‘ဘာသာျခားေတြဟာ မုန္းစရာလား’ ဂ်ပန္ပညာေတာ္သင္သြား ဆရာမႀကီး ေဒၚေဆြေဆြေအး၏ ကိုယ္ေတြ႕မွတ္တမ္း

[အပိုင္း ၁၅]

နာရီတာ ေလဆိပ္မွာနိုင္ငံတကာေက်ာင္းသားေတြ အမ်ားႀကီးေတြ႕ရတယ္။ အဲဒီထဲမွာ မုတ္ဆိတ္ အရွည္ႀကီးနဲ႕ ကုလားတစ္ေယာက္ကိုေတြ႕ေတာ့ က်မတို႕အဖြဲ႕ တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ျပျပီး စ ေနႀကေသးတယ္။

ေနာက္ဆံုးမေတာ့သူက Nagoya သြားမဲ႕ရထားနဲ႕လိုက္မဲ႕သူ ျဖစ္ျပီး ေနာက္ထပ္လဲ ေခါင္းမီးျခံဳ တစ္ေယာက္လဲ ပါေသးတယ္ဆိုေတာ့ က်မအေတာ္စိတ္ညစ္သြားတယ္။ အေဆာင္ေရာက္ေတာ့ ပိုဆိုးတာက မုတ္ဆိတ္ဖြားေတြအမ်ားႀကီးဘဲ။ေဆာ္ဒီ။ အီဂ်စ္၊ အီရန္၊ ကာဇတ္စ္တန္၊ ဆီလာလီယြန္၊ အီရတ္၊ အင္ဒိုနီးရွား၊ မေလးရွား၊ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္။ နိုင္ငံစံုက မြတ္ဆလင္မ်ားေပါ့။ 

သူတပါးနိုင္ငံမွာလည္းျဖစ္ျပန္ျမန္မာဆိုတာလဲ ကိုယ္တစ္ေယာက္ထဲမို႕ ေျပာတာဆိုတာ အစစအရာရာ သတိထားေနရပါတယ္။ျပီးေတာ့ အေတာ္မ်ားမ်ားကလည္း မြတ္ဆလင္ေတြဆိုေတာ့ အေပါင္းအသင္း လုပ္ဘို႕ နဲနဲစိုးရိမ္မိပါတယ္။ က်မတို႕က ပထမေျခာက္လ လံုးလံုး ဂ်ပန္စာသင္ရပါတယ္။ Nagoya တကၠသိုလ္ နိုင္ငံေက်ာင္းသား စင္တာမွာ သင္ရပါတယ္။တစ္ေနကုန္တတ္ရပါတယ္။ျမန္မာနိုင္ငံမွာ UFL တတ္ထားေပမဲ႕အေျခခံက စျပီးသင္ခ်င္တာမို႕ Basic Course ကိုဘဲေရြးလိုက္ပါတယ္။ဒီေတာ့ က်မရယ္ မေလးရွားက ''ပါအိဇာ''ရယ္ အင္ဒိုနီးရွားက ''အဘူး'' ရယ္ ေဆာ္ဒီအာေရးဗီးယားက ''ေဂါမ'' ရယ္ လာအိုက ''လွစံ''ရယ္ ကေမၺာဒီးယားက''ပန္းဟန္''ရယ္ ဗီယက္နမ္က ''ဇြန္''ရယ္ section တစ္ခုတည္းမွာသင္ရပါတယ္။သူတို႕က က်မနာမည္ကို''ေဆြ''လို႕ အသံမထြတ္တတ္ဘူး။ ''ဆြီး''လို႕ဘဲ ေခၚႀကတယ္။

