ရည္မွန္းခ်က္ကို ေျပာင္းလဲေပးခဲ့သည္။ ပီရ္ဆာပ္သခင္သည္ ဟဇရသ္ မဒ္နီထံ က်ိဳးႏြံစြာ နီးရင္းလ်က္ ႐ူဟာနီပညာရပ္ျဖစ္ေသာ ပီရ္ပညာရပ္ကို ၁၉၅၇ ခုႏွစ္ထိ သင္ယူခဲ့သည္။ ၎ႏွစ္တြင္ မဒ္နီသခင္က ခလာဖြာသ္လက္မွတ္ ခ်ီးျမင့္ခဲသည္။

ဘြဲ႕ရၿပီးေနာက္ ပီရ္သခင္သည္ ၁၉၅၇ ခု၊ ေဖေဖာ္ဝါရီလတြင္ မိမိ၏ လူမ်ဳိးအက်ဳိး၊ တိုင္းျပည္အက်ဳိးကို သယ္ပိုးရန္ ခ်က္ေႂကြဌာနီသို႔ ျပန္လာခဲ့သည္။ သခင္၏ ဆရာ ျမတ္အခ်ဳိ႕မွာ ဟဇရသ္ မဒ္နီသခင္ (ရဟမသြ)၊ ေမာ္လနာ ေအဇာဇ္အာလီ (ရဟမသြ)၊ ေမာ္လနာ ေဆြယဒ္ အစ္ေဂၚရ္ ဟူစိန္းမ်ာသခင္ (ရဟမသြ)၊ ေမာ္လ နာ ေဘာ္ရီွရ္ အဟ္မတ္ ႏွင့္ ေမာ္လနာ အဗၺဒုလ္ ဝါဟာတ္ စသည္တို႔ျဖစ္ၾကသည္။

ပံု (၃) ပီရ္ဆာပ္သခင္၏ ဆရာေတာ္၊ ဟဇရသ္ ေမာ္လနာ ဟူစိန္းအဟ္မတ္ မဒ္နီ

ပီရ္ဆာပ္သခင္၏ ဘဝသက္တမ္းတစ္ေလွ်က္လံုးသည္ အလႅာဟ္ႏွင့္ အလႅာဟ့္ရဆုလ္၏ မိန္႔ဆို လမ္းၫႊန္း ခ်က္မ်ား သင္ၾကားေပးရင္း ကုန္ဆံုးေစခဲ့သည္။ ဟဒီးစ္ႏွင့္ ေဖကာဟ္ သင္ျပမႈႏွင့္အတူ ပရမတ္လမ္းစဥ္ (ပီရ္လမ္းစဥ္)ကိုလည္း သင္ျပေပးလ်က္ လမ္းေပ်ာက္ေန သူမ်ားကို လမ္းမွန္ (ဒိန္းသာသနာ့လမ္း)သို႔ ပို႔ေဆာင္ခဲ့သည္။ အာရ္ခါန္ျပည္၏ အာလင္မ္ ပညာရွင္မ်ားသည္ ပညာနယ္ပယ္တြင္ ေမြ႕ေလ်ာ္ေနခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ဂ်ီဟာဒ္၊ ႏိုင္ငံေရးႏွင့္ ဗိုင္အက္သ္တြင္မူ အခြင့္ေကာင္းမရခဲ့၍ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ သို႔မဟုတ္ ဦးစားေပးမႈ ေလ်ာ့ နည္း၍ ေသာ္လည္းေကာင္း လ်စ္လ်ဴ႐ႈခဲ့သည္။ အလ္ဟမ္ဒူ လိလႅာဟ္၊ ပီရ္ဆာပ္ သခင္ကမူ နယ္ပယ္အမ်ဳိးမ်ဳိးတြင္ ဆန္းသစ္ ေျခခ်ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည္။

ပီရ္သခင္၏ လုပ္ေဆာင္ခ်က္အခ်ဳိ႕

(၃) ဘူးသီးေတာင္ၿမိဳ႕နယ္၊ မီးေက်ာင္းေစ်း (မီင္ေဂဆီ)ရြာ၊ ေဆာ္ရ္ဖာရာ၌ အာရဗီစာသင္ ေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္းရိွခဲ့သည္။ ထို ေက်ာင္းကို ၁၉၅၇ ခုႏွစ္တြင္ ဖြင့္လွစ္ ထူေထာင္ခဲ့သည္။ ၁၉၇၂ ခုမွစ၍ ထိုေက်ာင္း၏ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႉးႏွင့္ အေထြေထြ အတြင္းေရးမႉး တာဝန္ကို ပီရ္ဆာပ္သခင္ က မလဲမယိုင္ ထမ္းေဆာင္ခဲ့သည္။ ေက်ာင္းကို အခ်ိန္တိုအတြင္း အျမင့္မား ဆံုးေသာ ေအာင္ျမင္မႈမ်ားေပးခဲ့သည္။ မယံုႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ ေစခဲ့သည္။ ေက်ာင္း၏ အမည္ကိုလည္း ‘ဂ်ာမီယာ ရီယာဒုလ္ အုလုမ္၊ ဘူးသီးေတာင္' အျဖစ္ ေျပာင္းလဲေပးခဲ့သည္။ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ားကို ေက်ာင္းပညာ သင္ျပ မႈအျပင္ စာေရး အက်င့္၊ လက္မႈပညာမ်ားကိုလည္း သင္ျပေပးခဲ့သည္။

ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ ပီရ္သခင္၏ ေက်ာင္းသည္ စစ္တမ္းအရ ယေန႔ ထိပ္တန္းစာရင္းတြင္ ပါဝင္လာျခင္း ျဖစ္ သည္။ ထိုေက်ာင္းတြင္ အထက္တန္း အဆင့္ ဒိုဝ္ရာေအ ဟဒီးစ္တန္းအထိ သင္ျပသည္။ ဗုခါရီ က်မ္းေတာ္ ႏွင့္ သီရ္မီဒီက်မ္းကို ပီရ္သခင္ကိုယ္တိုင္ သင္ျပခဲ့သည္။ ထို႔အျပင္ အမ်ဳိးသမီး ပညာေရး ျမႇင့္တင္ေပးရန္ မိန္းကေလး ကုရ္အာန္ အာဂံုေဆာင္ ေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္းလည္း ဖြင့္လွစ္ေပးခဲ့သည္။ ထိုအာဂံုေဆာင္ ေက်ာင္းမွ ႏွစ္စဥ္ ဟာဖဲဇ္ေအ ကုရ္အာန္ ေက်ာင္းသူ အေယာက္ (၁၀)ေက်ာ္ သရဖူး ဆြတ္ခူးေလ့ရိွသည္။ မဒရာဆာ၏ ႏွစ္ပတ္လည္ ေဂ်ာ္လ္ဆာအလႉခံပြဲသည္ ေမာင္ေတာၿမိဳ႕နယ္ရိွ ေဖာ္ကီရ္ သူေတာ္စင္ (ရဟမ သြ) ထူေထာင္သည့္ေက်ာင္း အဟ္မဒီယာ သာသနာ့ တကၠသိုလ္၌ ျပဳလုပ္က်င္းပေသာ ေဂ်ာ္ဆာပြဲကဲ့သို႔ ဘူးသီးေတာင္တခြင္တြင္ ေက်ာ္ၾကားလွပါသည္။ သခင္သည္ ဘဝ၏ ေနာက္ဆံုး အခ်ိန္ အထိ ႀကီးက်ယ္ ျမင့္ျမတ္ေသာ က်မ္းျမတ္ေတာ္မ်ားကို သင္ျပခြင့္ရခဲ့ေလသည္။

(၄) ပီရ္သခင္သည္ မိမိ၏ အားမလပ္ေသာ သက္ေတာ္အတြင္း စာအုပ္ႏွစ္အုပ္ကိုလည္း ေရး သားျပဳစုခဲ့သည္။

(က) ဂ်လာအုလ္ ကုလုပ္ (جلاءالقلوب)၊ စာမ်က္ႏွာေပါင္း ၁၅၇ မ်က္ႏွာရိွသည္။ ၎ကို ဆိုက္ဒူ တြာေယဖာ ဟာဂ်ီ ေအမ္ဒါဒ္အုလႅာ မူဟာဂ်ီရ္ မကၠီ (ရဟမသြ) (سيد الطائفه حاجي امدادالله مهاجر مكي) ကေရးသားခဲ့ေသာ “ ဒီယာအုလ္ ကုလုပ္" (ضياءالقلوب) ႏွလံုးသား အလင္း စာအုပ္ကို မီွျငမ္းျပဳစုျခင္းျဖစ္ သည္။ စာအုပ္သည္ ပီရ္ ပရမတ္လမ္းစဥ္၏ ပင္မ အခ်က္မ်ားႏွင့္ အေရးပါသည့္ က႑မ်ားႏွင့္ လမ္းၫႊန္ေဆြး ေႏြးခ်က္မ်ားကို တင္ျပျပဳစု ထားျခင္းျဖစ္သည္။ ေျပျပစ္ျပတ္သားရွင္းလင္းစြာ ေရးသားႏိုင္ေသာ အေရးအ သားမွာလည္း စံျပဳထိုက္ဖြယ္ျဖစ္သည္။ စူဖီြသူေတာ္စင္မ်ားအတြက္ မျဖစ္မေနလိုအပ္သည့္ စာအုပ္ေကာင္း တစ္အုပ္လည္း ျဖစ္သည္။

