Poetry For Humanity ကဗ်ာရြတ္ပြဲတြင္ ပါဝင္ခဲ့ေသာ ႐ိုဟင္ဂ်ာကဗ်ာဆရာမ်ားႏွင့္ ကဗ်ာမ်ား

၂၀၂၀ ျပည့္ႏွစ္၊ ဇႏၷဝါရီလ ၂၄ ရက္မွ ၂၆ ရက္အထိ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၊ ဗဟန္း၌ က်င္းပခဲ့ေသာ လူသားဆန္မႈအတြက္ ကဗ်ာ [Poetry for Humanity] ကဗ်ာရြတ္ဆိုပြဲတြင္ ပထမဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ အျခားတိုင္းရင္းသား ကဗ်ာဆရာမ်ားႏွင့္အတူ ႐ိုဟင္ဂ်ာတိုင္းရင္သား ကဗ်ာဆရာမ်ားက ပါဝင္ခဲ့တယ္။ ႏိုင္ငံတစ္ဝန္းက ကဗ်ာဆရာ ၄၀ ေက်ာ္ ပါဝင္ခဲ့သည့္ အခမ္းအနားတစ္ခုလည္းျဖစ္သည္။ ကဗ်ာအႏုပညာသည္ အသားအေရာင္၊ လူမ်ဳိး၊ အသက္အရြယ္ ခြဲျခားမႈကို လံုးဝ လက္မခံေၾကာင္း ျပသသြားေသာ သမိုင္းဝင္ ေျခလွမ္းတစ္လွမ္း ျဖစ္ပါတယ္။ 

႐ိုဟင္ဂ်ာကဗ်ာဆရာမ်ားသည္ မိမိတို႔ ျဖတ္သန္းေနရေသာဘဝ၊ ခံစားခ်က္၊ ခံယူခ်က္ တဲ့အေၾကာင္းအရာအေပၚ ကဗ်ာမ်ားေရးဖြဲ႕ကာ အသီးသီး ရြတ္ျပကာ မိမိတို႔ ခံစားခ်က္ေတြကို ျမန္မာျပည္တို႔အား မွ်ေဝခဲ့သည္။ သူတို႔သည္ ကဗ်ာစာေပမွတဆင့္ အမ်ဳိးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးကို ေဖာ္ေဆာင္ႏိုင္မယ္ဟု ယံုၾကည္ၾကပါတယ္။  ႐ိုဟင္ဂ်ာကဗ်ာဆရာမ်ားႏွင့္ သူတို႔၏ ေရြးခ်ယ္ခံကဗ်ာမ်ားကို ေအာက္တြင္ေဖာ္ျပခဲ့ပါတယ္။ 

အဆိုပါ ကဗ်ာရြတ္ပြဲတြင္ ပါဝင္ခဲ့ေသာ ႐ိုဟင္ဂ်ာကဗ်ာဆရာမ်ားမွာ-

၁။ ေမယုအာလီ 

၂။ ယ်ာတင္ (႐ိုဟင္းသား) 

၃။ အာဗၺဒူလ္ခါန္ 

၄။ အာဇာတ္မိုဟာမြတ္ 

၅။ ရွာဟီးဒါ (ခ) ဝင္းဝင္းေမာ္ 

၆။ ေအနာမုလ္ဟာေဆာင္း 

တို႔ျဖစ္ၾကတယ္။ 

႐ိုဟင္ဂ်ာကဗ်ာဆရာမ်ား၏ ကဗ်ာမ်ားမွာ- 

၁။ ကြၽန္​​ေတာ္​ပါ... ႐ိုဟင္ဂ်ာတစ္ဦး​

ကြၽန္​​ေတာ္​ ေမြးဖြားလာတ့ဲအခါ
ကြၽန္​​ေတာ္​ဟာ သင့္လို ကေလးတစ္​​ေယာက္ ​မျဖစ္​​ခ့ဲပါ။
ေမြးစာရင္း ပိုင္​ဆိုင္​ခြင္​့ မရရိွဘဲျဖစ္​ခ့ဲ​ေတာ့
လူေသအေလာင္းတစ္​​ေလာင္​းက့ဲသုိ႔ ျဖစ္​​ရသူသာ။

ကြၽန္​​ေတာ္​ တစ္​ႏွစ္​သားအရြယ္​​ေရာက္​တ့ဲအခါ
ကြၽန္​​ေတာ္​ဟာ သင့္လို သူငယ္တစ္​​ေယာက္​ မျဖစ္ခဲ့ပါ။
လူမ်ဳိးဝိ​ေသသတစ္​ခု ပိုင္​ဆိုင္​ခြင္​့ မရရိွဘဲျဖစ္​ခ့ဲ​ေတာ့ 
ေမြးစားသား တစ္​​ေယာက္​က့ဲသုိ႔ ျဖစ္​ရသူသာ။