ေက်ာင္းမွာေတာ့ ဗီယက္နမ္၊ ကေမၺာဒီးယား၊ လာအို တို႕က က်မနဲ႕ဘာသာတူေတာ့ ပိုရင္းႏွီးေပမဲ႕ေနတဲ႕ အေဆာင္မတူႀကဘူး။ ဒါေႀကာင့္ေက်ာင္းမွာေတာ့ စကားေျပာေဖၚရွိေပမဲ႕အေဆာင္မွာေတာ့ အခန္းတံခါးပိတ္ျပီးေနလိုက္ပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလလဲအေဆာင္နဲ႕နီးတဲ႕ျမန္မာေက်ာင္းသူ အိအိခင္ရဲ႕ အခန္းကိုသြားလည္တတ္ပါတယ္။တစ္ေယာက္ထဲမို႕ ညညဆို အိမ္ကိုလြမ္းျပီးငိုခဲ႕ရတာလဲ ခဏခဏေပါ့။
ဂ်ပန္ စေရာက္ေရာက္ခ်င္း က်မတို႕ hand phone မရွိႀကေသးဘူး။ ဒါေႀကာင့္ အေဆာင္ေအာက္ထပ္မွာ ထားတဲ႕ကဒ္ဖုန္းေတြနဲ႕ဆက္ႀကရတယ္။ ဖုန္းေတြေဘးမွာ အေဆာင္ရဲ႕ဧည့္ခန္းရွိျပီးေက်ာင္းသားအမ်ားစုက အဲဒီအခန္းမွာစုျပီး စာဖတ္ႀက စကားေျပာႀကပါတယ္။ က်မကလြဲရင္ေပါ့။ 

အဲဒီအခ်ိန္မွာျမန္မာျပည္မွာ က်န္ခဲ႕တဲ႕က်မ သမီးေတြကို အရမ္းသတိရပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ အငယ္ဆံုး သမီးေလးက ေလးႏွစ္ေလာက္ဘဲရွိေသးေတာ့ သူနဲ႕ဖုန္းဆက္ရင္ သူလဲငို က်မလဲငိုရပါတယ္။ က်မက သမီး သမီးလို႕ ေခၚျပီးငိုတာ ေတြ႕ရင္ အခန္းထဲက စကားေျပာေနတဲ႕ေက်ာင္းသားေတြ အသံတိတ္ကုန္တယ္။
(ေနာက္ေတာ့ျပန္ေျပာႀကတယ္'' နင္ရဲ႕သမီး သမီးလို႕ေခၚျပီး ငိုတဲ႕အသံက နင္ေျပာတဲ႕ဘာသာစကားကို ငါတို႕မသိေပမ႕ဲ အေမ တစ္ေယာက္က သားသမီးကို ေခၚေနတာလို႕ငါတို႕ခံစားမိလို႕ ငါတို႕ အရမ္း စိတ္ထိခိုက္ႀကရတယ္''တဲ႕။ဒါေႀကာင့္ နင့္ကိုငါတို႕မိတ္ေဆြဖြဲ႕ျပီးေနႀကမယ္လို႕ တိုင္ပင္ထားႀကတာ'' တဲ႕။) အဲဒီေနာက္သူတို႕ေတြက်မနဲ႕လာလာျပီးစကားေျပာႀကတယ္။ 

အစပိုင္းေတာ့ သူတို႕ကို သတိထားဆက္ဆံေပမဲ႕ သူတို႕ေျပာတဲ႕စကားတစ္ခြန္းက က်မကို heart ထိ
သြားေစတယ္။ ''နင္က ငါတို႕ထက္ Japanese ပိုရတယ္။ ငါတို႕ကို ဂ်ပန္စာျပန္သင္ေပးပါ ''တဲ႕။ ဒါနဲ႕ဘဲ က်မက ညတိုင္းသူတို႕အဖြဲ႕ကိုဂ်ပန္စာျပန္သင္ေပးျဖစ္တယ္။ အဲဒါက်မရဲ႕ ''ဆရာစိတ္''ဆိုတာဘဲျဖစ္မယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ စာသင္ခ်င္တာေလ။ ဒီလိုနဲ႕က်မလဲသူတို႕အဖြဲ႕ကို စာသင္ေပးရင္း သူတို႕လည္းပညာရက်မလည္း စကားေျပာေဖၚရလာတယ္။ က်မအတြက္ကံေကာင္းေစတဲ႕ အခ်က္က သူတို႕အားလံုးဟာ Eng စကားကို က်ြမ္းက်ြမ္းက်င္က်င္ ေျပာတတ္သူေတြဆိုေတာ့ က်မလဲ သူတို႕နားက Eng စကား သင္ယူလိုက္သလိုျဖစ္သြားခဲ႕တယ္ေလ။ ပညာဆိုတာ ယူတတ္ရင္ ရတာဘဲေပါ့ေနာ္။

