ဦးပုည၏ ကံၾကမၼာႏွင့္ ဝိဇယျပဇာတ္​

ေဝဖန္📜 ခိုင္ေသြးညိဳ

ဦပုညဆိုလ်င္ ျမန္မာစာေပသမိုင္း၌ လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္ ေက်ာ္ၾကားေသာ စာဆိုေတာ္ႀကီးဟု ျမန္မာစာေပ လိုက္စားသူတိုင္း သိၾကပါသည္။ ဦးပုညသည္ တစ္ေခတ္မွာ တစ္ေယာက္ဟု ဆိုေလာက္ေအာင္ပင္ ဉာဏ္လည္းႀကီး၊ ပညာလည္းႀကီးသူျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ျပင္ အေရးအသား အရာတြင္လည္း အခန္႔အသန္႔၊ အႏုအၾကမ္း၊ အရႊန္းအေသာ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ျဖင့္ လူ႔သေဘာ လူ႔သဘာဝေပၚလြင္ေအာင္ ေရးသားႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ႐ွိတ္စပီးယားႏွင့္ ႐ူပကျပဳရသူလည္း ျဖစ္ပါသည္။

ျပဇာတ္၊ ေတးထပ္၊ ေမာ္ကြန္း၊ ဝတၳဳ၊ သာသနာေလွ်ာက္၊ ဆြမ္းေတာ္ႀကီးေလာင္းစာတမ္း၊ ေမတၱာစာ၊ ဒံုးခ်င္းမွစ၍ စာမ်ိဳးစံုေရးသားခဲ့သူလည္းျဖစ္ပါသည္။ ေရးသမွ်စာမ်ားတြင္လည္း စကားလံုးေျပာင္ေျမာက္စြာ၊ အဖြဲ႔အႏြဲ႔ႏိုင္နင္းစြာ၊ရသေပၚလြင္စြာ ေရးခဲ့သူျဖစ္ပါသည္။

ဦးပုည ေရးခဲ့ေသာျပဇာတ္မ်ားအနက္ ေရသည္ျပဇာတ္သည္ ျပဇာတ္အဂၤါရပ္မ်ားႏွင့္ အျပည့္စံုဆံုးဟု ပညာ႐ွင္မ်ား သံုးသပ္ၾကပါသည္။ ဦးပုညသည္ ေရသည္ျပဇာတ္အျပင္ ဝိဇယျပဇာတ္၊ ပဒုမျပဇာတ္၊ ေဝႆ ႏၱရာ ျပဇာတ္၊ ေကာသလျပဇာတ္၊ ဝါသုေဒဝျပဇာတ္တို႔ကိုလည္း ေရးခဲ့ပါေသးသည္။ ထိုအထဲတြင္ ေရသည္ျပဇာတ္ နည္းတူ ထင္႐ွားေသာျပဇာတ္မွာ ဝိဇယျပဇာတ္ျဖစ္ပါသည္။

ဦးပုညသည္ ဝိဇယျပဇာတ္ကိုေရးရာတြင္ သီဟိုဠ္ မဟာဝင္မွ သီဟဗာဟုဇာတ္ကို ေက်ာ႐ိုးယူ၍ ေရးခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ဝိဇယျပဇာတ္ေရးသားရေသာ အေၾကာင္းရင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ အယူအဆ သံုးခု ကြဲျပားေနပါသည္။

၁။ ကေနာင္မင္းသားႀကီးက တူေတာ္ ျမင္ကြန္း၊ ျမင္းခံုတိုင္တို႔ ဆိုးသြမ္းေနသည္ကို ေနာင္ေတာ္သိေစလို၍ ေရးသားခိုင္းသည္။

၂။ မင္းတုန္းမင္းကိုယ္တိုင္ သားေတာ္မ်ားဆိုးသြမ္းေနသည္ကို သတိေပးဆံုးမလိုသည့္အတြက္ ေရးခိုင္း သည္။

