“AURÍMADONPUR ÓR CÚIKKA RAZA,DULOR SORÓR FORZAR MEMA”
“ဩရီေမာေဒါန္ပူရ္ ဩရ္ ႐ႉကၡိယာရာဇာ၊ ဓူေလာ္ေစာ္ေရာ္ရ္ ေဖာရ္ဇာ ေမမာ”
ဒီလိုေရွး လကၤာေတြ ေျပာတတ္တဲ့ အဘြားႀကီးရဲ႕ စကားေတြ သြားရင္းလာရင္း မၾကာမၾကာ ၾကားေနရလို႔ နားေတာင္ ညည္းေနတတ္၏။ အဘြားႀကီးက ကေလးေတြကို သိပ္ခ်စ္တာပဲ။ ဒါဒီလို႔ လူသိမ်ားတယ္။ အမည္ရင္းကိုေတာ့ မသိဘူး။ ကေလးေတြရဲ႕ ေကာင္းတဲ့ စ႐ိုက္ျဖစ္ျဖစ္၊ မေကာင္းတဲ့ စ႐ိုက္ျဖစ္ျဖစ္ေတြ႕ခ်င္း ျမင္ခ်င္း တစ္ခုခု ေျပာတာခ်င္းပဲ။ ပတ္ဝန္းက်င္က ကေလးေတြကေတာင္ သူ႕လကၤာေတြတတ္လာၿပီ။ စကား အေခ်အတင္ ေျပာတဲ့ခါ အဲ႔လို စကားေတြ ေျပာတတ္လာၿပီ။ တို႔ ႏွစ္အိမ္ေက်ာ္မွာ ေနတဲ့ ေဒါလီယား ဆိုတဲ့ ကေလးကေတာ့ အေတာ္ကို လကၤာေတြ ေျပာတဲ့ အက်င့္ပါလာတယ္။ အဲ့လကၤာေတြ ေျပာရင္း အႏိုင္စား ၾကတယ္။ တခါတေလ အဘြားကို သေရာ္တတ္တယ္။ ငါတို႔ေတာင္ နည္းနည္းရေနၿပီ။
သူ႕ေျမးေလးတစ္ေယာက္ရိွတယ္။ ဟာမီတ္လို႔ ေခၚတယ္။ လူငယ္ျဖစ္တဲ့အနည္းနဲ႔ အိမ္အလုပ္ေတြ အဲ့ေလာက္ ဝင္မကူဘူး။ စာလည္းနည္းနည္း ညံ့တယ္။ လူငယ္သဘာဝ ေပ်ာ္ပါးကစားခ်င္စိတ္ မ်ားတာေပါ့။ ဒါဒီက အၿမဲ သူ႕ကို ဆံုးမတယ္၊ စတယ္၊ က်ီစယ္တယ္။ ဒါဒီက စတာေနာက္တာကို သူမခံခ်င္ဘူး။ သိပ္ကို စိတ္ဆိုးတတ္တယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ သိလား။ ဒါဒီက သူကို ဂုဏ္ပုဒ္ တစ္ခုနဲ႔ ေခၚၾကတာကိုး။ ငါ့ေျမး “ဩရီေမာေဒါန္ပူရ္ ဩရ္ ႐ႉကၡိယာရာဇာ” လို႔ သူ႕ကို ေခၚရင္ မခံခ်င္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဒါဒီက သူ႕ကို မၾကာခဏေနာက္တတ္တယ္။ ဒီေတာ့ သူ႕သူငယ္ခ်င္း ေပါင္းေဖာ္ေတြကလဲ ဝိုင္း စၾကတာေပါ့။ သူတစ္ခါတေလ ငိုေတာင္ ငိုတတ္တယ္။ ဒါနဲ႔ မခံခ်င္တာကို သိေလ တေျဖးေျဖး သူနာမယ္ဂုဏ္ပုဒ္လဲ ပ်ံ႕ေလ ျဖစ္ေနတယ္။ အဲ့ဒီ လကၤာရဲ႕ အျပည့္အစံုကေတာ့ “ဩရီေမာေဒါန္ပူရ္ ဩရ္ ႐ႉကၡိယာရာဇာ၊ ဓုလ္ေလာ္ ေဆာ္ေရာ္ရ္ ေဖာ္ရ္ဇာ ေမမာ” ျဖစ္တယ္။ ဒါဒီနဲ႔ ဆံုျဖစ္ေတာ့ ပံုျပင္ေတြ နားေထာင္ၾကတယ္။ ေရွးစကားေတြ ေျပာတယ္။ အခြင့္ဆီဆိုင္ ဒီသူ႕ေျမးေလးရဲ႕ ဂုဏ္ပုဒ္ လကၤာကို ေမးဖူးတာရိွတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒါဒီက ဒီလကၤာဟာ ငပ်င္းေတြကို ေျပာတဲ့ လကၤာလို႔ပဲ ေျဖခဲ့တယ္။ ရွင္းရွင္းေတာ့ မေျဖခဲ့ပါဘူး။ တို႔ လည္း အဲေလာက္ အေရးစိုက္တာ မဟုတ္သျဖင့္ အေသးစိတ္ကို ျပန္မေမးခဲ့ဘူး။