ကြၽန္​​ေတာ္​ ေက်ာင္းသြားတက္​တ့ဲအခါ
ကြၽန္​​ေတာ္​ဟာ သင့္လို ​ေက်ာင္​းသားတစ္​​ေယာက္ ​မျဖစ္ခဲ့ပါ။
​ဗမာလူမ်ဳိး မ်က္​ႏွာသြင္​ျပင္​ မပိုင္​ဆိုင္​ဘဲျဖစ္​ခ့ဲ​ေတာ့
ေမွ်ာ္​လင္​့ခ်က္​​ေရာင္​ျခည္​ကင္​းတ့ဲ 
မႏွစ္​ၿမိဳ႕စရာ အနာဂတ္​တစ္​ခုလို ျဖစ္​ရသူသာ။

ကြၽန္​​ေတာ္ ​အျခား​​​ေသာေက်းရြာတစ္​ခုကုိ ​ေရာက္သြားခ့ဲတ့ဲအခါ
ကြၽန္​​ေတာ္​ဟာ သင့္လို ေဒသခံတစ္​​ေယာက္​ မျဖစ္ခဲ့ပါ။
ညအိပ္​​ခိုလံႈခြင္​​့ရယူၿပီး ​ေနခ့ဲရ​ေတာ့
ထိန္းမရခ်ဳပ္​မရတ့ဲ အခ်ဳပ္သားတစ္​​ေယာက္​က့ဲသုိ႔ ျဖစ္​ရသူသာ။

ကြၽန္​​ေတာ္​ ၿမိဳ႕နယ္​​ေက်ာ္​ၿပီး သြားခ့ဲရတ့ဲအခါ
ကြၽန္​​ေတာ္​ဟာ သင့္လို ႏိုင္ငံသားတစ္ဦး မျဖစ္ခဲ့ပါ။
ပံုစံ-၄ ဆိုတ့ဲ ခရီးသြားလာခြင္​့စာ​ရြက္​က​ေလးကုိ ကိုင္ေဆာင္ခ့ဲရေတာ့
စားက်က္လွည့္လည္သူတစ္​​ေယာက္က့ဲသုိ႔ ျဖစ္​ရသူသာ။

ကြၽန္​​ေတာ္​ တကၠသိုလ္သြားတက္​တ့ဲအခါ
ကြၽန္​​ေတာ္​ဟာ သင့္လို ​ေမာင္​မယ္​သစ္​လြင္​တစ္​​ဦး မျဖစ္​ခ့ဲပါ။
အသက္ေမြးဝမ္​း​ေက်ာင္​းဝင္​ အထူးျပဳဘာသာ သင္ခြင့္မရေတာ့
တရားမဝင္သူတစ္​​ေယာက္​က့ဲသုိ႔ ျဖစ္​ရသူသာ။

ကြၽန္​​ေတာ္​ လူသူမ်ားနဲ႔ ခ်ဥ္းကပ္တ့ဲအခါ
ကြၽန္​​ေတာ္​ဟာ သင့္လို သူတစ္​ပါးရဲ႕ လက္ခံစရာလူတစ္​ဦး မျဖစ္​ခ့ဲပါ။
လူမႈေရးခြဲျခားမႈနဲ႔ လူမ်ဳိးႀကီးဝါဒ ခံစားရေတာ့ေရာဂါျဖင့္
ေျခခ်ဳပ္ခံရသူ တစ္​​ဦးက့ဲသုိ႔ ျဖစ္​ရသူသာ။

ကြၽန္​​ေတာ္​ ထိမ္​းျမားခ်င္​တ့ဲအခါ
ကြၽန္​​ေတာ္​ဟာ သင္​့လို ေစ့စပ္ထားတ့ဲသတိုးသား​ေလာင္​းတစ္​ဦး မျဖစ္ခ့ဲပါ။
လက္ထက္ခြင့္ျပဳမိန္​႔စာ ရယူခ့ဲ​ရ​ေတာ့
ၿဂိဳဟ္သားတစ္​ဦးက့ဲသုိ႔ ျဖစ္​ရသူသာ။

ကြၽန္​​ေတာ့္​ တဲအိမ္က​ေလးကုိ ျပဳျပင္လိုတ့ဲအခါ
ကြၽန္​​ေတာ္​့ကုိ သင့္လုိ ခြင္​့မျပဳခ့ဲပါ။
ဘာမဟုတ္​တ့ဲ ျငင္းပယ္မႈမ်ားနဲ႔ ရင္ဆိုင္ခ့ဲရေတာ့
က်ဴးေက်ာ္လာသူတစ္​​ေယာက္က့ဲသုိ႔ ျဖစ္​ရသူသာ။