(ခ) “အီခ်္ေကာ အဟ္လိယာံ ေဗာရ္မာ" (اشك اهليان برما)စာအုပ္ျဖစ္သည္။ အဓိပၸာယ္မွာ (ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ခ်စ္တိုင္းရင္းသား မ်ဳိးႏြယ္စုမ်ား)ျဖစ္သည္။ အာခါန္ျပည္သား ႐ိုဟင္ဂ်ာအေပၚ က်ဴးလြန္ ခဲ့ေသာ ဖိႏိွပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္ ရက္စက္မႈမ်ားကို အေသးစိတ္ ဂဃနဏ ေဖာ္ျပေရးသားထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ဤသည္မွာ မိမိအမ်ဳိး ေနာင္လာေနာင္သားမ်ား အတြက္ အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္ေသာ စာေပအျမဴေတ သမိုင္း လက္ရာတစ္ ခုျဖစ္ေပသည္။ ထို စာအုပ္မ်ား၏ အရသာဂုဏ္ေတာ္နံ႔ကို စာေရးဆရာႀကီး မူဟာမတ္ဆီဒၵီးခ္ (အာရ္ကာနီ)၏ “ေအခ်္ေကာ မုဆုလ္မာန္ အာရ္ခါန္ ဗာရ္မာ" အာရ္ခါန္ျပည္၏ ခ်စ္မြတ္စလမ္ စာအုပ္မွလည္း တစိတ္ တေဒသ ရရိွႏိုင္သည္။ ယခုဆရာႀကီးေရးခဲ့ေသာ စာအုပ္အမည္ကိုလည္း ပီရ္ဆာပ္သခင္ ကိုယ္တိုင္ ေရြးခ်ယ္ တပ္ေပးျခင္းျဖစ္သည္။

(၅) ဗိုင္အက္သ္ ခရီး

တစ္ဘက္က ပီရ္ဆာပ္သခင္သည္ မိမိ၏ ပညာဂုဏ္အစြမ္းေၾကာင့္ သာသနာ့ ပညာရွင္အျဖစ္ သာသနာ့ ညီေနာင္တို႔ ေရွ႕ေဆာင္တန္ေဆာင္ျဖစ္ေနၿပီး တစ္ျခားဘက္က အိုလုမာ ပညာရွင္ တို႔၏ ဦးပိုင္းအျဖစ္ လမ္းေကာင္းလမ္းျမတ္ ၫႊန္ျပလ်က္ ‘ဟုဒၵါမုလ္ အီစၥလာမ္'ႏွင့္ ‘ေဟ့လာေဖာ္ တ္ ေကာ္မတီ'တို႔၏ အလံ ေအာက္တြင္ မ်ားစြာေသာ မ်ဳိးက်ဳိးျပည္က်ဳိး လုပ္ငန္း ဝတၱရားမ်ားကို ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည္။ ထို႔အျပင္ ႐ုဟားနီ စိတၱဇ ဝိဉာဏ္ေတာ္ ျပဳျပင္ေရး အတြက္ ဗိုင္အက္သ္ လမ္းေၾကာင္းကိုလည္း ဒလေဟာမလြတ္ ႀကိဳးပမ္းခဲ့ သည္။ အာရ္ခါန္ျပည္ ရြာတိုင္းရြာတိုင္း၌ ပီရ္သခင္၏ မူရီတ္ (တပည့္ေတာ္)မ်ားစြာရိွသည္။ ေဆာ္ဒီ အာရပ္ ႏိုင္ငံမွာပင္ ပီရ္ဆာပ္သခင္၏ မူရီတ္ တစ္ဖြဲ႕တစ္သုတ္ ေလာက္ရိွေနသည္။

(၆) ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရး ႀကိဳးပမ္းမႈ

ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ ၿဗိတိသွ်ကြၽန္ဘဝမွ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္၊ ဇႏၷဝါရီလ (၄) ရက္ေန႔တြင္ လြတ္ေျမာက္ လာခဲ့သည္။ ထို လြတ္လပ္ေရးရရိွမႈတြင္ ႐ိုဟင္ဂ်ာတိုင္းရင္းသား ပညာရိွမ်ား၊ အိုလုမာမ်ား၏ ေသြးစြန္႔သက္စြန္႔ ႀကိဳးပမ္းမႈ လည္း ပါဝင္ခဲ့သည္။ အထူးသျဖင့္ ပီရ္သခင္၏ စြန္႔စားမႈလည္း အေရးပါလွသည္။ ႐ိုဟင္ဂ်ာ တိုင္းရင္းသားတို႔ ၏ ႀကိဳးပမ္းမႈ မရိွခဲ့လွ်င္ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရး အလွမ္းေဝးႏိုင္မည္ဟုပင္ ဆိုစမွတ္ျပဳႏိုင္သည္။ သို႔ေသာ္ ႐ိုဟင္ဂ်ာ လူမ်ဳိးတို႔၏ လြတ္လပ္ေရး ႀကိဳးပမ္းမႈသမိုင္းကို ျမန္မာ့သမိုင္းပညာရွင္မ်ားက ယေန႔တိုင္ လွစ္လ်ဳ ႐ႉေနၾကသည္။ သို႔ေသာ္ အမွန္သည္ အမွန္အျဖစ္ ရပ္တည္ေနမည္မွာ ဓမၼတာ တရားပင္ျဖစ္သည္။

ၿဗိတိသွ်ကိုလိုနီတို႔၏ ေအာင္ဆန္း-အက္တလီ စာခ်ဳပ္အရ ျမန္မာႏိုင္ငံ လြတ္လပ္ေရးရရိွရန္ ေတာင္တန္း ေဒသ အပါအဝင္ တျပည္လံုးရိွ လူမ်ဳိး ဘာသာေပါင္းစံု စည္လံုး ညီညြတ္ေရးကို ရရိွရန္ အေရးႀကီးေနသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းသည္ ရုိဟင္ဂ်ာ အပါအဝင္ ျမန္မာႏိုင္ငံရိွ မြတ္ဆလမ္မ်ားကို သိမ္းသြင္းရန္ မူစလင္ အဖြဲ႕အစည္းမ်ားျဖစ္ေသာ ဗမာမူစလင္အဖြဲ႕ခ်ဳပ္၊ အိုလိုမာ၊ ဟုဒၵါမုလ္ အီစၥလာမ္ စသည္တို႔ႏွင့္ ေတြ့ဆံု ေဆြး ေႏြးခဲ့သည္။ ဟုဒၵါမုလ္ အီစၥလာမ္ သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ ေတာင္းဆိုခ်က္အခ်ဳိ႕ႏွင့္အတူ သေဘာတူ စာခ်ဳပ္တစ္ခု ခ်ဳပ္ဆိုၿပီး သေဘာတူ ညီၫြတ္ေၾကာင္း ျပည္ေထာင္စုစိတ္ဓာတ္ ျပသေလသည္။ ထိုစာခ်ဳပ္ တြင္ ပီရ္ သခင္၏ လက္မွတ္လည္းပါရိွသည္။ ၎ စာခ်ဳပ္၏ မိတၱဴ မွန္တစ္ေစာင္မွာ ပီရ္သခင္ထံ၌ ရိွေနသည္ဟု သခင္ကိုယ္တိုင္ ေျပာဆိုခဲ့သည္။

ဘာသာျခားမ်ား၏ ေလးစားခ်စ္ခင္မႈ

ပီရ္ဆာပ္သခင္သည္ သတၱိ ဗ်တၱိႏွင့္ျပည္စံုလ်က္ ရဲရင့္သူတစ္ပါးလည္းျဖစ္သည္။ ဗမာ၊ရခိုင္ အာဏာပိုင္မ်ား က ပီရ္သခင္ကို သီလသမာဓိႏွင့္ ေဆးဝါးကုသမႈအစြမ္းေၾကာင့္ ၾကည္ညိဳ ေၾကာက္ရြံ႕႐ိုေသတတ္ၾကသည္။ ဘူးသီးေတာင္၊ ေမာင္းေတာေဒသတြင္ရိွေသာ ဌာနဆိုင္ရာ အႀကီးအကဲမ်ားတြင္ တစ္စံုတစ္ခုေသာ စိတ္ပိုင္း ဆိုင္ရာ၊ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ေဝဒနာ သို႔မဟုတ္ ႐ႈတ္ေထြေနေသာ ျပႆနာႏွင့္ ရင္ဆိုင္ေနရပါက အၿမဲပီရ္ဆာပ္ သခင္ႏွင့္ တိုင္ပင္ ေဆြးေႏြး တတ္ၾကသည္။ သခင္၏ လမ္းၫႊန္ခ်က္မ်ားကိုလည္း နာယူတတ္ၾကသည္။ တပ္မေတာ္ အစိုးရေခတ္ ႐ိုဟင္ဂ်ာမ်ားကို တစ္ေနရာမွ တစ္ေနရာသို႔ သြားလာေရး ပိတ္ပင္ခဲ့သည့္ အခ်ိန္မွာ ပင္ ပီရ္သခင္သည္ ရန္ကုန္မွ ေဆာ္ဒီအာရပ္ႏိုင္ငံသို႔ တရားဝင္ ဟဂ်္ ဘာသာေရး ခရီးသြားရာ၌ မည္သည့္ အခက္အခဲမ်ားမရိွခဲ့ေခ်။ အာဏာပိုင္ အႀကီးအကဲမ်ားက ကိုယ္တိုင္ ကူညီ ပို႔ေဆာင္ေပးေလ့ရိွသည္။