၃။ ေရႊဘိုမင္း၏သားေတာ္ ပုဂံမင္းက ေတာင္းပန္ေသာေၾကာင့္ ေရးသည္။

အထက္ပါ အယူအဆမ်ားအနက္ ပထမအခ်က္ကို အေၾကာင္းယုတၱိသင့္သျဖင့္ လက္ခံသူမ်ားသည္ဟု ဆိုပါသည္။

ဝိဇယျပဇာတ္တြင္ သီဟဗာဟုမင္းႀကီး၏ သားေတာ္ႀကီး ဝိဇယမင္းသားသည္ ကြၽန္သီးခုနစ္ရာ၊ သင္းဗိုလ္ပါႏွင့္ ၊ျပည္ရြာတ႐ိုး၊ သေဝထိုးေအာင္ ဆိုးသြမ္းေသာေၾကာင့္ ခမည္းေတာ္က ေသဒဏ္ေပးသည္။ မယ္ေတာ္ႏွင့္ အမႉးအမတ္မ်ား ေတာင္းပန္ေသာေၾကာင့္ ပင္လယ္သမုဒ္ေၾကာသို႔ ေဖာင္လုပ္၍ေမ်ွာသည္။ ကံအားေလ်ာ္စြာ လကၤာဒီပံ ကြၽန္းႏိုင္ငံသို႔ေရာက္ၾကၿပီး မယ္ကုဝဏ္ႏွင့္ အေၾကာင္းပါကာ လကၤာဒီပမွ ဘီလူးမ်ားကို ႏွိမ္နင္း၍ မင္းျပဳသည္။ မင္းျဖစ္ေသာအခါ မယ္ကုဝဏ္သည္ အသြင္မတူေသာဘီလူးမျဖစ္၍ အသြင္တူေသာ မဓုရာျပည္မွလူမင္းသမီးကို ေတာင္ညာစံေဒဝီအျဖစ္တင္ေျမႇာက္သည္။ မယ္ကုဝဏ္ႏွင့္ ရေသာ သားႏွစ္ေယာက္ကို ေစာင့္ေ႐ွာက္မည္ဟုေျပာေသာ္လည္း မယ္ကုဝဏ္က လက္မခံဘဲ သားႏွစ္ေယာက္ကို လက္ဆြဲကာ နန္းမွထြက္သြားသည္။

ေနာက္ပိုင္းတြင္ ဝိဇယမင္းသားသည္ ဘုရားဗ်ာဒိတ္ေတာ္႐ွိသည့္အတိုင္း သာသနာျပဳမင္းျဖစ္လာသည္။(သာသနာျပဳေၾကာင္းကား ျပဇာတ္၌မပါ ပါ)

ဤျပဇာတ္တြင္း ဝိဇယမင္းသား၏ စ႐ိုက္၊ မယ္ကုဝဏ္၏စ႐ိုက္မ်ားကို ဖြဲ႔ရာ၌ ပီပီျပင္ျပင္႐ွိလွပါသည္။ အျခားဇာတ္ကြက္မ်ားလည္း ေကာင္းမြန္လွေသာေၾကာင့္ ဖတ္႐ႈ၍မၿငီးႏိုင္ေသာ ျပဇာတ္ပင္ျဖစ္ပါသည္။