ကြၽန္​​ေတာ္​ လုပ္ငန္းအနည္​းငယ္​လုပ္ကိုင္ရန္​ စီစဥ္​တ့ဲအခါ
ကြၽန္​​ေတာ္​ဟာ သင့္လို လြတ္​လပ္​စြာ ေဖာက္ကားႏိုင္သူတစ္ဦး မျဖစ္ခ့ဲပါ။
ကန္႔သတ္ခံရမႈနဲ႔ သိမ္းပိုက္ခံရ​မႈမ်ားေၾကာင့္
လူမြဲတစ္​ဦးက့ဲသုိ႔ ျဖစ္​ရသူသာ။

ကြၽန္​​ေတာ္​ အစိုးရဝန္ထမ္း​​ရာထူးအတြက္​ ေလွ်ာက္တ့ဲအခါ
ကြၽန္​​ေတာ္​ဟာ သင့္လို ​​အ​ေရြးခံခြင္​့ရသူတစ္​ဦး မျဖစ္​ခ့ဲပါ။
ပယ္ခ်မႈအ​ေၾကာင္​း​ေတြသာ လက္​ခံခ့ဲရ​ေတာ့
သီးသန္႔ခြဲျခားခံထားရသူတစ္​​ေယာက္က့ဲသုိ႔ ျဖစ္​ရသူသာ။

ကြၽန္​​ေတာ္ အစုိးရ​-ေဆး႐ုံ​ေတြ တက္​ခ့ဲရတ့ဲအခါ
ကြၽန္​​ေတာ္​ဟာ သင့္လို ဦးစားေပးလူနာ မျဖစ္ခ့ဲပါ။
ေဘးဖယ္ခံရမႈနဲ႔ ခြဲျခားခံမႈ​ေတြေၾကာင့္
သူစိမ္းတစ္​​ေယာက္​က့ဲသုိ႔ ျဖစ္​ရသူသာ။

ကြၽန္​​ေတာ္​ ဘာသာ​ေရးလိုက္​စားတ့ဲအခါ
ကြၽန္​​ေတာ္​ဟာ သင့္လို ဘာသာ​ေရး ကိုင္​းရိႈင္​းသူတစ္​ဦး မျဖစ္​ခ့ဲပါ။
ျပိဳပ်က္ခံ​ဗလီထဲ ဝတ္ျပဳခြင့္ ကန္႔သတ္ခံထားရေတာ့
လူမဆန္မႈ​ေတြခံရတ့ဲ လူတစ္​​ေယာက္​သာ။

တီးကြက္​ညီညီ ဖန္​တီးခ့ဲတ့ဲ အဓိက႐ုဏ္းနဲ႔ 
ကြၽန္​​ေတာ္ ရင္​ဆိုင္​​​ေတြ႕ႀကံဳတ့ဲအခါ
ကြၽန္​​ေတာ္​ဟာ သင့္လို ​ေဘးအႏၲရယ္​မွ 
႐ွင္​သန္​က်န္​ရစ္​သူ မျဖစ္ခ့ဲပါ။
လံုျခံဳမႈ အာမခံခ်က္​မရိွ​ေတာ့
မုဒိမ္းမႈရဲ႕သားေကာင္က့ဲသုိ႔ ျဖစ္​ရသူသာ။

ႏွစ္သစ္ကူး ေရာက္တ့ဲအခါ
ကြၽန္​​ေတာ္​ဟာ သင့္လို အရပ္သားတစ္ဦး မျဖစ္ခ့ဲပါ။
ဆယ္စုႏွစ္ေပါင္းေက်ာ္က စစ္ေဆးေရး​ေတြေၾကာင့္
စစ္တမ္း ပစၥည္​းတစ္​ခုက့ဲသုိ႔ ျဖစ္​ရသူသာ။

ဇာတိခ်က္​​ေႂကြမွာ ​ေနထိုင္​​ေနလည္​းပဲ
ကြၽန္​​ေတာ္​ဟာ သင့္လုိ 'မိမိႏိုင္ငံ'ဟု ​ေခၚခြင္​့မရပါ။
သက္​​ေသခံမွတ္​တမ္​းတစ္​ခု မရရိွ​ေတာ့
ခိုးဝင္​လာခ့ဲသူ တစ္​ဦးက့ဲသုိ႔ ျဖစ္​ရသူသာ။

ေကာင္​းကင္​ကုိျဖတ္​ၿပီးတိုက္​လာတ့ဲ ​ေလထုကုိ ရႈရိႈက္​ရလည္​း
ကြၽန္​​ေတာ္​ဟာ သင္​့လို လူသားတစ္​ဦး မျဖစ္​ခ့ဲပါ။
ယုံၾကည္​အားထားရတ့ဲ ခို​ေအာင္​းစရာတစ္​ခုမရရိွ​ေတာ့
အထီးက်န္​သူ တစ္​​ေယာက္က့ဲသုိ႔ ျဖစ္​ရသူသာ။