ဗုဒၶဘာသာဝင္မ်ားသည္ ကြၽန္ေတာ့္တို႔ မြတ္ဆလမ္ ဘာသာဝင္ေတြကို မုန္းသည္ၾကားက အသင္သခင္အား အဘယ့္ေၾကာင့္ ၾကည္ညိဳခ်စ္ခင္သနည္းဟု ေမးရာ “ဗုဒၶဘာသာဝင္မ်ား သည္ ႐ုပ္ထု ကိုးကြယ္သူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ က်ေနာ္သာလွ်င္ သူတို႔၏ ေဝဒနာ အျဖာျဖာကို ေပ်ာက္ကင္းႏိုင္စြမ္းရိွသည္ဟု ယံုၾကည္ၾက သည္။ အလႅာဟ္ အရွင္ျမတ္၏ က႐ုဏာေတာ္ျဖင့္ အသေခ်ၤ ေရာဂါေဝဒနာရွင္မ်ားကို က်ေနာ္ ခ်မ္းသာေပး ႏိုင္ခဲ့သည္။ တကယ္ေတာ့ ဤသို႔ ေဝဒနာမ်ား ေပ်ာက္ကင္းေပးသူမွာ က်ေနာ္ မဟုတ္ပါ။ အမွန္စင္စစ္ ေရာဂါဘယ ေပ်ာက္ကင္းေပးသနားသူမွာ အလႅာဟ္ရွင္ျမတ္သာ ျဖစ္သည္။ သူတို႔သည္ ႐ုပ္ထု ကိုးကြယ္ သူျဖစ္၍ ထိုထိုေသာ ဂုဏ္သတင္းမ်ားေၾကာင့္ က်ေနာ့္ေပၚ အထင္ႀကီးကာ ေၾကာက္ရြံ႕ ႐ိုေသျခင္း ျဖစ္လိမ့္ မည္ဟု ထင္မိသည္။"

ပီရ္သခင္ ေျပာဆိုခဲ့သည္မွာ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္တြင္ မူဂ်ာဟစ္မ်ားက အာရ္ခါန္ျပည္ကို ေျပာက္က်ား စစ္ဆင္ႏြဲ ခဲ့ေသာအခါ မူဂ်ာဟစ္၂၀ ေယာက္ကို သံုးပန္းအျဖစ္ ဖမ္းဆီးခဲ့သည္။ ၎တို႔ကို ေသဒဏ္စီရင္ရန္ အမိန္႔ခ် ထားသည္။ တပ္မေတာ္အထက္တန္းအရာ႐ွိ တစ္ဦးက ကြၽန္ေတာ့္ကိုေခၚယူ ေမးျမန္းခဲ့သည္။

အရာရိွ။ ။ ဆရာ.ခဗ်ၤား ..............မည္ေသာ ဂ်ီဟာဒီ အဖြဲ႕ကို သိရိွပါသေလာ့။

ပီရ္ ။ ။ အသီးစိတ္ က်က်နန မသိပါ။ ေကာလာဟလ ၾကား႐ံုပဲ ရိွတယ္။ ကြၽန္ေတာ္သိရိွ သေလာက္ ေျပာရရင္ ယခုအခ်ိန္တြင္ အာရ္ခါန္ျပည္တြင္း၌ မည္သို႔ေသာ လြတ္ေျမာက္ေရး အဖြဲ႕ ဟူ၍ မရိွ။

အရာရိွ။ ။ ကြၽႏု္ပ္တို႔သည္ ရခိုင္ျပည္နယ္ေျမာက္ပိုင္းမွ မူဂ်ာဟီဒ္အခ်ဳိ႕ ဖမ္းမိခဲ့တယ္။ ထို ကိစၥႏွင့္ ပတ္ သက္ၿပီး အသင္သိရိွပါသေလာ့။

ပီရ္ ။ ။ ကြၽန္ေတာ္ၾကားဖူးတယ္။ ၾကားဖူးတဲ့အတိုင္းဆိုရင္ ရခိုျပည္နယ္ေျမာက္ပိုင္းတြင္ ဒါးျပ အခ်ဳိ႕ သည္ မူဂ်ာဟီးဒ္ေယာင္ေဆာင္ကာ တစ္ေနရာၿပီးတစ္ေနရာ ဓါးျပတိုက္ေန တယ္။ ထိုသူေတြက အမွန္မွာ ဓားျပသာျဖစ္တယ္၊ မူဂ်ာဟီးဒ္အမည္ကို ေရာင္းစားေနတာ။ ဖမ္းဆီးခံရသူေတြမွာ ထိုသူတို႔ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ႏိုင္ တယ္။

အရာရိွ။ ။ ဒါဆို သူတို႔ရဲ႕ အျပစ္ဒဏ္ ဘာျဖစ္ သင့္သလဲ။ ကြၽႏု္ပ္တို႔ အထက္အရာရိွေတြက ေသဒဏ္ေပး ရန္ ဆံုးျဖတ္ လိုက္ပါတယ္။

ပီရ္ ။ ။ အျပစ္မဲ့ကို ေမးျမန္းစံုစမ္းၿပီးေတာ့ လႊတ္ေပးသင့္တယ္။ ဒါမွပဲ ျပည္သူလူထုဟာ ငါတို႔အစိုးရက အမွန္တရားအတိုင္းပဲ ဆံုးျဖတ္တယ္။ မတရားဖိႏိွပ္တာ မဟုတ္ဘူး။ ဓါးျပကို သာ လိုက္လံအျပစ္ေပးျခင္း ျဖစ္တယ္လို႔ အျမင္ေကာင္း သေဘာေကာင္းေဆာင္လာမွာပါ။ ၿပီးေနာက္ ျပစ္မႈက်ဴးလြန္တဲ့သူေတြကို ေထာင္ပို႔ ဒဏ္ခတ္ရမယ္။ သူတို႔အတြက္ ေနာင္တ ျဖစ္ေအာင္ေပါ့။ တိုင္းသူျပည္သားအတြက္လည္း သင္ခန္းစာျဖစ္လာမွာပါ။

ထိုအႀကံေပးခ်က္ကို အရာရိွက အင္မတန္ သေဘာက်သြားၿပီး ေျပာသည့္အတိုင္း အထက္ အရာရိွမ်ားႏွင့္ ျပန္လည္ေဆြးေႏြး၍ လူ ၈ ေယာက္ကို အျပစ္မဲ့လႊတ္ေပးကာ က်န္ ၁၂ ေယာက္ကို ေထာင္ဒဏ္ခ်မွတ္လိုက္ သည္။ ထိုသူတို႔၏ အသက္ခ်မ္းသာသြားေလသည္။

ဧည့္ဝတ္ေက်ပြန္ေသာ သခင္

အီစၥလာမ္ဘာသာ ဓေလ့ထံုးစံျဖစ္ေသာ အာဂႏၲဴအား ဧည့္ခံေကြၽးေမြးျခင္းကို ပီရ္ဆာပ္ သခင္က ရက္ရက္ေရာေရာ ဧည့္ဝတ္ေက်ပြန္ေလ့ရိွသည္။ သခင္၏ အိမ္သည္ ပြဲသဘင္ သဖြယ္ အၿမဲ ဧည့္သည္မ်ားႏွင့္ စည္းစည္းကားကား ရိွသည္။ ေရာဂါေဝဒနာမ်ား ကူးသရန္ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ပီရ္က်င့္စဥ္ ရယူရန္ သို႔မဟုတ္ ဗိုက္သ္ တပည့္ေတာ္ခံယူရန္ ေသာ္လည္းေကာင္း အနယ္နယ္ အရပ္ရပ္မွ လူမ်ားေန႔စဥ္ ေရာက္လာေလ့ရိွသည္။ သခင္၏ အိမ္၌ဧည့္သည္ မေရာက္ရိွေသာ ေန႔ညဟူ၍ မရိွသေလာက္ ျဖစ္သည္။ အနည္းဆံုး ၁၀ ဂဏန္းေက်ာ္ေလာက္ေတာ့ ရိွတတ္သည္။ ထိုဧည့္သည္တို႔ တည့္ခိုရန္ သီးျခား ဧည့္ခန္းမေဆာင္ တစ္ေဆာင္ကို မဒရာဆာေက်ာင္းအနီးတြင္ ေဆာက္လုပ္ထားသည္။ ေရာက္လာေသာ သူမ်ားကို ထိုအေဆာင္တြင္ ညအိပ္ရန္ စီစဥ္ေပးကာ နံနက္ညေနစာကို အိမ္သို႔ေခၚ၍ ေကြၽးသည္။ ရက္ကာ လမည္မွ်ပင္ ေနေစကာမူ သခင္သည္ ဝန္ေလးသည္ မရိွပါ။ ေအရွားအခ်ိန္အၿပီး လူနာမ်ားကို စစ္ေဆးၿပီး ေနာက္ သားျဖစ္သူကို ေခၚကာ ႂကြေရာက္လာေသာ ဧည့္သည္တို႔ႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ “ေနရာ ခ်ေပးသေလာ၊ ေစာင္ေတြေကာ လံုေလာက္ရဲ႕လား၊ ထမင္းမစားခဲ့သူ က်န္ရိွသလား" စသည့္ျဖင့္ စံုစမ္းေမးျမန္းသည္ဟု သခင္၏ ဧည့္ခန္းတြင္ တစ္ပတ္နီးပါး တည့္ခိုခဲ့သည့္သူ တစ္ဦးက ေျပာျပခဲ့သည္။