ဒီလိုဒီလို ႏွစ္ကုန္ရက္ကုန္နဲ႔ တစ္ေန႔ ဒါဒီရဲ႕ ဘဝေျပာင္းဖို႔ အခ်ိန္တန္သြားၿပီ။ ဒါဒီလဲ ဘဝေျပာင္းသြားေလၿပီ။ သူက်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ အေမြအခ်ဳိ႕က လူငယ္ေတြရဲ႕ ပါးစပ္စည္တီးေနၿပီ။ သူ႕ လကၤာေတြ၊ ပံုျပင္ေတြ ၊ စကားထာေတြက ကေလးေတြရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ ဇာတ္ကြက္ကို အတန္တိုးေပးလိုက္တာေပါ့။
ဒါနဲ႔ ၂၀၀၉ ခု ဒီဇင္ဘာလတြင္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦးရဲ႕ အကူအညီနဲ႔ စာအုပ္တစ္အုပ္ မိတ္ဆက္ခြင့္ရခဲ့တယ္။ အဲ့ဒါက အျခားမဟုတ္ဘူး၊ ဗိုလ္မႉး ဘရွင္ ေရးသားခဲ့တဲ့ ‘အေနာ္ရထာအရင္က ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္’ ျဖစ္တယ္။ အဲ့စာအုပ္ဖတ္ရင္း “အရိမဒၶနာ ျပည္” ဆိုၿပီးေတာ့ ပုဂံျပည္ရဲ႕ ေရွးအမည္ကို ဖတ္လိုက္ရတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီ နာမယ္နဲ႔ စာသင္တုန္းကတည္း ရင္းႏီွးခဲ့တယ္။ ရာဇကုမာရ္ေက်ာက္စာမွာလဲ ေဖာ္ျပတာ ဖတ္ဖူးတယ္။ ေနာက္လဲ တျခား စာအုပ္ေတြမွာ ဖတ္ဖူးတာရိွတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီတစ္ခါ ဖတ္ဖူးတာနဲ႔မတူဘူး။ ဒီတေခါက္ ဖတ္တာနဲ႔ ဟိုး ဒါဒီရဲ႕ လကၤာကို ဗုန္းခနဲ သတိရမိတယ္။ “ဩရီေမာေဒါန္ပူရ္ ဩရ္ ႐ႉကၡိယာ ရာဇာ”။ အဲ့လကၤာရဲ႕ အရီေမာဒါန္ပူရ္နဲ႔ သံတူ ဌာန္တူေနတာကို သတိျပဳမိတယ္။ ဩရီေမာေဒါန္ပူရ္ ဆိုတဲ့ စကားလံုးဟာ အရိမဒၶနပူရ လို႔ ဆိုလိုတာျဖစ္တယ္။ ပူရက ျပည္ေပါ့။ ေရွး ျပည္က ၿမိဳ႕ရဲ႕ အနက္ဖြင့္ တယ္။ တို႔မ်ဳိးေတြက ပ်ဳ၊ မြန္၊ ျမန္မာ၊ ကုလားတို႔ရဲ႕ ေရွးပုဂံျပည္ နာမယ္ကို ယခုထိတိုင္ လက္ဆင့္ကမ္း သံုးႏႈန္း လာေနတာလားလို႔ စဥ္းစားမိတယ္။ အားက်မိတယ္။ ဂုဏ္ယူမိတယ္။ အာရ္ကာန္ ပုဂံ အင္းဝ စတဲ့ ဆက္ဆံေရး ဘက္ကို ေတာင္တလွည့္ ေျမာက္တလွည့္ အမ်ဳိးမ်ဳိး စဥ္းစားခန္း ဝင္မိတယ္။ ဒီေလာက္ တန္ဖိုးရိွတဲ့ ရာဇဝင္ စကားတစ္ခြန္းကို ဒီအတိုင္း အမွတ္မဲ့ထားခဲ့တာလား။ ၿပီးေတာ့ ဒါဒီကို ဆံုး႐ံႈးခဲ့ရတဲ့ အတြက္ ႏွေျမာမိခဲ့တယ္။ စိတ္ထဲမွာ အဲ့လကၤာပုဒ္ရဲ႕ အဓိပၸာယ္ အေသးစိတ္ကို ရွင္းျပႏိုင္မယ့္ သူေတာ္ တစ္ပါးကို တိတ္တခိုး ရွာေနတယ္။ အဓိပၸာယ္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ သိရိွရန္ စိတ္ဆႏၵျပင္း လာခဲ့ တာေပါ့။