ကြၽန္​​ေတာ္​ ေနထြက္လာတာကုိ ၾကည္​့ရႈ​ေပမယ္​့လည္​း
ကြၽန္​​ေတာ္​ဟာ သင့္လို သက္ရိွသတၱဝါတစ္​ဦး မျဖစ္ခ့ဲပါ။
ေမွ်ာ့္လင့္ခ်က္​ရဲ႕ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈကုိ မရရိွခ့ဲ​ေတာ့
သဲပံုရဲတိုက္တစ္​ခုက့ဲသုိ႔ ျဖစ္​ရသူသာ။

လူမဆန္မႈ​ေတြရဲ႕အထြပ္​အထိပ္​မွာ ​ေန​ေနရလည္​း
ဒုစ႐ိုက္​ေတြရဲ႕ေၾကာက္မက္ဖြယ္​ရာ​အလယ္​မွာ ဝန္​းရံခံရ​ေပမယ္
​့လြတ္လပ္မႈရဲ႕ ျပည့္စံုတဲ့အဓိပၸာယ္ကို တစ္​ႀကိမ္တစ္​ခါ​​ေလာက္​ ျမည္​းစမ္​းႏိုင္​ဖို႔
ကြၽန္​​ေတာ္​့အ​ေရျပားဟာ ဆတ္​ဆတ္​တုန္​ယင္​​ေနတယ္​။

ကိုယ္ပိုင္တဲ့ ကမာၻ​ေလးတစ္​ခုမွာ တစ္​ႀကိမ္​​တစ္​ခါေလာက္​ ​ေလွ်ာက္​လည္​ဖို႔
ကြၽန္​​ေတာ္​့ ႏွလံုးသားက ​ေမွ်ာ္​လင္​့ပါတယ္​။

ခုေခတ္ႀကီးမွာ ...ဘယ္သူမွ ကြၽန္​​ေတာ္​လို မဟုတ္​ေတာ့ပါ။
ကြၽန္​​ေတာ္​နဲ႔ နိႈင္​းႏိုင္​သူဆိုလို႔ ကြ

ခုေခတ္ႀကီးမွာ ...ဘယ္သူမွ ကြၽန္​​ေတာ္​လို မဟုတ္​ေတာ့ပါ။
ကြၽန္​​ေတာ္​နဲ႔ နိႈင္​းႏိုင္​သူဆိုလို႔ ကြၽန္​​ေတာ္​ပဲ ရိွၿပီး
အ့ဲဒီကြၽန္​​ေတာ္​ဟာ ... ႐ိုဟင္ဂ်ာ တစ္ဦးပါ။

ေရးဖြဲ႕သူ- ေမယုအာလီ
ျမန္မာျပန္ဆို- Yar Tin (Rohingthar) 

_______________________________

၂။ "မွား​ေနတာ ငါတုိ႔လား"

ငါတုိ႔က -
"ခိုးဝင္​လာသူ​ေတြ မဟုတ္​​ေၾကာင္​း" ဆိုတာကုိ
အမွန္​အတိုင္​း ျငင္​း​ဆိုေနတယ္​။
ဒါကုိ သူတို႔က -
"ျပစ္​မႈက်ဴးလြန္​တ့ဲ တရားခံအလား"
နည္​းအစုံနဲ႔ ဖမ္​းဆီညႇဥ္​းပန္​း​ေနတယ္​။

ငါတို႔က -
"ရခိုင္​ျပည္​ရဲ႕ မူလဘူတျဖစ္​​ေၾကာင္​း" ဆိုတာကုိ
သက္​​ေသနဲ႔တကြ ခ်ျပ​ေနတယ္​။
ဒါကုိ သူတို႔က -
"ရခိုင္​ျပည္​နယ္​ကုိ သီးျခားလုဖို႔​ၾကံစည္​ေနတယ္​" ဆိုၿပီး
ျပည္​သူကုိ မိႈင္​းခါးခါးတိုက္​​ေနတယ္​။

ငါတို႔က -
"အ​ေျခခံလူ႔အခြင္​့အ​ေရး​​ေတြ ခံစားပိုင္​ခြင္​့ရိွ​ေၾကာင္​း" ကုိ
လူသားအ​ေနနဲ႔ ​ေတာင္​းဆိုၾကတယ္​။
ဒါကုိ သူတို႔က -
"ျမန္​မာတစ္​ႏိုင္​ငံလုံးကုိ ​ေတာင္​း​ေနဘိအလား"
​ေ႐ွ႕​ေနာက္​မညီမၫႊတ္​​ေအာင္​ ျငင္​း​ေနၾကတယ္​။