သူတို႕တစ္ေတြက သူတို႕ႏိုင္ငံမွာကို လစာေကာင္းသူေတြျဖစ္တာမို႕ ဂ်ပန္က ေပးတဲ႕တစ္လ scholarship ယန္း တစ္သိန္းရွစ္ေသာင္းငါးေထာင္ဆိုတာ သူတို႕အတြက္သိပ္မက္ေလာက္စရာႀကီးမဟုတ္သလို ေငြကိုလည္း မေခ်ြတာႀကဘူး။ က်မကသာ ကိုယ္ပိုင္အိမ္မရွိေသးသူမို႕ ရသမ်ွကိုျခစ္ျခဳပ္စုေဆာင္းျပီး အိမ္ကို ပို႕ရတယ္။ သူတို႕ေတြနဲ႕အျပင္မွာ တစ္ခုခုစားႀကရင္ အေမရိကန္ systerm ဆိုတာမရွိဘဲ ဦးရာလူက ရွင္းႀကတယ္။ က်မက ရွင္းရင္ေတာ့လက္မခံႀကဘူး။နင့္ကေလးေတြ အတြက္ထားလိုက္တဲ႕။
သူတို႕တစ္ေတြက လစာအေႀကာင္းေမးရင္ အရမ္းေျဖရခက္ပါတယ္။ က်မတို႕လစဥ္ရတဲ႕ ဂ်ပန္ ယန္း တစ္သိန္းရွစ္ေသာင္းငါးေထာင္ဟာ ဂ်ပန္နိုင္ငံရဲ႕ေအာက္ဆံုးအဆင့္ဝန္ထမ္း တစ္ေယာက္ရတဲ႕ လစာတဲ႕။ သူတို႕ေတြရဲ႕သူတို႕ႏိုင္ငံမွာရတဲ႕လစာက တစ္ခ်ိဳ႕က မတိမ္းမယိမ္း။ တစ္ခ်ိဳ႕က အဲဒါထက္ပိုႀကတယ္။ က်မရဲ႕တစ္လ လစာ က်ပ္ငါးေထာင္ဆိုတာ ဂ်ပန္ယန္းနဲ႕တြက္ႀကည့္ရင္ က်မေရာက္ခါစ တစ္ယန္းေလးက်ပ္ေက်ာ္ေက်ာ္မို႕ ယန္းႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္ဘဲ ရတာေလ။ေဒၚလာနဲ႕ ေျပာရင္လဲ တစ္ေဒၚလာေလးရာေက်ာ္ေက်ာ္မို႕ ဆယ္ေဒၚလာေက်ာ္ဆိုတဲ႕လစာကို က်မဘယ္လိုမွ မေျပာျပရဲဘူး။ အဲဒီ အခ်ိန္တုန္းက က်မတို႕ထက္ဆင္းရဲတဲ႕လာအိုက ဆရာမေလးေတာင္မွတစ္လ ေဒၚလာ ေလးဆယ္ေက်ာ္ေလာက္ ရသတဲ႕။ ျပီးေတာ့ေလ ဂ်ပန္မွာကေက်ာင္းဆရာဆိုတာ သူမ်ားထက္
လစာပိုမ်ားတယ္တဲ႕။ က်မက ျမန္မာနိုင္ငံမွာ ေက်ာင္းဆရာမ ဆိုတာသိသြားတဲ႕ဂ်ပန္တစ္ခ်ိဳ႕က က်မကို
သူေဌးလစာေကာင္းသူလို႕ထင္ေနႀကတယ္။ရွင္းေတာ့ျပ မေနေတာ့ပါဘူး။ ထင္ပါေစေပါ့။