ဝါဒခြဲ အီစၥလာမ္ဘာသာဝင္မ်ားႏွင့္ စကားတမ္းထိုးမႈ

ေနာက္ဆံုး၌ ပီရ္ဆာပ္သခင္က ကြၽန္ေတာ္ကို ေဆာ္ဒီအာရပ္ႏိုင္ငံ မုဖ္သီခ်ဳပ္ အပါအဝင္ ကမၻာ့မည္သည့္ အဟ္ေလဟဒီးစ္ပညာရွင္မ်ားေရွ႕ေမွာက္တြင္ တင္သြင္းၿပီး Debate လုပ္ခိုင္း ေစ။ ကြၽန္ေတာ္သည္ ဒီေယာေဗာႏၵီ အိုလုမာ၏ ဝိစၥငယ္ တစ္ဦးသာျဖစ္သည္။ ႏို႔ေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္သည္ ဒီေယာေဗာႏၵီ အိုလုမာ၏ မည္သည့္ အာကီဒါဟ္မွ က်မ္းျမတ္ ကုရ္အာန္ကို ဆန္႔က်င္ေနသည္ မဟုတ္ေၾကာင္း၊ က်မ္းျမတ္ကုရ္အာန္ ႏွင့္ ဟဒီးစ္ဪဝါဒေတာ္၏ အမိန္႔ေတာ္အတိုင္း ျဖစ္ေၾကာင္း သက္ေသသာဓကျပ ရွင္းလင္းႏိုင္ပါမည္။

အကယ္၍ အၾကင္သူသည္ ဒီေယာေဗာႏၵီ အိုလုမာတို႔၏ အၾကင္ အာကီဒါသည္ ကုန္အာန္၊ ဟဒီးစ္ေတာ္ႏွင့္ မညီၫြတ္ ဆန္႔က်င့္ေၾကာင္း မွန္ကန္ေသာအေထာက္အထား ႏွင့္တကြ ေဖာ္ျပႏိုင္လွ်င္ ထိုေန႔မွစ၍ ကြၽန္ေတာ္သည္ ထိုသူတို႔၏ ဂိုဏ္းသို႔ကူးေျပာင္းသြားမည္ ျဖစ္သည္။ တကယ္ေတာ့ အီစၥလာမ္ဘာသာသည္ မည္သည့္ဂိုဏ္းခြဲဖြဲ႕ျခင္းကိုမဆို လံုးဝလံုးဝ တားျမစ္ထားသည္။ ဤသည္ ကြၽန္ေတာ္၏ စိန္ေခၚခ်က္တစ္ရပ္ ပင္ ျဖစ္သည္။

ကြၽန္ေတာ္တစ္ခုေမးခ်င္တာက ဂိုဏ္းခြဲမုခ္လဒိန္းမ်ားႏွင့္ ရီွယာတို႔မွာ ဘာကြာ ျခားသလဲ။ (ဒါကေတာ့ ေမးခြန္းသေဘာနဲ႔ အေျဖတစ္ခုပါ။ ဆိုလိုတာက ဂိုဏ္းခြဲမုခ္လဒိန္းမ်ားႏွင့္ ရီွယာတို႔၏ အာကီဒါဟ္မွာ အနီးစပ္ဆံုးသာျဖစ္သည္။)

ပီရ္သခင္နဲ႔ ေတြ႕ဆံုေမးျမန္းျခင္း (Interview) တစ္ခုတြင္ ေျပာၾကားခဲ့သည္မွာ “ကြၽန္ေတာ္ သည္ ျမန္မာႏိုင္ငံ ၌ ဒါ'ရာ(သခ်ၤဳႋင္း ပူေဇာ္သူ)ဂိုဏ္းအျပင္ ဗုဒၶဘာသာ သာသနာ့ပညာရွင္မ်ားႏွင့္လည္း Debate မ်ားစြာ ျပဳလုပ္ ခဲ့သည္။" ထို အေၾကာင္းမ်ားကို ရွည္လ်ားမည္စိုး၍ ခ်န္လွစ္ထားျခင္းျဖစ္သည္။

မိသားစုႏွင့္ သားသမီးမ်ား

ပီရ္သခင္သည္ အမ်ိဳးတာဝန္ တိုင္းျပည္တာဝန္ကို ေက်ပြန္ရင္း မိမိအေျခြအရံံတို့ကို ႏႈတ္ဆက္ကာ သက္ ေတာ္ (၇၉)ႏွစ္တြင္ ဘဝေျပာင္းေလသည္။ ကြယ္လြန္ခ်ိန္တြင္ ၾကင္ရာေတာ္ ၂ ပါး၊ သားေတာ္ ၉ ပါးႏွင့္ သမီးေတာ္ ၂ ပါး က်န္ရစ္ထားခဲ့သည္။ သားေတာ္ ကိုးပါးအနက္ ငါးပါးမွာ အာလင္မ္ သာသနာ့ ပညာတတ္ မ်ားျဖစ္ၾကသည္။ သားေတာ္ ေမာ္လနာ ေရွ႕ခ္အဟ္မတ္မွာ ေျခတစ္ဘက္ဆိုးျဖစ္သည္။ ေမာ္လနာ ကုသုဗၺဳဒိန္းမွာ မဒရဆာ ေက်ာင္း အုပ္ခ်ဳပ္ေရးတာဝန္ကို ဆက္ခံခဲ့သည္။ [သမိုင္းသုေတသီ ဆရာႀကီး မူဟာမၼဒ္ ဆီဒၵီးခ္၏ အတန္းေနဘက္ သူငယ္ခ်င္းလည္းျဖစ္သည္။ ၁၉၇၈ ခုတြင္ ဒါ႐ုလ္ ဆီးနာဟ္ နီးလာ အာရဗီ တကၠသိုလ္တြင္ အတူတူ ပညာသင္ယူခဲ့သည္။] ပီရ္သခင္၏ တူေမာင္ တစ္ဦးမွာ ေမာ္လနာ ဇူေဘရ္ အဟ္မတ္၊ မကၠာဟ္ၿမိဳ႕ေတာ္ရိွ စာသင္ေက်ာင္းတစ္ခု၏ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႉး ျဖစ္သည္။ သခင္၏ ညီငယ္မွာ ဒီမိုကေရစီႏွင့္ လူ႕အခြင့္အေရး ပါတီ (DHRP) ဥကၠဌ ဆရာႀကီးဦးေက်ာ္ျမင့္ (ေရွ႕ေန) ျဖစ္သည္။ တူမ မေဝေဝႏု (လူ႕အခြင့္အေရးလႈပ္ရွားသူ)မွာလည္း WOMEN PEACE NETWORK ARAKAN (ရုိဟင္ဂ်ာ အမ်ိဳးသမီး ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကြန္ရက္) ၏ ဥကၠဌျဖစ္ၿပီး၊ ၂၀၁၅ခုႏွစ္ Salt Magazine 100 Inspiring Women စာရင္း စစ္တမ္း၌ (၃၃) ေနရာတြင္ ပါဝင္ခဲ့သည္။ သားငယ္ ပီရ္ မူဟာမတ္ ဒူလ္ေဟာခ္မွာ ပီရ္ဆာပ္သခင္၏ ပရမတ္လမ္းစဥ္ကို ဆက္ခံသူ ျဖစ္သည္။

ဤသို႔ ပီရ္ဆာပ္သခင္၏ မိသားစုသည္လည္း သခင္၏ ေဘာရ္ေကာတ္ မဂၤလာ ေၾကာင့္ ဘြဲ႕ထူးဂုဏ္ထူးမ်ား ျဖင့္ စည္းကားေနပါသည္။

လွ်ပ္တျပတ္ ေလ့လာျခင္း

အမည္ = မုဇာေဖၸာရ္ အဟ္မတ္၊

မိဘအမည္ = ဟာဂ်ီ ေဖာ္ေဇာ္လုရ္ ရာဟာမာန္ ႏွင့္ ေဒၚေဆာ့ဏာခါတူ (ေဆာ္ဏ္ခါတု)၊

အဘိုးအမည္ = ေဆာ္ေယာဒ္အာလီ၊

ေမြးသကၠရာဇ္ = ၁၉၂၇ခုႏွစ္၊ ေအာက္တိုဘာလ ၂၉ ရက္ တနလၤာေန႔ ။

ဇာတိ = မီးေက်ာင္းေစ်း၊ ဘူးသီးေတာင္ၿမိဳ႕နယ္။

ပညာသင္ခဲ့သည့္ ေက်ာင္း = မီးေက်ာင္းေစ်း အာရဗီ မူႀကိဳေက်ာင္း(၁၉၃၄)၊ ဖီြမာလီ ေက်းရြာရိွ အုရ္ဒူ အလယ္တန္းေက်ာင္း၊ ေဖာင္ေတာ္ျပင္ မဒ္ရဆာဟ္ေက်ာင္း (၁၉၄၀)၊ ဒါ႐ုလ္အူလုမ္ ေ တာင္ဘာဇား၊ ဒါ႐ုလ္အုလုမ္ ဒီေယာေဗာ္န္ အာရဗီတကၠသိုလ္၊ အိႏၵိယ (၁၉၄၇)၊