ငါတို႔က -
"သမိုင္​း​ေၾကာင္​းအရ မွန္​မွန္​ကန္​ကန္​ လုပ္​ပါ" ဆိုၿပီး
​​ေတာင္​းဆို​ေနၾကတယ္​။
ဒါကုိ သူတို႔က -
"မဟုတ္​မတရား တိုင္​းရင္​းသား​ေတာင္​း​ေနတယ္​" ဆိုၿပီး
နည္​းအစုံနဲ႔ ဝါဒဆိုးျဖန္​႔​ေနၾကတယ္​။

ငါတို႔က -
"ၿငိမ္​းၿငိမ္​းခ်မ္​းခ်မ္​း ​ေျဖ႐ွင္​းပါ" ဆိုၿပီး
​ေလး​ေလးနက္​နက္​ အၾကံျပဳတယ္​"။
ဒါကုိ သူတို႔က -
"အၾကမ္​းဖက္​သမား" ဆိုၿပီး
မဟုတ္​မမွန္​ စြပ္​စြဲၿပီး သတ္​ျဖတ္​​ေနၾကတယ္​။

ငါတို္​႔က -
"ဒီႏိုင္​ငံရဲ႕ တရားဝင္​ ႏိုင္​ငံသားပါ" ဆိုတာကုိ
သက္​​ေသနဲ႔တကြ ျပတယ္​။
ဒါကုိ သူတို႔က -
"မ​ေန႔တ​ေန႔က ခိုးဝင္​လာသူ​ေတြ" ဆိုၿပီး
အ​ျခအျမစ္မရိွ စြပ္​စြဲျပန္​တယ္​။

ငါတို႔က -
"သြားလာခြင္​့၊ ပညာသင္​ယူႏိုင္​ခြင္​့၊ ဝတ္​ျပဳႏိုင္​ခြင္​့" ​ေတြကုိ
ဥပ​ေဒ​ေဘာင္​အတြင္​းက ​ေတာင္​းၾကတယ္​။
ဒါကုိ သူတို႔က -
"နန္​း​ေတာ္​့ ပလႅင္​ ​ေတာင္​း​ေနဘိအလား"
ျငင္​းျမဲျငင္​း​ေနၾကတယ္​။

အလို !!!
ငါတို႔ ဘာမ်ား မွား​ေနၾကတာလဲ။
မွန္​မွန္​ကန္​ကန္​ ​ေထာက္​ျပႏိုင္​ရင္​
တစ္​ကြက္​​ေလာက္​ျဖစ္​ျဖစ္​ ​ေထာက္​ျပ​ပါေလ။

ေရးဖြဲ႕သူ-📝 ယ်ာတင္​ (႐ိုဟင္​းသား)
   
——————————————

၃။ ႐ိုဟင့္သား ဆႏၵ

ဘာသာမတူ
 ခြဲျပားလူမ်ိဳး
မတူသြင္လည္း
လူသားတည္းဟု
စိတ္ထဲထားကာ
ျမန္သားပါဓာတ္
က်င့္ကာလက္ေတြ႕
လက္ခ်င္းတြဲလ်က္
ေႏြးေထြးခ်စ္ခင္
အၿပဳံးဆင္လ်က္
ေနခ်င္သည္ကား
႐ိုဟင့္သား ဆႏၵ။

ေရးဖြဲ႕သူ- ေမာင္အဗၺဒူလ္ခါန္

_______________________________

၄။ ရိုဟင္ဂ်ာတစ္ဦး တိရိစၧာန္႐ုံသြားျခင္း

၁။
ကၽြန္ေတာ္တခါကတိရိစၧာန္႐ုံ သြားဖူးတယ္။
အေကာင္ေတြ က်ပ္ပိတ္သိပ္ၿပီး 
လူေတြတိုးလြန္းလို႔
တစ္ေနကုန္ ၾကည့္ခဲ့ရတယ္။

ငယ္ငယ္တုန္းကေပါ့၊
အျမင္သစ္တစ္ခုေတာ့ ရခဲ့တယ္။
တိရိစၧာန္႐ုံမွာ လူေတြက 
သြားလိုက္လာလိုက္၊
တစ္ခ်ိဳ႕က မိသားစုေတြနဲ႔၊ 
တစ္ခ်ိဳ႕က သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔၊
တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း ရည္းစားနဲ႔၊ 
တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ အမ်ိဳးသားနဲ႔၊
တစ္ခ်ိဳ႕က်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္လို တစ္ေကာင္ႂကြက္။