က်မရဲ႕ မြတ္ဆလင္သူငယ္ခ်င္းေတြက က်မအရင္တုန္းက ထင္ထားသလိုေႀကာက္စရာေကာင္းတဲ႕သူေတြ မဟုတ္ႀကပါဘူး။ စိတ္သေဘာထားနူးညံ႕ျပီး တကယ့္ကို လူႀကီး လူေကာင္းဆန္သူေတြျဖစ္ေနတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ သူတို႕နားက သူတို႕ဘာသာေရးနဲ႕ ပါတ္သက္ျပီး က်မေလ့လာခြင့္ရခဲ႕သလို က်မ ကိုးကြယ္တဲ႕ ဗုဒၶဘာသာနဲ႕ပါတ္သက္ျပီး သူတို႕သိလိုသမ်ွကိုလည္း မွန္မွန္ကန္ကန္ ေျဖနိုင္ေအာင္ က်မႀကိဳးစားခဲ႕ရပါတယ္။ သူတို႕ဗလီတတ္ရင္ ဗဟုသုတအျဖစ္ က်မလိုက္သြားသလို က်မ သြားခ်င္တဲ႕ Nara တ္ို႕ Kumakura ဘုရားကိုလည္း အဖြဲ႕လိုက္သြားႀကတယ္။ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာ က်မတို႕ အဖြဲ႕လိုက္စုျပီးခရီးသြားႀကပါတယ္။သူတို႕နဲ႕ပါတ္သက္ျပီး အခ်က္ႏွစ္ခ်က္ကိုေတာ့ က်မသည္းခံရပါတယ္။ တစ္ခ်က္က သူတို႕တစ္ေန႕ငါးႀကိမ္ ဘုရားရွိခိုးတဲ႕ကိစၥ။ ဘုရားရွိခိုးဘို႕အခ်ိန္ေရာက္တာနဲ႕ရထားနဲ႕
သြားရင္ နီးရာဘူတာမွာဆင္းျပီးရွိခိုးစရာေနရာရွာျပီး ရွိခိုးေတာ့တာဘဲ။


ျပီးေတာ့ စားသေသာက္ဆိုင္သြားျပီဆိုရင္ သူတို႕အတြက္ေမးေပးရတယ္။ ဘာအသားနဲ႕ခ်က္ထားတာလဲ။ ဘာဆီသံုးသလဲ။ အရက္တို႕ဝိုင္တို႕ထည့္ထားသလား စ တာေတြေပါ့။ က်မ အေပၚမွာလည္း အစ္မ တစ္ေယာက္လို ႏွစ္မတစ္ေယာက္လိုဆက္ဆံႀကပါတယ္။ က်မအေပၚမွာနားအလည္နိုင္ဆံုး မိတ္ေဆြေကာင္းေတြမို႕သူတို႕ကိုက်မအျမဲသတ္ိတရရွိေနရပါတယ္။ သူတို႕တစ္ေတြက သူတို႕ဘာသာ အေပၚမွာအရမ္းနဲ႕ သက္ဝင္ယံုႀကည္ႀကျပီး ဘာသာတရားရဲ႕အဆံုးအမအတိုင္းလိုက္နာ
က်င့္ႀကံေနထိုင္ႀကတဲ႕အတြက္ မြတ္ဆလင္ေကာင္းေတြအျဖစ္ က်မေလးစားမိပါတယ္။ သူတို႕ဆီကေနျပီး ဘာသာမတူ အယူအဆ မတူေပမဲ႕တစ္ဦးကိုတစ္ဦး ေလးစားသမႈနဲ႕ေနထိုင္ႀကမယ္ဆိုရင္ ျငိမ္းခ်မ္းစြာ အတူယွဥ္တြဲေန နိုင္တယ္ဆိုတာကိုသခၤန္းစာရခဲ႕ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ က်မတို႕တစ္ေတြဟာ ကိုယ့္ကိုးကြယ္ ယံုႀကည္ရာ ဘာသာတရားရဲ႕အႏွစ္သာရကိုလဲသိရမယ္။သူတပါးရဲ႕ကိုးကြယ္
ယံုႀကည္မႈကိုလဲေလးစား တန္ဘိုးထားသင့္တယ္ဆိုတာကိုလည္း နားလည္လာရပါတယ္။

က်မတို႕ အတူတူေနခဲ႕တဲ႕ေျခာက္လတာ အတြင္းမွာ က်မမိတ္ေဆြေတြက က်မကို Surprise ႏွစ္ခုေပးခဲ႕တာကိုေတာ့အမွတ္တရရွိခဲ႕ပါတယ္။


(ဆရာမႀကီး ေဒၚေဆြေဆြေအး ေရးသားသည္။) 

Swe Swe Aye Page. မွ ကူးယူေဖာ္ျပသည္။


📑📑📑📑📑📑📑📑📑📑📑📑📑📑📑📑