တတ္ေျမာက္ခဲ့သည့္ ပညာ = အူရ္ဒူ၊ အဂၤလိပ္၊ အာရဗီ၊ ဟဒီးစ္၊ ကုရ္အာန္၊ ဖီြကာဟ္၊
အဘိဓမၼာ

ရရိွခဲ့သည့္ဘြဲ႕ = မူဟဒၵီးစ္၊ ပရမတ္ ပီရ္ဆာပ္

ထမ္းေဆာင္ခဲ့သည့္ တာဝန္ = အာရဗီအထက္တန္းျပဆရာ၊ ဟာဒီးစ္ ပါေမာကၡ၊ ရီယာဒုလ္ အူလုမ္ အာရဗီ တကၠသိုလ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႉး၊ ေဟမာယတုလ္ အီစၥလာမ္၏ ေကာင္စီဥကၠ႒၊ ဟုဒၵါမုလ္ အီစၥလာမ္၏ အေထြေထြအတြင္းေရးမႉး၊ ပီရ္ ပရမတ္ ကိုယ္စားလွယ္။

သားသမီး = မိန္းကေလး(၂)ေယာက္၊ ေယာက်္ား (၉)ေယာက္။

ကြယ္လြန္ခဲ့သည့္ ခုႏွစ္ = ဇႏၷဝါရီလ (၂၂)၊ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္ (တနလၤာေန႔)။

ကြယ္လြန္ခဲ့သည့္ ေနရာ = ေဆာ္ဒီအေရဗီယာႏိုင္ငံ၊ မကၠာဟ္ၿမိဳ႕။

ဆရာျမတ္မ်ား = (၁) ေမာ္လနာ မူဟာမတ္ အဟ္မတ္၊
(၂) မုဖ္သီ မူဟာမတ္ဟူစိန္း (ေတာင္ဘာဇား)၊ ေမာ္လနာ ေနာ္ဂ်ဴမူဒၵိန္း
(ဘူးသီးေတာင္)၊
(၃) ေမာ္လာနာ ေဆြယာဒ္ဟူစိန္း အဟ္မတ္ မဒ္နီ၊
(၄) ေမာ္လနာ ေအဇာဇ္အာလီ(ရဟမသြ)၊ ေမာ္လနာ ေဆြယဒ္ အစ္ေဂၚရ္
ဟူစိန္းမ်ာသခင္ (ရဟမသြ)၊ ေမာ္လနာ ေဘာ္ရီွရ္ အဟ္မတ္ႏွင့္
ေမာ္လနာ အဗၺဒုလ္ ဝါဟာတ္။

---------------ၿပီးပါျပီ-------------

Thursday, February 18, 2016

Dr Emil Forchhammer and Early History of Arakan

Aman Ullah

RB History

February 18, 2016

Dr. Emil Forchhammer was German-born Swiss Professor of Pali at Rangoon College. He was the first Europeans who became involved in research of Old Burma. He was Superintendent of Archaeological Survey, which was newly founded in 1881. His premature death in 1890 meant a great loss to Burma. His reports on the archaeological remains of Arakan and Burma are Government publications; and his studies of Buddhist law are now extremely rare books, and the stores of knowledge they contain are not easily available.

Dr. Forchammer works on Arakan was originally published in 1891, a year after Forchhammer died. In this book he wrote the following early history of Arakan.

The earliest dawn of the history of Arakan reveals the base of the hills, which divide the lower course of the Kaladan and Lemro rivers, inhabited by sojourners from India governed by chiefs who claim relationship with the rulers of Kapilavastu. Their subjects are divided into the four castes of the older Hindu communities; the kings and priests study the three Vedas ; the rivers, hills, and cities bear names of Aryan origin ; and the titles assumed by the king and queen regnant suggest connection with the Solar and Lunar dynasties of India.

The Lemro River was then called Anjanadi, from its crooked course. Marayu, the first of Arakanese kings, founded the city of Dhanyavati on the banks of the Sirimanadi (now the Thare creek). The Kaladan meandered past the S'ailagiri (now Kyauktaw) under the appellation Gacchabhanadi and joined the sea (samudra) below Urasa, the present Urittaung. The Malla-pabbata, Gandhagiri, and Jara-pabbata separated the Kaladan from the Mallayunadi (Mayu river), and to the west rose the Kasina-pabbata. Later on, but still before our era, four towns (chaturgama) were founded where the Launggyet creek joins the Lemro; the modem villager Nankya, Barin, Bato, and Letma indicate the sites of the " four cities;" and the Anjanadi changed its name to Lemro (Leyomyit), or the " four-city river." Vai^sali (Vesali) is said to have first been founded by King Vasudeva. The ruins of this town can still be traced 20 miles north of Mrohaung, 2 miles east of the village of Paragyi. Both Dhanyavati and Vesali were repeatedly destroyed by neighbouring mountain tribes, but again rebuilt by the Aryan settlers.

With Candrasuriya or Mahacandrasuriya appear the dim outlines of the history cf Arakan. This monarch erected a new city and palace on the site of Old Dhanyavati; to this ruler historical annals and traditions unanimously ascribe the foundation of the original Mahamuni shrine intended to receive the brazen image of Gotama. The records of Farther India make Candrasuriya a contemporary of Mahamuni, the great sage. Buddhism, as it now prevails in Burma, is decidedly an offshoot of the Southern Buddhist School. In the 11th and 12th centuries the priests of Pagan united their church with the mother-church of Ceylon. In the 10th century Buddhism, established in Burma by Sona and Uttara, who were sent by Asoka, must have become nearly extinct. Manuha, King of the Talings, was brought captive to Pagan by Anawratha (10th centurv') ; he was, however, allowed to build a residence for himself, and in this palace nearly all Is Indian art, and Trimurt'i' -reigned supreme, as is evident from the stone sculptures still preserved in the edifice (see Report on Pagan). , The religious zeal of Anawratha and Narapati jayasura again secured supremacy to Buddhism. But there are old Buddhist traditions among the Talings and Arakanese, traditions which could not have originated with the Southern Buddhist school, but are the remnants of the old Northern Buddhism, which reached Arakan from the Ganges when India was mainly Buddhistic; they form a substratum cropping up here and there apparently without any connection; its centre is the Mahamuni pagoda, the most important remains 'of ancient Buddhism in Burma, antedating in this province both Brahmanism and the Buddhism of the Southern school.

His work was reprint in 1970s in the digitized version. Regarding this, Bob Hudson of University of Sydney, Asian Studies Program Department, rightly remarked in 2007 is that, “This material was originally published in 1891, a year after Forchhammer died, according to a reference to it in Harvey's 1926 "History of Burma". A new impression was made in the 1970s by the Burmese Education Ministry: the minister at that time was Arakanese, (may be U San Tha Aung the then Director General of Higher Education) and passionate about the history of his native province. The original plates and artwork were presumably lost by this time. A somewhat damaged copy of the 1891 book has been used to make a new set of offset plates. If the original had a title page, it had either disappeared from the original copy or was deliberately excluded from the reprint. The book was renamed "Report on the Antiquities of Arakan" and the year was put as 1892 on a typewritten slip of paper bound into the sub-title page. The publisher of the reprint is sometimes cited as "Archaeology Department, Burma", although as the department was established in 1902, it could not have been the publisher of the 1891 version. The reprint was bound in soft blue paper. “

“Some photographs are missing from the reprint. It is possible that they originally appeared as individual photos stuck on the plates, perhaps in an attempt to provide high quality illustrations for a book with a limited print run. For example, Plate IV No 7 is missing, and the blank space is marked with a small pencilled cross, perhaps by the owner of the book that was used for the reprint. Two complete pages of plates, XII and XIII, pictures from the Shittaung pagoda, are also missing. Original copies of the book may still have these plates, and all the illustrations. On the first page of the text in the 1970s edition are two marks in ink, circling an incorrect 20 miles as the distance from Vesali to Mrohaung, and an incorrect 10th century as the date for King Anawratha. These were presumably also made by the owner of the book that was used for the reprinting. This circling of the 20 on page 1 is instantly diagnostic of the reprint. In the original book, the numbering on Plates I to VIII starts from No 1 on each plate. From Plate X, No 1, picture numbers then continue in sequence. Pencilled changes to the numbering by the owner of the copy version have been reproduced in the reprint, but they do not match the references in the text, and are best ignored.”

“I am still trying to get hold of an original copy of the book to compare it with the reprint. There are versions (seen on World Cat) at SOAS, Indiana University, National Art Library (V&A) London, Newberry Library Chicago and Northern Illinois University, but their online catalogues all use the 1970s title, and mention the paper insert. The Archaeology Dept library in Rangoon also holds a 1970s copy. The 1891 (?92) original might be hardbound, perhaps with a tissue overlay to protect the plates. In 1926, Harvey referred to copies of the book at the Bodelian (it's not in their online catalogue), the British Museum (their copy was transferred to the British Library, which will not give it out on international loan) and the India Office and Oxford India Institute Libraries. The SOAS journal has a reference to Forchhammer, Emil. 1892. Papers on Subjects Relating to the Archaeology of Burma: A Report on the History of Arakan. Rangoon: Government Press. A collection called Papers on Subjects relating to the Archaeology of Burma dated 1891 or 92 is in the Yale, Cambridge and Leiden libraries. The Leiden catalogue mentions that this contains "Notes on early history and geography of British Burma" (1891), but does not specify Arakan. The "Notes" title also appears with Forchhammer's separate works on the Shwedagon and Suvannaphumi.”