ေလွာင္အိမ္ထဲမွာ က်ားတစ္ေကာင္
သူ႔အစင္းေတြက ဖုန္တလူးလူးနဲ႔၊
ခါက္တုန႔္ေခါက္ျပန္ ေလၽွာက္ရင္း
သူ႔ေလွာင္အိမ္ထဲကေနေလာကႀကီးရဲ့
အျမင္ကို ေျပာင္းလဲပစ္လိုက္ေတာ့မလိုလို။

ၾကည့္ေနတဲ့ လူအုပ္ရဲ့ မ်က္ႏွာ
တစ္ခ်ိဳ႕က ေျပာင္စပ္စပ္၊
ကေလးတစ္ခ်ိဳ႕က ငိုယိုေန၊
တစ္ခ်ိဳ႕က ေဒါသထြက္၊ 
တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း အံ့ဩလို႔၊
တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ 
“ဒီေကာင္ ေလွာင္အိမ္ထဲမွာေနရတာ လြတ္လပ္မွာပါ” လို႔မွန္းဆၾက။

အားလုံးအတြက္ အပ်င္းေျပစရာအျဖစ္
တစ္ေန႔တစ္ခါ အေရာင္းစားခံေနရတဲ့က်ားရဲ့ဘဝ။
စဥ္းစားၾကည့္ၾကပါ။ 
ဒီေတာရိုင္းတိရိစၧာန္တစ္ေကာင္ရဲ့
လြတ္လပ္တဲ့ဘဝကို ဝယ္တဲ့လူေတြကေတာ့
တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ ပိုခ်မ္းသာလာတာ။

စဥ္းစားၾကည့္ၾကပါ။
ေလွာင္အိမ္ကို ေဆြးေျမ့ေအာင္ 
တမင္ထားထားသူေတြအေၾကာင္း၊
သူတို႔ကေတာ့ထင္ၾကမွာပဲ…
ဒီတိရိစၧာန္ေတြ အျပင္ေလာကႀကီးကို
 ေလွာင္အိမ္ထဲကေန ၾကည့္မေနရရင္လည္း
တစ္ေယာက္ေယာက္ကေတာ့ 
သူတို႔ကိုေကၽြးေမြးေစာင့္ေရွာက္ ေနဦးမွာပါပဲလို႔။

ကၽြန္ေတာ္ အားလုံးနဲ႔အတူ 
က်ားကိုသြားၾကည့္ခဲ့ရတုန္းက
သူ႔အတြက္ ရင္နာတယ္၊ ဝမ္းနည္းတယ္။
ေလးစားစြာ အႀကံေပးပါရေစ ေလာကႀကီးေရ။
တိရိစၧာန္အားလုံးကို ေဘးမဲ့လႊတ္လိုက္ၾကပါ။

၂။
တခါကညလယ္ေခါင္ အိပ္မရလို႔ နိုးထလာ၊
သံစကာေနာက္မွာ ေလွာင္အိမ္ခ်ခံေနရတဲ့ 
ကိုယ့္လူမ်ိဳးေတြကို သတိရမိ၊
စစ္ေဆးေရးဂိတ္ေတြ၊ 
လုံျခဳံေရးအရာရွိနဲ႔ စစ္သားေတြ၊
 ေသနတ္ေတြၾကားမွာသြားေလရာ 
အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ ေစာင့္ၾကည့္ခံေနရတဲ့
ဖုန္တလူးလူးလုံျခည္နဲ႔ အဘိုးအိုေတြ။

အိပ္မက္ထဲမွာ သူတို႔က
ဒုကၡသည္စခန္း (က) ကေန စခန္း (ခ) ကို
ေခါက္တုန႔္ေခါက္ျပန္ ေလၽွာက္လို႔ေန၊
အျပင္ေလာကႀကီးအေၾကာင္း စိတ္ကူးယဥ္ေနၾက။

သတင္းေထာက္ေတြက သူတို႔ကို နာက်ည္းစရာျဖစ္ရပ္ေတြဆီ 
တေၾကာ့ျပန္သြားခိုင္း၊
ဒုကၡသည္ေတြကို တီဗြီမွာအသံလႊင့္၊
 ၿပီးရင္ ဆုေတြယူ၊
ပရဟိတအဖြဲ႕ေတြက ငိုယိုေနတဲ့ကေလးေတြကို ဓာတ္ပုံရိုက္၊
အလႉခံဖို႔ လက္ကမ္းစာေစာင္ေတြ ထုတ္ေဝ၊
သံတမန္ေတြက အေတာင့္အတင္းဆုံးတဲေတြထဲအထိလာၿပီး အားေပးစကားေျပာ၊
“ခင္ဗ်ားတို႔ ဘယ္လိုခံစားရသလဲ ဆိုတာ နားလည္တယ္” လို႔ထပ္တလဲလဲေျပာ၊
ၿပီးရင္ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္ေပၚမလာ။
ေလွာင္အိမ္သာ ေဆြးေျမ့ၿပိဳပ်က္သြားခဲ့ရင္
သူတို႔က ထင္မွာ ...ေၾသာ္၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ 
သူတို႔ေခါင္းေပၚမွာ အမိုးအကာကိုယ္စီနဲ႔
ထမင္းနပ္မွန္ေအာင္ေတာ့ စားၾကရမွာပါလို႔။