ဝိဇယျပဇာတ္သည္ နာမည္ေက်ာ္သေလာက္ ဦးပုညကို ဒုကၡေပးခဲ့ေသာျပဇာတ္လည္း ျဖစ္ပါသည္။

ျမင္းကြန္း၊ ျမင္းခံုတိုင္မင္းသားတို႔ ပုန္ကန္ေသာအေရး၌ ဝိဇယျပဇာတ္ကို ဖတ္႐ႈအားက်ေသာေၾကာင့္ဟု ေလွ်ာက္တင္ၾကသည္။ ထိုအခိုက္ ပုန္ကန္မႈ၌ ဦးပုည အခါေပးသည္ဟု စစ္ခ်က္ထြက္ေသာေၾကာင့္ ၿမိဳ႕သာၿမိဳ႕စား ေျမာက္ၿမိဳ႕ဝန္ဦးသာအိုးအိမ္တြင္ အက်ယ္ခ်ဳပ္ထားသည္။ ထိုစဥ္ ဦးသာအိုး၏မယားငယ္ ခင္သုန္ႏွင့္ ရည္ငံသည္ဟု သတင္းထြက္လာရာ ၁၂၂၉ ၊ နယုန္လတြင္ ဦးသာအိုးက အဆံုးစီရင္ခဲ့သည္။(ဦးသာအိုးႏွင့္ ဦးပုညသည္ အစကပင္မတည့္သူမ်ားျဖစ္သည္ဟု မွတ္ဖူးပါသည္။ ဦးသာအိုးသည္ တလိုင္းမ်ိဳးျဖစ္သည္။ ဦးသာအိုးကို ႏိွပ္ကြပ္လိုေသာေၾကာင့္ ဦးပုညက ဝိဇယျပဇာတ္တြင္ "တလိုင္းေသ၊ ေရပင္လယ္ျမစ္၊ ငါးစင္႐ိုင္းႏွင့္ ငါးသိုင္းျဖစ္၊ ငါးသိုင္းေသ၊ လူေတလူညစ္..... ႐ိုင္းႏွင့္ တလိုင္းျဖစ္။တရစ္ပတ္ပတ္၊ ျဖစ္တတ္ပ်က္ျပန္၊ လံကေဓာ ေလာကဓံမွာ ကံႏွင့္ကတၱား၊ သည္ႏွစ္ပါးကို၊ သားေတာ္ေရႊစင္ အစင္းအစင္း မုန္႔တီဟင္းကဲ့သို႔ ကြင္းကြင္းႀကီးထင္လြန္း၍.."ဟုပင္ ဝိဇယမင္းသား၏စကားအျဖစ္ ဖြဲ႔ခဲ့ပါသည္။ ဦးသာအိုးကလည္း ျပန္လည္ေခ်ပခဲ့ပါသည္။ ဤသို႔ မတည့္ၾကသူမ်ားျဖစ္ၾကရာ မိမိ၏ရန္သူ မိမိ လက္ထဲတြင္ေရာက္လာခိုက္ အေကာက္ၾကံသည္မွာ မဆန္းေတာ့ေခ်။)

ဦးပုညကြယ္လြန္ေသာအခါ မင္းတုန္းမင္းႀကီးက ႏွေျမာလွ၍ လူကို ေခြးသတ္ေလျခင္း ဟုပင္ မိန္႔ေတာ္မူ ခဲ့ပါသည္။ သို႔ေသာ္ တိုင္းျပည္အေရး မေအးေဆးေသာေၾကာင့္ ဦးသာအိုးကို အျပစ္မေပးခဲ့ေပ။

ဦးပုညသည္ မင္းခစားလုပ္လ်င္ ဥပေစၦဒကကံမကင္းႏိုင္ေၾကာင္း ၾကက္သြန္ခင္းဆရာေတာ္က မိန္႔ဖူးသည္။ မိမိကိုယ္တိုင္လည္း ေဗဒင္ပညာတတ္ကြၽမ္းပါလ်က္ ေဗဒင္ကိုယံုကိုးျခင္းမ႐ွိေလသေလာဟု ထင္မွတ္ဖြယ္ျဖစ္ပါသည္။

မည္သို႔ဆိုေစ၊ ဦးပုညေသရျခင္းမွာ ဝိဇယျပဇာတ္လည္း တစ္စိတ္တစ္ပိုင္း ပါဝင္ပတ္သက္ေနသည္မွာကား ေစတနာေကာင္းျဖင့္ဖန္တီးေသာ စာေပလက္ရာတစ္ခုကို ဖတ္႐ႈခံစားသူက အလြဲ႐ႈျမင္ခံစားခဲ့ေသာ အက်ိဳးဆက္ဟုပင္ သတိျပဳဖြယ္ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။