မငိုပါန႔ဲေတာ့ ႐ိုဟင္ဂ်ာ

By အဗၺဒူလ္ အလ္ ရာဟာမာန္ေလး

ေခတ္အဆက္ဆက္
ဒိုးတူေပါင္ဖက္
စြမ္းစြမ္းတမံ
တိုင္းက်ဳိးျပည္ျပဳ
နယ္ျခားေစာင့္ကူ
တိုင္းရင္းသားမွန္
စိတ္အားသန္တဲ့
႐ိုဟင္ဂ်ာ။

တိုင္းရင္းသားေရး
ေမွ်ာ္ကာေတြးလို႔
ခ်စ္ၾကည္ရင္းႏီွး
လက္တြဲညီကာ
လက္နက္အပ္တဲ့
႐ိုဟင္ဂ်ာ။

ကုလားဗမာ
မခြဲျခားဘဲ
ေအးတူပူမွ်
လက္ခ်င္းဆက္ကာ
ၿငိမ္ခ်မ္းစြာနဲ႔
ေနထိုင္ခဲ့တဲ့
႐ိုဟင္ဂ်ာ။

ကိုယ္က်ဳိးမက္သူ
ယုတ္သူတစ္စု
ေနာက္ကြယ္ျပဳလို႔
ခြဲျခားဆက္ဆံ
႐ိုင္းျပရက္စက္
႐ိုက္နက္သတ္ပုတ္
မီး႐ိႉ႕လုယူ
ႀကီးႏိုင္ငယ္ညွင္း
နယ္ႏွင္ဒဏ္ခံ
႐ိုဟင္ဂ်ာ။

မင္းတို႔ သက္ေသြး
က်မ်က္ရည္ေၾကာင့္
ဒို႔တိုင္းျပည္ဝယ္
ဇယ္စက္သလို
သဘာဝေဘး
မေတြးရဲေအာင္
ကပ္မ်ဳိးစံုလို႔
ျပည္ပ်က္ေတာ့မယ္
႐ိုဟင္ဂ်ာတို႔။

လူစိတ္ရိွသူ
ျပည္ခ်စ္သားတို႔
႐ိုဟင္ဂ်ာလည္း
လူသားေပမို႔
ေဖးမွတြဲထူ
စိတ္အားကူကာ
က်မ်က္ရည္သုတ္
ထိန္းသိမ္းလွဲ႔ပါ
မငိုပါနဲ႔ေတာ့ ႐ိုဟင္ဂ်ာလို႔

Wednesday, February 17, 2016

Students of Aisha Bawany take to the street to raise awareness about. myanmar

Students of Aisha Bawany take to the streets to raise awareness about Myanmar

By Our Correspondent

Published: August 9, 2012

153SHARES

“The Burmese are Muslims and so are we. This makes them our brothers and we should protest if somebody does wrong to Muslims anywhere in the world.” PHOTO: PPI

KARACHI: It is rare when a well recognised school supports a cause on an official basis to inspire international forums. Yet, students and teachers at the Aisha Bawany Academy came out in large numbers on Wednesday to protest against what they termed ‘insensitivity of the international community on the genocide of Muslims in Myanmar’.

The move appeared bold, especially as the government and human rights organisations are silent about the persecution of Rohingya Muslims. “But the school’s managing trustee, Ismail Bawany, consented to this protest when teachers and children of the school approached him,” said the academy’s spokesperson, Imdad Hussain Shah. At noon, nearly 500 students, in their school uniforms, left the school building located at Sharae Faisal to gather on the sidewalk. These students, from grade four till grade eight, were holding placards and posters, some with very gory visuals while the rest carried statements urging to stop the massacre.

Near to a 100 teachers chaperoned the students to make sure they made sure that the activity did not result in disturbing the flow of traffic on one of the city’s busiest roads. This seemed necessary as the young lot appeared enthusiastic about the task. Most children, however, appeared amused with their involvement in the activity yet there were those too who thought of it as a serious cause.

Ahmed Hasan, who teaches O’ Level students at the academy, tried to explain the students’ passion, saying that the children know what was happening around the world as media was creating awareness in them. He added that the teachers also supported the students for this cause.

Shah told The Express Tribune that all major international organisations and powers intervened in cases like East Taimoor but they were silent about this Muslim genocide where even women and children were not spared. “We demand the government and human rights organisations to immediately raise this issue at an international level,” said Shah.

“The Burmese are Muslims and so are we. This makes them our brothers and we should protest if somebody does wrong to Muslims anywhere in the world,” said 12-year-old Sibtain Haider, while holding a poster which stated: OIC says ‘Oh I See’ but does nothing.

Another student, 14-year-old Syed Anas, was displaying a placard ‘Don’t expect justice from so-called champions of peace’ and accused the United Nations and America for being two faced in matters where Muslims anywhere in the world were oppressed. His argument was also conceded by the academy’s spokesperson.

Published in The Express Tribune, August 9^th, 2012.((

Saturday, February 13, 2016

ေမာ္လာနာ ပီရ္ မူဇာေပၹာ္ရ္ သခင္ႀကီး (၁၉၂၇-၂၀၀၆)၏ ဘဝအတၳဴပၸတၳိအက်ဥ္း

ေမာ္လာနာ ပီရ္ မူဇာေပၹာ္ရ္ သခင္ႀကီး (၁၉၂၇-၂၀၀၆)၏ ဘဝ အတၳဴပၸတၳိအက်ဥ္း
ဘာသာျပန္ျပဳစုသူ -လူထုဝဏၰ

بسم آللَّهِ ٱلرَّحْمَٰنِ ٱلرَّحِيم
မျပတ္မစဲသနားၾကင္နာေတာ္မူထေသာ၊ အနႏၲ ကရုဏာရွင္ ျဖစ္ေတာ္မူထေသာ အလႅာဟ္ရွင္ျမတ္၏ နာမံေတာ္ျဖင့္အစျပဳပါ၏။

ေမာ္လာနာ ပီရ္ မူဇာေပၹာ္ရ္ သခင္ႀကီး (၁၉၂၇-၂၀၀၆)

မာေဟ့နာမာ "خق نواے احتشام " ၏ ကာရီေဟာင္း ဟာေဖ့ဇ္ ေအဇာဇ္ (ဘ) ေဆာ္ေဖာ္ရ္ အာလီ (ေခတၱ-မကၠာဟ္ၿမိဳ႕) က ဖုန္းျဖင့္ သတင္းပို႔ခဲ့သည္မွာ ၂၁ ဇူလ္ဟဂ်္ဂ်ာဟ္လ၊ ၁၄၂၆ခု ဟိဂ်ရီ ( ၂၂ ဇႏၷဝါရီလ၊ ၂၀၀၆)၊ တနလၤာေန႔ အာဆြရ္ နာမာဇ္အၿပီးတြင္ မူဆလင္ ကမၻာ၏ မွတ္တိုင္ႀကီး၊ ဟဇရသ္ ေမာ္လနာ ဟူစိန္းအဟ္မတ္ မဒ္နီ၏ ေနာက္ဆံုး ခလီဖြာ တပည့္ေတာ္၊ ဒါ႐ုလ္အုလုမ္ ဒီေယာေဗာန္ တကၠသိုလ္ဆင္း၊ ဂ်ာမီယာ ရီယာဒုလ္ အုလုမ္ တကၠသိုလ္၊ ဘူးသီးေတာင္၏ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႉး၊ ျမန္မာျပည္ ဟဒီးစ္ ပါေမာကၡခ်ဳပ္၊ ျမန္မာျပည္ အာလင္မ္ ပညာရွင္တို႔၏ ေရွ႕ေဆာင္ မီး႐ႈးတိုင္သည္ ေႂကြလင့္သြားပါၿပီ။ "انا لله وانا اليه راجعون" အိႏၷာ လိလႅာဟိ ဝအိႏၷာ အီလိုက္ဟိ ရာေဂ်အူန္။
မစ္ဂ်ီေဒ့ ေဟရာမ္ေတာ္တြင္ ေနာက္ဆံုး ႏုမားဇ္ေဇ့ ဂ်နာဇာ ဝတ္ျပဳခဲ့ၿပီးေနာက္ ဂ်ႏၷာေသ မာအ္လာ တစျပင္၌ ဒဖြနာဟ္ သၿဂႋၤဳဟ္ ေျမခ်ခဲ့သည္။