ေရးဖြဲ႕သူ- Azad Mohammed
ျမန္မာျမန္ဆို- Kenneth Wong and Sai Sam

_______________________________

၅။ ေမ့ရခက္တဲ့ အတိတ္ဆိုး

သန္းေခါင္ယံခ်ိန္ အိပ္ေမာက်စဥ္ 
ညဥ့္နက္ေျခာက္ပို အိပ္မက္ဆိုးပမာ
ေသနတ္ေဖာက္သံ တညံညံျဖင့္ 
လန႔္ႏိုးခ့ဲရသည့္ ထိုညကို 
ယခု​ေတာ့ ေတြး​ေၾကာက္​မိသည္
ေမ့ရလည္​း ခက္သည္​။

အ႐ုဏ္တက္ခ်ိန္ ထိုေန႔မနက္ 
သားသတ္မုဆိုးတို႔က သက္ႀကီးရြယ္အို 
ကေလးမခ်န္​ ႐ိုမ်ိဳးဟုတ္​ရင္​
ကြၽဲႏြားသဖြယ္ လည္လွီးသတ္လို႔
ေသြးအိုင္ထဲမွာ လဲ​ေန႐ွာတ့ဲ
ထိုအေလာင္းမ်ားျမင္ေယာင္ေနဆဲ ေမ့မရပါ။

ေျခဦးတည္ရာ သက္လုေျပးခ်ိန္
ယုတ္မာသူ​ေတြ ေသြးစုပ္ၾကမ္းဖက္
ဥစၥာပစၥည္း ဖ်က္ဆီးလုယက္၊ 
ရပ္႐ြာကုိလည္း မီး႐ိႈ႕ျပာက်
ရင္​နင္​့ဖြယ္​ရာ ျမင္​ကြင္​းအ​ေသခ်ၤ
မ်က္ဝါးထင္ထင္ ျမင္ေတြ႕ခ့ဲရသည့္ 
ရင္နာဖြယ္ရာ ငါတို႔အတိတ္​ ​ေမ့ရခက္​​ေနဆဲပါ။

လက္​နက္​အားကုိး အၿငိဳးႀကီးႏွင္​့
အားကုိးစရာ မ့ဲ႐ွာသူကုိ
အုပ္စုဖြဲ႔လို႔ မုဒိန္းက်င့္ေနစဥ္
႐ိုိလုံမငယ္မ်ား၏ တစာစာ
အကူအညီ ေတာင္းခံသံမ်ား
အာရကန္ေျမ၏ ေကာင္းကင္တခြင္
ယေန႔ထိပင္​ ပ့ဲတင္​ဟပ္​ေနသည္ကုိ
ၾကား​ေယာင္​မိဆဲပါ။

လုံျခံဳရာကုိ ေျပး႐ွာ​ေနခိုက္
​နတ္ျမစ္ႀကီးကုိ ကူးျဖတ္​ေနခ်ိန္ 
ခ်စ္သူန႔ဲကြဲ မိဘနဲ႔ေဝး 
မိသားစုလိုက္ ေလွေမွာက္ေသ၍
ပင္​လယ္​ငါးစာ ျဖစ္ခ့ဲရသည္​့ 
ထိုထိုျဖစ္​ရပ္​ အတိတ္​​သမိုင္း
ျပန္ခါသတိ ရတိုင္းမွာ
ႏွလံုး​ေၾကကြဲ မ်ည္ရည္ယုိက်
ဒါဟာ ငါတို႔ရဲ႕ ေမ့ရခက္တဲ့ အတိတ္ဆိုးပါ။

ေရးဖြဲ႕သူ- Shahida @ Win Win Maw
_______________________________

၆။ ႐ို-ဌာနီသည္ ​ေဝးသႏွင့္

(၁)
ဟိုး . . .
ဝင္​းရႊင္​ပပ မိုးယံ​ေအာက္​က
နိဗၺာန္​သဖြယ္​ ဘိုးဘြား​ေပး​ေမြ
ဇာတိ​ေျမကို၊ အလြမ္​းပိုလ်က္​
ခရီး႐ွည္​လ်ား ပန္​းတိုင္​မႈန္​ဝါး
ျဖတ္​ရခဲခက္​ ​ေ႐ွ႕သို႔ဆက္​​ေလ
​ေသာက​ေပါင္​းက တားဆီးကာလည္​း
​ေျပးသြားခ်င္​ၿပီ ဇာတိ​ေျမဆီ
ဌာ​ေန​ေျမသည္​ ​ေဝးသႏွင္​့။