ေနာက္တစ္ရက္ ညေန သံုးနာရီေလာက္တြင္ အသက္ (၈၀) နီးပါးရိွလာတဲ့ အထက္တန္းေက်ာင္းအုပ္ ဆရာႀကီး ေမာင္ႏု ႏွင့္ သြားေတြ႕တယ္။ သူက အသက္လဲႀကီး ပညာရိွ တစ္ပါး ျဖစ္တဲ့အျပင္ သူအမ်ားရဲ႕ ဂုဏ္ျပဳေလးစားျခင္းကိုလည္း ခံရသူျဖစ္တယ္။ သူ႕ အသက္ ၈၀ ျဖစ္ေသာ္လဲ က်န္းက်န္းမာမာပါပဲ။ ခ်မ္းအက်ႌ တစ္ထည္ဝတ္ေနလ်က္ ကုလားထိုင္ေပၚ ထိုင္ေနတာကို ေတြ႕ရတယ္။ ႏႈတ္ဆက္ၿပီးေတာ့ စကားစတယ္။ အထက္ပါအေၾကာင္းနဲ႔ လာ႐ျခင္းျဖစ္တယ္။ အဲ့လကၤာကို က်ႏုပ္ မွတ္မိသေလာက္ ဖတ္ျပတယ္။ ဆရာႀကီးက ေအာ္…ဒီ လကၤာလား ဆိုၿပီး ကြ်ႏု္ပ္ နည္းနည္း အသံလြဲေနတဲ့ဟာကို ျပန္ဖတ္ျပတယ္။ ၿပီးေတာ့ အသက္ ၈ ႏွစ္ေလာက္ရိွတဲ့ ေျမးမေလးကို ေခၚကာ စာရြက္ တစ္ရြက္နဲ႔ ေဘာ္ပင္ တစ္ေခ်ာင္း ယူခိုင္းတယ္။ လကၤာကို အဂၤလိပ္စာလံုးနဲ႔ စာရြက္ေပၚ ခ်ေရးတယ္။
ၿပီးရင္ စကားလံုး တစ္လံုးခ်င္း ေရးၿပီးေတာ့ ရွင္းျပတယ္။
အရိမေဓာန္ပူရ္ = ပုဂံျပည္
႐ႈကၡ်ိာ = ငပ်င္း
ရာဇာ = မင္း
ဓူလ္ = ထမ္းစင္
ေစာရ္ = စီးသည္
ေဖာရ္ဇာ = ျပည္သူ
ေမမာ = သစ္သီးဝလံ
အဓိပၸာယ္ကေတာ့ “ပုဂံျပည္ ငပ်င္းမင္း၊ ထမ္းစင္ စီးလ်က္ ျပည္သူ႔ ဘ႑ာေတြကို အလႊဲကုန္” ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ေစာလူးမင္း(သို႔မဟုတ္) တ႐ုတ္ေျပးမင္း ေခၚ နရသီဟပေတ့မင္းကို ရည္ၫႊန္း ဖြဲ႕တာ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္ တယ္။ ယခု မင္းတို႔ေခတ္လို တီဗီြေတြ ဗီဒီယိုေတြ မရိွတဲ့ ေရွးေခတ္တုန္းက ႐ိုေတြဟာ ေျမဝိုင္းအကေတြ၊ ပံုျပင္၊ ဖူတီး ေခၚတဲ့ ဒ႑ာရီဝတၱဳေတြ၊ ေဖာ့သ္ ဆိုတဲ့ လကၤာ စကားထာ တိုက္ပြဲနဲ႔ ညကေလးကို ေပ်ာ္ေျဖ ကုန္ဆံုးၾကေစတယ္။ ဒီေတာ့ လူ႕ေန႔စဥ္သံုး စကား အသံုးအႏႈန္းမွာလဲ အလကၤာေတြ စကားထာေတြ စကားဝွက္ေတြနဲ႔ ေပါ့ကုန္တာေပါ့။ ဒီစကားေတြဟာ တေျဖးေျဖးနဲ႔ ေပ်ာက္ကြယ္လာေနတာ…သားေရ။ ဆရာႀကီး ငယ္ငယ္တုန္းကဆိုရင္ စကားထာ၊ စကားဝွက္ေတြနဲ႔ စကားေျပာတာ သိပ္ကိုမ်ားတယ္။ ေရွးလူေတြက စကားေျပထက္ လကၤာေတြ ပိုႀကိဳက္ခဲ့တဲ့ သေဘာေဆာင္ေနတယ္…သားေရ။ ဒီလို အက်ဳိးသင့္အေၾကာင္းသင့္ အတန္ ေဆြးေႏြးၿပီးေတာ့ နာရီဘက္ကို ၾကည့္တယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ နမာဇ္ခ်ိန္ျဖစ္ေနတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ဆရာႀကီးနဲ႔ ႏႈတ္ခြန္းဆက္ ခြဲခြာခဲ့ရေလတယ္။
[လူထုဝဏၰ ေရးသားသည္။]
No comments:
Post a Comment