ပီရ္ဆာပ္ သူေတာ္စင္ႀကီးသည္ ျမန္မာျပည္တြင္ ပီရ္ဘြဲ႕ဂုဏ္ျဖင့္ ေက်ာ္ၾကား ခဲ့သည္။ ႏွစ္တိုင္းနီးပါး မကၠာဟ္ ေရႊၿမိဳ႕ ေတာ္သို႔ ဟဂ်္ျပဳရန္ ေရာက္လာတတ္သည္။ ဟဂ်္ႏွင့္ အုမ္ရဟ္က်င့္ဝတ္မ်ားကို ေက်ပြန္ၿပီး မိမိ ဌာေန သို႔ျပန္ေလ့ ရိွ သည္။ ဤႏွစ္လည္း ဟဂ်္ျပဳရန္ ေရာက္လာၿပီး ကာဗာဟ္ေက်ာင္းေတာ္အား ေနာက္ဆံုး သြာဖ္ လည္ပတ္ ဝတ္ျပဳျခင္း အၿပီး တြင္ ေဟရာမ္အိမ္ေတာ္အတြင္း၌ပင္ က်န္းမာေရးအေျခအေန ဆိုးဝါးလာခဲ့ေသာအခါ ခ်က္ခ်င္း ေဆး႐ံုတင္ခဲ့ရာ ေဆးရံု၌ ကြယ္လြန္သြား ရွာေလသည္။" ပီရ္ဆာပ္ သခင္၏ လမ္းၫႊန္းေတာ္၊ ပရမတ္လမ္းစဥ္၊ အစြမ္း ေကာင္း ေဆးကူသမႈႏွင့္ ကူညီေစာင့္မမႈစသည္ တို႔သည္ အာရ္ခါန္ ျပည္သူ ျပည္သားမ်ားက အစားမထိုးႏိုင္ေအာင္ ဆံုး ႐ွံဴးခဲ့ရ ေလသည္။

ပီရ္ဆာပ္သခင္သည္ ဂုဏ္ျပဳခ်ီးက်ဴးထိုက္ ပုဂၢိဳလ္မြန္ျဖစ္သည့္ အားေလ်ာ္စြာ မိမိအမ်ဳိးႏွင့္ အမိေျမ အတြက္ ပညာအစြမ္းျဖင့္ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ေဆးပညာအစြမ္းျဖင့္ ေသာ္လည္းေကာင္း မ်ားစြာ အက်ဳိးေဆာင္ ခဲ့သည့္ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးျဖစ္သည္မွာလည္း ေစာဒက တက္ဖြယ္မရိွပါ။ ဤ မြန္ျမတ္ေသာ အခ်က္မ်ားေၾကာင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံရိွ မြတ္ဆလင္မ်ားအျပင္ ဗုဒၶဘာသာဝင္မ်ား စေသာ ဘာသာျခားပုဂၢိဳလ္မ်ားကပင္ ပီရ္ဆာပ္သခင္ကို အတိုင္းထက္ အလြန္ ခ်စ္ခင္ ျမတ္ႏိုးခဲ့ၾကသည္။ ပီရ္ဆာပ္သခင္၏ ဂုဏ္ေတာ္ျမတ္ကို ဟစ္ေအာ္ေၾကာ္ျငာ ခဲ့ၾကသည္။

ပညာရွင္မ်ားက တစ္ညီတၫြတ္တည္း သေဘာတူသည္မွာ ပီရ္ဆာပ္ သခင္ သည္ ဟဒီးစ္ ပါေမာကၡ၊ ႏိုင္ငံေရး အေတြး အျမင္ ကြၽမ္းက်င္သူ၊ မိမိပညာစြမ္းျဖင့္ ေရာဂါ ဘယအမ်ဳိးမ်ဳိး ပ်က္ကင္းကူးသေပးႏိုင္သူလည္းျဖစ္၊ ဟဇရသ္ မဒ္နီ (ရဟမသြ) သခင္၏ ေနာက္ဆံုးခန္႔ ခလီဖြာ ကိုယ္စားလွယ္လည္းျဖစ္၊ စာေပသင္ျပမႈတြင္ ႏိုင္တက္စြာ ရွင္းလင္း ႏိုင္စြမ္း လည္း ရိွသူ၊ အဖိႏိုပ္ခံ ျပည္သူအတြက္ ကိုယ္က်ဳိးစြန္႔ ေရွ႕ဦးမွ ရပ္တည္သူ၊ ဒီေယာ ေဗာနၵီ က်င့္စဥ္ကို ကိုယ္ႏွင့္ မကြာ ေဆာင္ ထားသူ၊ အက်င့္စာရိတၱေကာင္း၏ စံျပဳထိုက္ ပုဂၢိဳလ္လည္းျဖစ္၊ စသည့္ ဘြဲ႕ထူးဂုဏ္ထူးမ်ားျဖင့္ ကံုလံုလ်က္ ရိွပါသည္။ ဤ သို႔ေသာ္ ပုဂိၢဳလ္ထူး ပုဂိၢဳလ္မြန္တို႔သည္ ကမၻာ့ေျမျပင္တြင္ ရာစုႏွစ္မ်ားမက ေက်ာ္လႊားၿပီးမွ တစ္ဦး တစ္ပါးေလာက္သာ ေပၚထြန္းလာျခင္းျဖစ္သည္။

စာေရးဆရာမူဟမၼဒ္ဆီဒၵီခ္ႏွင့္ ပီရ္ဆာပ္ေတြ႕ဆံုျခင္း

ဆရာႀကီး မူဟာမၼဒ္ ဆီဒၵီခ္သည္ ၁၉၉၈ ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာလတြင္ မကၠာဟ္ေရႊၿမိဳ႕ေတာ္သို႔ဟဂ်္ျပဳရန္ သြားခဲ့ေသာ အခါ ပီရ္ဆာပ္သခင္ႏွင့္ ေတြ႕ဆံုခြင့္ရခဲ့ေလသည္။ သခင္ႏွင့္ ေတြ႕ဆံု ၿပီး ကြဲခြာခ်ိန္တြင္ သခင္က “အကယ္၍ အခ်ိန္ရလွ်င္ အဆြာရ္ႏွင့္ မဂ္ရိဗ္ အခ်ိန္အၾကား ငါ၏ အနားတြင္ ခစားၾကပါ" ဟု မွာေတာ္မူခဲ့သည္။ “ကြၽန္ေတာ္လည္း (၂)လ တိုင္တိုင္ သခင္ႀကီး ထံခစား၍ ေဘာ္ရ္ေကာတ္ မဂၤလာေတာ္မ်ား၊ ဂုဏ္ျမတ္ေတာ္၏ ထံုးအနံ႔အေမႊးမ်ား ရယူခဲ့ သည္။"

ထိုသို႔ ခစားရာ သံုးရက္ေန႔တြင္ သခင္ႀကီးက “အကယ္၍ သင့္ေတာ္လွ်င္ ကြၽနု္ပ္ ထံမွ ဗိုင္အိုက္သ္ ပ႗ိညာဥ္ ခံယူျခင္း ျပဳလိုက္ပါေလ"ဟု မိန္႔ခဲ့သည္။ ဆရာႀကီးက ဟဇရသ္ ေမာ္လနာ အရွ္ေရာဖ္အာလီ၏ ေနာက္ဆံုး ခလီဖြာဟ္ ရွားဟ္ ေမာ္လာနာ အဘ႐ူလ္ေဟာခ္ ဟာရ္ဒူအီ (၁၉၂၀-၂၀၀၅)(ရဟမသြ) ထံမွ ဗိုင္အက္သ္ျပဳခဲ့ေၾကာင္း ေျပာျပခဲ့ သည္။ ထိုအခါ သခင္ႀကီးက ဘာမွ စိုးရိမ္စရာမရိွပါဘူး။ ထို ဗိုင္အက္သ္သည္ ‘ေအဆ္လာ' ႏိုးေဆာ္ျခင္းျဖစ္ ၿပီး၊ ယခုမွာ ‘သဘာ ရခ္' မဂၤလာ အဖတ္တင္ျဖစ္သည္။ ဗိုင္အက္သ္ျပဳၿပီး သံုးရက္ေန႔တြင္ သခင္၏ ေရႊလက္ေတာ္ျဖင့္ ေထာက္ခံ ခ်က္ လက္မွတ္တစ္ေစာင္ကို ေရးကာ ဆရာႀကီးအား ခ်ီးေျမႇာက္ခဲ့သည္။ ၎၏ မိတၱဴကို တင္ျပေပးပါသည္။

ပံု (၁) ဆရာႀကီး မူဟမၼဒ္ ဆီဒၵီခ္အား ပီရ္ဆာပ္က မိမိလက္ေရးျဖင့္ ခ်ီးေျမႇာက္သည့္ လက္မွတ္။

ဆရာႀကီးသည္ ပီရ္ဆာပ္သခင္ႏွင့္အတူ ကုန္ဆံုးေစခဲ့ေသာ ၂လသည္ သူ႕ဘဝ ၏ အဖိုး မျဖတ္ႏိုင္ေသာ တန္ဖိုးအရိွဆံုး အခ်ိန္ျဖစ္သည္ဟု ေရးသားေဖာ္ျပခဲ့သည္။ ထို အေတာ္အတြင္း ပီရ္သခင္၏ ဘဝ အတၱဳပၸတၱိကို ျပဳစုႏိုင္ ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ မူၾကမ္းကို ပီရ္ သခင္အား ျပသေသာအခါ ထပ္မံ တည္းျဖတ္ေပး ခဲ့သည္။ ဘဝအက်ဥ္းခ်ဳပ္၏ အခ်ဳိ႕အပိုင္းသည္ ‘မရွာေအေရ အာရ္ခါန္ ဗမာ' “مشاهير اركان برما” အာရ္ခါန္ျပည္၏ ထူးခြၽန္ ထင္ရွား ပုဂၢိဳလ္မ်ား စာအုပ္တြင္ ေဖာ္ျပထားပါသည္။