(၂)
လူ႔ေလာကသား ႐ို-ဘဝကား
ပင္ပန္းမႈမွာ ရင္​ခြဲလုမွ်
​ေႏွာင္​ရစ္​ခံသည္​့ ​ခ်ဳံ​ေမွာင္​ထဲမွ
ထြက္​​ေျပးခ်င္​စိတ္​ ျပင္​းျပ​လာ၍
ဟစ္​္ကာ​ေအာ္​လည္​း အားကုန္​႐ုံသာ
ငါ့လိုလူသား ႐ွင္​သန္က်ိဳးမဲ့ ​
ခ်က္ေႂကြျပည္၌ ျပန္​သြား​ေသခ်င္​ 
ဌာ​ေန​ေျမသည္​ ​ေဝးသႏွင္​့။

(၃)
တိုင္​းတစ္​ပါး၌ သူတစ္​ပါးမီွ
သူ​ေကြၽးမွစား သူ​ကူမွဝတ္​
ဘယ္မွာ႐ိုးရာ ဘယ္မွာစာေပ 
႐ိုဟင္​ဂ်ာမ်ဳိး ​ေမ့လုဆဲဆဲ
မ်ဳိးဂုဏ္ေဆာင္သည္​့ တို႔ဓေလ့ျမတ္ 
ပုံစံမက် ေရာေႏွာစီးဆင္​း
​ေမြးရပ္​​ေျမဆီ အ​ေျပးသြား၍
ယုတၱိဆန္​ဆန္​ ျပဳခ်င္​​ျငားလည္​း
ဌာ​ေန​ေျမသည္​ ​ေဝးသႏွင္​့။

(၄)
​ဥပါဒ္ျပည္​့ႏွက္​ ပင္​လယ္​ျပာ၏
ကမ္​းတစ္​ဖက္​က တို႔ျပည္​ႀကီးသုိ႔
မ်က္​ႏွာမူ၍ စိတ္ကမွန္းခ်ိန္​ 
မ်က္​စိမႏိုင္ မႈန္​၀ါး၀ါးျမင္​
မ်က္​ရည္​ဝဲ၍ ပါးျပင္​စိုစြတ္​
အ​ေတာင္​ပံမ့ဲ ငွက္​​ေလးတစ္​​ေကာင္​
တို႔​ျပည္​ႀကီးဆီ ပ်ံသြားခ်င္​လည္​း
ဌာ​ေန​ေျမသည္​ ​ေဝးသႏွင္​့။

(၅)
​ည​ေနဆည္​းဆာ ​ေနဝင္​ခ်ိန္​ခါ 
နယ္​စပ္​နားထိုင္​ ​မွန္​း၍ရႈရႈိက္​
​ေမယုေတာင္က ႐ွဴမဝသည္​့
ရင္​​ေအး​ေစရာ ​ေလ​ေျ​ပ​ေလညင္​း 
​ေရ​ေျမျခားမွာ ငါ႐ိုဟင္​းသား
အနည္​းငယ္​မွ် ထိ​ေတြ႔မရ
​ေမြးရပ္​​ေျမ၏ ​ေလ​ေျပ​ေအး​ေအး
ျပင္​းျပင္​းျပျပ ငါတမ္​းတ​လည္​း 
ဌာ​ေန​ေျမသည္​ ​ေဝးသႏွင္​့။

(၆)
​ေန႔ညတူတူ လင္​း​ေရာင္​ကင္​းလ်က္​
နယ္​႐ွစ္​ခြင္မိႈင္း ​မုန္းစက္ဝိုင္းမွ
လ်ိဳ႕ဝွက္​သည္​းဖို လြတ္​ေျမာက္​​ေရးကို
​ေန႔ညမျပတ္​ ​ေစာင့္ဆိုင္းလာလည္​း ​​​
ဇာတ္​လမ္​း​ကတူ မ​ေျပာင္​းမလဲ 
မြဲကံၾကမၼာ ဒုကၡသည္​ဘဝ
​ေအာက္စီဂ်င္လည္​း မဝတဝ 
အသက္​႐ွဴတိုင္​း လြမ္​းမ​ေျပသည္​့
​​​ဇာတိ​ေျမဆီ သြား​ေနခ်င္​လည္​း
႐ို-ဌာေနသည္​ ​ေဝးသႏွင္​့။

​ေရးဖြဲ႕သူ - Řø Anamul Hasan

_______________________________