ပီရ္ဆာပ္သခင္သည္ ျငိမ္ဆိတ္ တည္ျငိမ္စြာ ေနတတ္ျပီး ဆံပင္ရွည္ထားေလ့ ရိွသည္။ ေမးျမန္းေသာ အခါ ပီရ္သခင္က ဆံပင္ ရွည္သည္ မ်ားေသာအားျဖင့္ မူဂ်ာဟစ္မ်ား ထားေလ့ရိွသည္။ ကြၽႏု္ပ္သည္ ဂ်ီဟာဒ္ ဘီလ္ ဆိုက္(ဖ္) “جهار بالسيف" (လက္နက္ ကိရိယာ ျဖင့္ အလႅာဟ္လမ္း ထြက္ျခင္း) ျပဳရန္ အခြင့္ေကာင္းမရခဲ့ေခ်။ ထို မူဂ်ာဟစ္တို႔၏ ႐ုပ္တူပံုတူ ဆင္ၿပီး စဝါဘ္အက်ဳိး ရရိွရန္သာ ရည္စူး ထားျခင္းျဖစ္သည္ဟု ေျဖခဲ့သည္။

တစ္ခါက သခင္ႀကီး မိန္႔ဆိုသည္မွာ မည္သည့္ အလုပ္ကိုမဆို မလုပ္မီ အခ်ဳိ႕ အခ်က္မ်ားကို စံုစမ္း၍ စိတ္ခ်ရသင့္သည္။ ၎ အလုပ္သည္ ရွရီယာတ္ တရားေတာ္၊ တမန္ ေတာ္ျမတ္ လမ္းစဥ္ႏွင့္ ကိုက္ညီသေလာ့။ သို႔တည္းမဟုတ္ ဖီဆန္လြဲဖယ္ေန သေလာ့။ အကယ္၍ ယင္းသည္ ရွရီယာတ္ တရားေတာ္၊ တမန္ေတာ္ျမတ္ လမ္းစဥ္ႏွင့္ ကိုက္ ညီလွ်င္ တည္ၿမဲစြာ ဆုပ္ ကိုင္ထားရမည္။ မည္သည့္ ေဝဖန္ခ်က္မ်ားျဖင့္ ယင္းကို စြန္႔လြတ္ ျခင္းမျပဳရ။ ( الاستقامة فوق الكرامة ) တည္ၿမဲစြာ ရပ္တည္ေနျခင္း သည္ ဂုဏ္ တန္ခိုးေတာ္၏ အထက္ ေနရာျဖစ္သည္။

အလုပ္ကိစၥတိုင္းတြင္ ရွရီယာတ္တရားေတာ္၏ အက်ဳိး၊ တမန္ေတာ္ျမတ္ လမ္းစဥ္ႏွင့္ အလႅာဟ္ရွင္ျမတ္ အား ေက်နပ္ေစမႈတို႔ ပါဝင္ေစရမည္။ ထို႔ျပင္ အသင္တို႔၏ မာစ္အလာ အမႈကိစၥမ်ားသည္လည္း သူဟာသူ ေျပလည္ သြားပါမည္။ အၾကင္ သူသည္ မိမိအက်ဳိးကို ေရွ႕သြင္းထားလွ်င္ ေအာင္ျမင္မႈမွ လက္လႊဲရပါမည္။ " ပီရ္သခင္၏ မိန္႔ဆို ခ်က္ အသီးသီးကို ေဖာ္ျပပါမည္ဆိုလွ်င္ သီးျခားစာအုပ္တစ္အုပ္ ျပဳစုရမည္ျဖစ္ပါသည္။

ကရီမ္ သူေတာ္စင္၏ နိမိတ္ေတာ္ ႏွင့္ ဖြားေတာ္မူခန္း

ေက်ာက္ေတာ္ၿမိဳ႕၊ ဘဟားရ္ေက်းရြာ (ခ) အာလီကြၽန္း၏ ေတာင္ဘက္တြင္ ေမာ္လနာ အဗၺဒုလ္ ေဂၚဖုရ္၏ ပလီဝတ္ျပဳ ေက်ာင္းေတာ္ တစ္ခုရိွသည္။ ဂါဘီ မစီးတ္ အမည္ ျဖင့္ေက်ာ္ေစာသည္။ ေမာ္လနာ ဟာဘီဘုလႅာ (ေပါက္ ေတာ)က ‘ဒါစ္တာန္ေန အာရ္ခါန္' “داستان اركان" (ေခၚ) အာရ္ခါန္ျပည္၏ သမိုင္း ဇာတ္လမ္း စာအုပ္တြင္ ေဖာ္ျပထားသည္ မွာ ၁၉၄၂ လူမ်ိဳးေရးအဓိဂ႐ုဏ္းေၾကာင့္ ၎ရြာမွ ရြာသူရြာသား အားလံုး တိမ္းေရွာင္သြားခဲ့ရ သည္။ ႏို႔ေပမဲ့ ထိုဝတ္ျပဳ ေက်ာင္းေတာ္မွ အာဇာန္ ဖိတ္္သံ ၾကားရေလ့ရိွသည္။

တစ္ေန႔ေသာ္အခါ မီးေက်ာင္းေစ်းရြာေန ဟာဂ်ီ ေဖာ္ေဇာ္လုရ္ ရာဟာမာန္ သည္ ဂါဘီပလီတြင္ မဂ္ရိဗ္ ႏုမားဇ္ ဝတ္ျပဳၿပီး အျပန္တြင္ ကရီမ္ သူေတာ္စင္ႏွင့္ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ေတြ႕ဆံုခဲ့ရသည္။ ကရီမ္ သူေတာ္စင္ (ရဟမသြ) သည္ လာဝါေတာင္ (လက္ဝဲ ဒက္)၊ တပ္မင္းေခ်ာင္းေက်းရြာအုပ္စု၊ ဘူးသီးေတာင္ ဇာတိျဖစ္သည္။ အလြန္တန္းခိုး ျဗာ႗ိတ္ ထင္ရွားေသာ သူေတာ္စင္(ဝလီ) တစ္ပါးျဖစ္ပါသည္။ ၁၉၄၂ ခုႏွစ္ လူမ်ဳိးေရး အဓိဂ ႐ုဏ္းတြင္ အစြန္းေရာက္ ရခိုင္တို႔၏ သတ္ျဖတ္မႈကို ရက္ရက္ စက္စက္ ခံရေလသည္။ "သည္ မွာ ဘယ္ႏွစ္ရက္ေနမွာလဲ" ဟု သူေတာ္စင္က ႐ုတ္တရက္ ေမးျမန္းခဲ့သည္။ ဟာဂ်ီက တစ္လ ေလာက္ ေနပါမယ္ ဟုေျဖခဲ့သည္။ သူေတာ္စင္က ျပန္ေျပာသည္မွာ ခင္ဗ်ား အျမန္ဆံုး အိမ္ သို႔ျပန္သြားေလာ့။ ရဗီအုလ္ အင္ဝါလ္လတြင္ အသင့္ အိမ္၌ သားေကာင္း ရတနာ ပန္းပြင့္တစ္ ပြင့္ ပူးပြင့္လာမည္။ ထိုသူသည္ အင္မတန္ ဘုန္းေတာ္ႂကြယ္ဝၿပီး မိမိပညာစြမ္း ျဖင့္ ေက်ာ္ေစာ ထင္ရွားမည့္ ပညာရွင္တစ္ပါးျဖစ္လာမည္။ ဟာဂ်ီက သူေတာ္စင္စကားကို ခုေျပာ ခုေမ့ေလ သည္။ ရက္ တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္ၾကာၿပီးေနာက္ ဟာဂ်ီကို ေစ်း၌ ေလွ်ာက္ပတ္ေနသည္ကို ျမင္ ေသာအခါ သူေတာ္စင္က “သင္ ယခုထက္ ထိ မျပန္ေသးဘူးလား"ဟု ေျပာခဲ့သည္။ ထိုအခါ ဟာဂ်ီက သူေတာ္စင္စကားသည္ တစ္ခုေသာ အႏွစ္သာရ ရိွရမည္ဟု ေတြးကာ မိမိ ေနရပ္သို႔ ထြက္ခြာလာေလသည္။

သူေတာ္စင္၏ နိမိတ္ျပခ်က္ႏွင့္အညီ ရဗီအုလ္ အင္ဝါလ္ ၁ရက္၊ ၁၃၄၆ ခုႏွစ္၊ (ခရစ္ႏွစ္၊ ၁၉၂၇ခု ႏွစ္၊ ေအာက္တိုဘာလ ၂၉ ရက္၊) တနလၤာေန႔ နံနက္ ၄ နာရီအခ်ိန္ခန္႔တြင္ ဟာဂ်ီ၏ အိမ္ေတာ္၌ ရတနာသားေတာ္တစ္ပါး ဖြားျမင္သန္႔စင္ခဲ့သည္။ေနာက္တြင္ ေမာ္လနာ ပီရ္ မုဇာေပၹာ္ရ္ သခင္ အမည္ျဖင့္ ေက်ာ္ၾကားလာခဲ့သည္။